Η WolfEye Studios είναι πιθανότατα μία ομάδα που οι περισσότεροι εξ’ ημών δεν γνωρίζαμε μέχρι πρότινος. Πρόκειται όμως για την ομάδα του γνωστού και μη εξαιρετέου Raphael Colantonio, δημιουργού της Arkane και τίτλων όπως Dishonored και Prey. Ο ίδιος, μπουχτισμένος από τις απαιτήσεις των ΑΑΑ παραγωγών, αποφάσισε να ανεξαρτητοποιηθεί και να ιδρύσει τη WolfEye, αναπτύσσοντας πλέον παιχνίδια σε indie επίπεδο. Πρώτος καρπός των προσπαθειών του είναι το Weird West, ένας τίτλος που έχοντας και ως διανομέα τη Devolver Digital, κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μας. Τι έχει όμως να δώσει το ίδιο το παιχνίδι;
Η ιστορία μας λαμβάνει χώρα σε μία Άγρια Δύση, διαφορετική απ’ ό,τι γνωρίζουμε. Βλέπετε, η Περίεργη Δύση κατοικείται από φιλήσυχους κτηνοτρόφους, από αιμοσταγείς πιστολέρο, αλλά και από ζόμπι, λυκανθρώπους, σειρήνες, ανθρώπους με όψη χοίρου και ό,τι άλλο παράταιρο μπορεί να κατεβάσει ο νους σας. Κι όμως, αυτό το ιδιαίτερο πάντρεμα λειτουργεί αρμονικά και φέρνει ένα ωραίο twist σε ένα setting που κατά τ’ άλλα έχουμε δει αρκετά ανά τα χρόνια. Το υπερφυσικό στοιχείο επεκτείνεται και σε ολόκληρη τη βασική πλοκή, χάρις σε μία μυστικιστική αίρεση που εμφανίζεται πριν από κάθε μεγάλο κεφάλαιο και απλώνει ένα ενδιαφέρον πέπλο μυστηρίου πάνω από το βασικό σενάριο. Τα προαναφερθέντα κεφάλαια είναι 5 και το κάθε ένα από αυτά αφορά διαφορετικό πρωταγωνιστή. Έτσι, έχουμε 5 διαφορετικά σενάρια, διάρκειας 5-6 περίπου ωρών το καθένα, με 5 εντελώς διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Και οι 5 ιστορίες είναι αξιόλογες, άλλη πιο στενάχωρη και άλλη περισσότερο στα πρότυπα μιας μαύρης κωμωδίας, με ένα χιούμορ που θα περιμέναμε όντως να συναντήσουμε σε έναν τίτλο που φέρει τη συνεισφορά της Devolver Digital.
Το ενδιαφέρον στοιχείο της υπόθεσης είναι πως τα 5 σενάρια εξελίσσονται το ένα μετά το άλλο. Έτσι, παρότι ο πρωταγωνιστής αλλάζει, οι επιλογές που κάναμε στις προηγούμενες ιστορίες πιθανώς θα μας στοιχειώσουν στη συνέχεια. Μάλιστα, μας δίνετε η δυνατότητα να στρατολογήσουμε στο posse μας (μικρή ομάδα τριών ατόμων) κάποιον από τους προηγούμενους πρωταγωνιστές. Όπως θα περίμενε κανείς από έναν άνθρωπο που ευθύνεται για τα Dishonored και Prey, το παιχνίδι να μας καλεί συχνά να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις. Επί παραδείγματι, εάν σκοτώσουμε τον δήμαρχο μίας περιοχής, αυτός δεν θα βρίσκεται εκεί στην επόμενη ιστορία ή εάν ανοίξουμε μία βεντέτα με έναν αιμοσταγή μαφιόζο, αυτός δεν πρόκειται να μας αφήσει σε ησυχία μέχρι να τον “καθαρίσουμε”.
Γενικότερα, η Άγρια Δύση “θυμάται” κι έτσι ο παίκτης οφείλει να υπολογίσει σωστά την κάθε του κίνηση και το μέτωπο που θα επιλέξει να υπερασπιστεί σε μία διαμάχη. Εάν σας πιάσουν στα πράσα να διαπράττετε κάποιο έγκλημα εντός της πόλης, τότε το reputation πέφτει και ίσως χρειαστεί να περάσετε λίγο χρόνο στο κελί. Παράλληλα, εάν σώσετε κάποιον αθώο, τότε αυτός θα σταθεί στο πλευρό σας με την πρώτη ευκαιρία. Το studio φρόντισε να επιτρέψει στον παίκτη να αφήσει το αποτύπωμα του στον κόσμο και να διαμορφώσει τη δική του ξεχωριστή περιπέτεια, χωρίς βεβαίως να επηρεάζει ευθέως την κεντρική πλοκή. Το σενάριο έχει μία προκαθορισμένη πορεία και μπορεί ο παίκτης να προσθέτει το αλατοπίπερο, το κυρίως πιάτο όμως παραμένει το ίδιο.
Η μάχη του τίτλου σίγουρα δεν είναι το δυνατό του σημείο, ιδιαιτέρως στις πρώτες ώρες. Η περίεργη στόχευση θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα PC, παρά στην κονσόλα. Ιδίως σε περιπτώσεις όπως ρίψη βόμβας ή δυναμίτη ο παίκτης δεινοπαθεί, προσπαθώντας να βρει το ακριβές σημείο που θέλει να τα πετάξει. Το combat σύστημα δεν είναι ακριβές και δυσχεραίνεται ακόμη περισσότερο από τη διόλου έμπιστη κάμερα. Το top-down μπορεί να λειτουργεί στα σωστά πρότυπα στους ανοιχτούς χώρους, το ίδιο όμως δεν ισχύει για τους κλειστούς. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, μεγάλο μέρος των μαχών διαδραματίζεται εντός κτιρίων ή σηραγγών κάτω από το έδαφος και εκεί η κατάσταση γίνεται αβίωτη. Η κάμερα σίγουρα σήκωνε περισσότερη δουλειά για να μην αποτελεί τροχοπέδη για την εμπειρία.
