Immortal Legacy™: The Jade Cipher Review

Η υποστήριξη για το VR από τη Sony φαίνεται να συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Αυτό το βλέπουμε από τις αρκετές νέες κυκλοφορίες και ανακοινώσεις που έχει κάνει η εταιρία για τη πλατφόρμα της, PSVR. Μέχρι στιγμής όμως δεν έχουμε δει τη system seller κυκλοφορία που κάνει τον gaming κόσμο να επενδύσει και να πιστέψει πλήρως σε αυτό το εγχείρημα. Το καλό VR έχει έναν μαγικό τρόπο να σε κάνει να αισθάνεσαι ότι η σκηνή η οποία προβάλετε εκείνη τη στιγμή στα μάτια σου μέσα από τα γυαλιά είναι αληθινή.

Αναφέρω το παραπάνω καθώς το Immortal Legacy κάνει αυτό και μόνο καλά. Να σπάσει το φράγμα μεταξύ παιχνιδιού και πραγματικότητας και να σε βάλει μέσα σε αυτό όσον αφορά τον κόσμο του και μόνο. Ο τίτλος είναι ένα VR-FPS adventure παιχνίδι και εσύ αναλαμβάνεις το ρόλο του Tyre. Ο Tyre είναι ένας πρώην ειδικοδυναμίτης(sic) και ταξιδεύει με αεροπλάνο στο μυστήριο νησί του Yingzhou. Μαζί του στο ταξίδι είναι η εκκεντρική Ksana που σε εισάγει στο κόσμο του παιχνιδιού καθώς σου δίνει τα πρώτα αντικείμενα που θα έχεις μαζί σου. Εκεί που όμως τα γραφικά και ο κόσμος του παιχνιδιού είναι υπέροχα, το immersion χαλάει με το που αναλάβεις τον χειρισμό του ήρωα. Κάτι που δε ξέρω γιατί δεν υπολόγισαν οι developers είναι η ανατομία του παίχτη. Όπως και να έχεις τα χέρια σου ενώ παίζεις φαίνεται να ξεκινάνε από το λαιμό του πρωταγωνιστή και όχι από τους ώμους. Μπορεί αυτό να μην επηρεάζει το gameplay, αλλά σίγουρα χαλάει τη ψευδαίσθηση. Αυτή η αστοχία βρίσκεται εκεί κάθε στιγμή να σου δείχνει ότι κάτι δε πάει καλά με το Immortal Legacy.

Το παιχνίδι είναι καθαρά VR και δε μπορείς να το παίξεις συμβατικά στη τηλεόραση. Είναι έτσι σχεδιασμένο κάνοντας μονόδρομο τη χρήση των PS Move χειριστηρίων. Τα παραπάνω είναι αρκετά ώστε να περιορίσουν το αγοραστικό κοινό.

Τις πρώτες 2 ώρες του παιχνιδιού προσπαθούσα να βγάλω άκρη με την ιστορία που ξετυλιγόταν μπροστά μου. Άκουγα κάτι ανατολίτικες φιλοσοφίες για ένα μυθικό τέρας με το όνομα Ksi που κατοικεί στο νησί που βρίσκομαι και άλλα μυστήρια σε αυτό. Πραγματικά μου ερχόταν απανωτά τα σοκ. Με το που πατάω το πόδι μου στο νησί αιχμάλωτος, έρχεται από το πουθενά και με ελευθερώνει μία Streamer με κόκκινα μαλλιά, μίνι φούστα και ντύσιμο σαν σαν να βγήκε από manga λέγοντας μου ότι ήρθε εκεί για να ψάξει δράκους (Τι παίζω ωρέ;).

Μπορεί η ιστορία του να είναι ό,τι να ναι, αλλά εκεί που αποζημιώνει έστω και λίγο το παιχνίδι είναι στο shooting κομμάτι του. Μπορείς να έχεις σε κάθε χέρι από ένα όπλο και να σημαδεύεις με τα PS Move χειριστήρια. Όλη η αίσθηση σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ «Terminator» αδειάζοντας γεμιστήρες από εδώ και από ‘κει. Ενδιάμεσα στις σκηνές δράσεις το παιχνίδι προσπαθεί να μη γίνει βαρετό βάζοντας κατά καιρούς διάφορους γρίφους που έχουν να κάνουν συνήθως με το περιβάλλον.

Η φωνή του πρωταγωνιστή μου φάνηκε γνώριμη. Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο, βρήκα πως είναι ο Doug Cockle η φωνή που ενσαρκώνει τον Geralt του The Witcher. Δυστυχώς όμως αν εξαιρέσεις την απόδοση του σε κάποιες σκηνές, συνολικά το voice acting είναι πολύ κακό. Δίνει την αίσθηση ότι οι ηθοποιοί πήγαν εκεί, διάβασαν απλά τις ατάκες τους ένα απόγευμα και όλα κομπλέ.

Το παιχνίδι είχε όλα τα φόντα να γίνει ένα αριστούργημα. Δε ξέρω που στράβωσε το πράγμα. Είχαν μικρό budget; Δεν είχαν χρόνο; Δε θα μάθουμε ποτέ. Όπως τελειώνει προδιαθέτει για συνέχεια. Τι να πω; Αν καταφέρουν να βγάλουν συνέχεια ελπίζω να προσέξουν τα λάθη και να τα διορθώσουν. Έως τότε προτιμήστε κάτι άλλο.