To DOOM δεν χρειάζεται συστάσεις. Μπορεί να μην ήταν το πρώτο FPS της ιστορίας, καθώς τον τίτλο τον κατέχει το Wolfenstein 3D, αλλά το πολύπλοκο level design και η ξέφρενη δράση του, τον καθιστούν έναν τίτλο σταθμό στην ιστορία του gaming. Τα Doom-Clones άλλωστε είναι είδος που κρατά καλά έως σήμερα (φυσικά υπό την ονομασία First Person Shooter). Μετά την τρίτη συνέχεια του, το παιδί των Romero και Carmack φάνηκε να χάνει τα πατήματα του, μέχρι να επιστρέψει διθυραμβικά το 2016 με το DOOM.
H επιστροφή στις ρίζες με ένα πιο απλό gameplay loop και έμφαση στην κίνηση και το στυλ, εναρμονίζεται άψογα με το OST που έχει γραφτεί από τον Mick Gordon, με συμμετοχές του Richard Devine. Το κυρίαρχο Heavy Metal ιδίωμα πήγε κόντρα στα μυαλά της Id Software, που πίστευαν ότι θα έκανε το παιχνίδι κωμικό και παράταιρο. Η αλήθεια είναι, ότι θα θέλαμε την άποψη τους για το τι μουσική ταιριάζει σε έναν κόκκινο πλανήτη, όπου η κόλαση κυριαρχεί στην επιφάνεια. Με την διασκευή του θέματος του πρώτου παιχνιδιού «At DOOM’s Gate”, το οποίο χρησιμοποιεί άψογα εννιάχορδες, οχτάχορδες και εφτάχορδες κιθάρες για να ρίξουν χαμηλά τον ήχο, συνειδητοποιούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια εκσυγχρόνιση της φόρμουλας του πρώτου παιχνιδιού. Δηλαδή, επιστροφή στις ρίζες υπό νέο πρίσμα.
Το είδος που εντάσσεται η μουσική του DOOM (2016) κυριαρχείται από industrial, death, grind αλλά και heavy στοιχεία και… μόνο DOOM δεν είναι καθότι, αντιτίθεται στην γρήγορη ταχύτητα του τίτλου. Παρόλα αυτά, κάποια doom στοιχεία στον ήχο υπάρχουν, σε σημεία όπου επικρατεί η ηρεμία πριν την καταιγίδα, ή όσο παίρνουμε το πολυπόθητο ambient διάλειμμα μετά τις μάχες. Εδώ βοηθά η ύπαρξη τεχνικών, όπως του white noise μέσω εκτεταμένης παραμόρφωσης. Αστεία είναι η ιστορία, ότι η εννιάχορδη κιθάρα πουλήθηκε μετά την ηχογράφηση του ΟST στον Fredrik Thordendal, κιθαρίστα των Meshuggah (μπαντάρα), καθώς ο συνθέτης δεν είχε ιδέα τι να την κάνει! Αυτό δηλώνει πολλά για τον βαρύ ήχο του παιχνιδιού.
https://www.youtube.com/watch?v=C5m_ndVdA_s
Στα τεχνικά σημεία του τίτλου, η χρήση του μουσικού ιδιώματος εκμεταλλεύεται τη φήμη του ως σκοτεινή μουσική, φήμη τόσο παλιά, όσο οι Black Sabbath. Έχουμε το συχνό παιχνίδι μεταξύ της πρώτης και τέταρτης βαθμίδας, αλλά και την έξυπνη ένταξη ανατολίτικης και φρύγιας κλίμακας. Η χρήση τους αναδεικνύει το συναίσθημα του ανασφαλούς και άγνωστου, κάτι που αντιστοιχεί έντονα στην σχέση δυτικής και ανατολίτικης μουσικής και χρησιμοποιείται ως τέχνασμα έως σήμερα. Είναι ευφάνταστη και καθόλα ολοκληρωμένη ηχητική σκιαγράφηση του περιβάλλοντος στο οποίο κινούμαστε, λαμβάνοντας ως επιρροή περιοδικά των 80s, όπως το Heavy Metal. Η δυστοπία, η οποία μας παρουσιάζεται είχε το ανάλογο χρώμα στην τότε κομικογραφία.
Η μουσική του DOOM είναι υπέροχη, καθαρτική και πάνω απ’όλα αποτελεί το υπόστρωμα όλης της δράσης που λαμβάνει χώρα στον τίτλο. Είναι η ορχήστρα πίσω από το μπαλέτο, το πέπλο που καλύπτει έναν γκροτέσκο παράδεισο. Δηλώνει την κορύφωση των ικανοτήτων του παίχτη και μαγνητίζει την προσοχή μας καθ’όλη την περιπλάνηση μας, σε έναν κόσμο ξένο, αφιλόξενο και μυστήριο. Είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ visual story-telling και gameplay loop, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την σημαντικότητα του ήχου στο μέσο τέχνης που ονομάζεται βιντεοπαιχνίδι. Από εμάς είναι 11 στα 10!