Δεν σας κρύβω πως πέρασαν αρκετές ώρες έως ότου συνηθίσω και εν τέλει να μην ενοχλούμαι από την ανακρίβεια της twin-stick μάχης και είναι ο κυριότερος λόγος που το παιχνίδι δεν μπορεί να προταθεί σε όλους. Η κατάσταση σώζεται ελαφρώς από έναν slow motion μηχανισμό μάχης, που θυμίζει Max Payne ή και Matrix εάν θέλετε. Όσον αφορά το stealth, αυτό λειτουργεί σε τελείως νηπιακό επίπεδο, με τον χαρακτήρα μας να κρύβεται μέσα στα χόρτα ή πίσω από υψώματα και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να κινούνται στον χώρο ως αόρατες παρουσίες. Το τελείως απρόβλεπτο AI δεν σας εγγυάται πως έχετε επιλέξει την κατάλληλη προσέγγιση, όποια και αν είναι αυτή. Τέλος, επιλέγω να μην αναφερθώ εκτενώς στην παρουσία κόκκινων και πράσινων βαρελιών στη μάχη, για ευνόητους λόγους…
Στα υπόλοιπα συστήματα του τίτλου έχουμε τα abilities, που αποκτώνται με τη χρήση των nimp relics, που βρίσκουμε κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Τα abilities αυτά είναι είτε κοινά και αφορούν πχ την καλύτερη χρήση κάποιων όπλων ή αποκλειστικά για τον κάθε χαρακτήρα. Σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να έχουμε RPG χωρίς τη δυνατότητα αναβαθμίσεων, η αλήθεια είναι όμως πως δεν έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο στο gameplay. Οι περισσότερες μάχες καταλήγουν να είναι αιματηρές συμπλοκές σώμα-προς-σώμα και είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που ένα skill αλλάζει ελαφρώς τα δεδομένα, με τους πρωταγωνιστές να “παίζουν” πάνω-κάτω το ίδιο. Παράλληλα, το looting έχει επίσης διακοσμητικό ρόλο, αφού ο αριθμός των όπλων είναι περιορισμένος, ενώ οι συναλλαγές με τους διάφορους εμπόρους μπορούν να φανούν χρήσιμες, συνήθως όμως συνεισφέρουν στο να αδειάσουν το inventory του παίκτη από αχρείαστα αντικείμενα που έχει σηκώσει.
Το πολύ όμορφο εικαστικό του παιχνιδιού το βοηθά να ξεχωρίσει. Η cel shaded αισθητική (φανταστείτε top-down Telltale Games) προσδίδει αυτό το κάτι διαφορετικό στην καλλιτεχνική διεύθυνση. Δυστυχώς, εκεί σταματούν τα προτερήματα του τεχνικού τομέα, αφού στο σύνολο του φέρει ξεκάθαρους περιορισμούς. Οι χαρακτήρες έχουν ελάχιστα animations και μιλάνε πάντα στατικοί και φυσικά χωρίς voice-overs. Η φαντασία του παίκτη είναι υπεύθυνη για να γίνει αντιληπτός ο τόνος στον οποίο μιλούν οι χαρακτήρες, αλλά το ιδιαίτερο χιουμοριστικό ύφος δεν το επιτρέπει πάντα. Ο σχεδιασμός των περισσότερων χώρων ή πόλεων είναι σε αρκετές περιπτώσεις πανομοιότυπος και θα βρεθείτε να αναρωτιέστε εάν αλλάξατε πόλη ή αν βρίσκεστε ακόμη στην ίδια. Τα μοντέλα των διαφόρων πλασμάτων που συναντώνται δεν είναι αρκετά λεπτομερή κι έτσι η χρήση του κέρσορα είναι απαραίτητη για να καταλάβετε τι ακριβώς έχετε να αντιμετωπίσετε. Όπως και να χει, ο τεχνικός τομέας είναι ακόμη ένα παράδειγμα που καταδεικνύει την εμφανή έλλειψη πόρων.
Φιλοδοξίες εναντίον προϋπολογισμού. Αυτή είναι εν πολλοίς η ιστορία γύρω από το Weird West. Οι ενδιαφέρουσες ιδέες είναι εκεί και οι ιδιαιτερότητες του τίτλου λάμπουν και αποτελούν ισχυρά θέλγητρα ενασχόλησης. Οι ιδέες όμως αυτές περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό από την έλλειψη πόρων που θα μπορούσαν να καλύψουν πλήρως το όραμα του δημιουργού. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που θα σας προτείναμε να αναζητήσετε σε κάποιο PC, αφού μία τέτοια επιλογή μοιάζει πιο ταιριαστή. Αρκεί να οπλιστείτε με υπομονή, με σκοπό να ξεπεράσετε τις ιδιορρυθμίες που κουβαλά και να καταφέρετε εν τέλει να απολαύσετε τις μοναδικές ιστορίες που κρύβει αυτός ο τόσο καλοφτιαγμένος κόσμος.
Ευχαριστούμε την Devolver Digital για τις ανάγκες διάθεσης του τίτλου.
