H Marvel με το MCU κατάφερε να δημιουργήσει κάτι μοναδικό στον κινηματογράφο, όσον αφορά το πως αντιλαμβανόμαστε ένα προϊόν μαζικής κουλτούρας και τη χρήση αυτού ως συνδετικού κρίκου για μετέπειτα κυκλοφορίες. Άσχετα με την ποιότητα των επιμέρους ταινιών και της συνολικής πλοκής, η επιρροή που άσκησε αυτή η κίνηση σε άλλους τομείς της ψυχαγωγίας είναι πλέον εμφανής. Στη δύση, κάθε δυνατή σειρά, ή κυκλοφορία αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για καταστάσεις grande και για μεγαλύτερες απειλές που μεταφράζονται σε περιεχόμενο που μπορεί να καθηλώσει τον θεατή για χρόνια μπροστά από ένα αγαθό. Βέβαια, στην άλλη άκρη του κόσμου οι Ιάπωνες φαίνεται να το έκαναν παλαιότερα και με πολύ περισσότερο μεράκι. Είτε δημιουργώντας κοινά στοιχεία τα οποία έμεναν σταθερά, αλλάζοντας τον κόσμο από παιχνίδι σε παιχνίδι (βλέπετε Final Fantasy, Dragon Quest, Persona), είτε δημιουργώντας μια τεράστια ιστορία με συνέχεια στον χρόνο που η κορυφώσεις γινόντουσαν στα πλαίσια του υποκειμενικού και των καταστάσεων (Βλέπετε Disgea, Legend of Heroes, Atelier).
Δεν προκαλεί λοιπόν σύμπτωση που το τελευταίο μέρος (;) της Trails of Cold Steel τετραλογίας αποτελεί ένα γεγονός ανάμεσα στους φαν των JRPG. O λόγος ίσως είναι κυρίως στο πως λειτουργεί η δομή τέτοιων ιστοριών στα ανάλογα ιαπωνικά μέσα, αλλά και το κατά πόσο ο μέσος παίχτης αυτών των σειρών δεν επιθυμεί τεράστιες αλλαγές από τίτλο σε τίτλο, διότι ένας λόγος για να τις παρακολουθήσει είναι και η οικειότητα που βιώνει ο ίδιος με αυτές. Καταφέρνει λοιπόν το Trails of Cold Steel IV να γίνει το άξιο κλείσιμο της σειράς;
Ξεκινώντας, η ιστορία του τίτλου ξεκινά δύο εβδομάδες μετά το κλείσιμο του προηγούμενου. Η Class VII ξεκινά μια προσπάθεια να διασώσει τον Rean Schwarzer, ήρωα της Erebonia αλλά και εκπαιδευτή τους από τον μεγάλο κακό, που στόχο έχει να ξεκινήσει τον “Μεγάλο Πόλεμο” έχοντας στην κατοχή του τους εφτά “Θεόσταλτους Ιππότες” (Divine Knights). Φυσικά, αυτό που ακολουθεί έχει αρκετές ανατροπές και αποκαλύψεις οδηγώντας μας σε ένα κλείσιμο άξιο της σειράς και γεμάτο συγκίνηση. Αυτό βέβαια, αν η επαφή σας με τον τίτλο δεν είναι η πρώτη. Η ιστορία απαιτεί γνώση των γεγονότων των προηγούμενων τίτλων της σειράς και δεν αναφερόμαστε μόνο στα Trails of the Cold Steel. Οι χαρακτήρες είναι τόσοι πολλοί και ο τίτλος θεωρεί δεδομένο πως τους γνωρίζουμε, πράγμα που σημαίνει ότι θα μας δημιουργηθούν αρκετές απορίες σχετικά με το τι γίνεται στην οθόνη μας. Ο τίτλος έχει φροντίσει να υπάρχει μια καταγραφή των προηγούμενων γεγονότων, πράγμα απαραίτητο, αλλά δεν βοηθά πάντα όσο θα μπορούσε.
Περνώντας στο τεχνικό κομμάτι, δεν υπάρχει καμία αξιοσημείωτη διαφορά στο port πέρα από το ότι αναφέρθηκε στην κριτική για το Trails of Cold Steel III. Ο τεχνικός τομέας είναι ακριβώς ο ίδιος, κάτι που βγάζει νόημα εφόσον κατά την κυκλοφορίας τους τα παιχνίδια είχαν απόσταση ενός έτους. Τα θετικά και αρνητικά στοιχεία στο τεχνικό κομμάτι είναι ακριβώς τα ίδια, με κάποια παγώματα στα καρέ σε διάφορες αλλαγές σκηνών να είναι το κύριο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε. Στον τομέα του ήχου, η απόδοση των χαρακτήρων είναι αξιοπρεπέστατη με τον τίτλο να μας δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουμε μεταξύ των ιαπωνικών και αγγλικών φωνών. Στην αγγλική γλώσσα, η δουλειά είναι εξίσου ικανοποιητική και άρα η επιλογή γίνεται κυρίως λόγω προτίμησης και όχι ποιότητας. Από την άλλη πλευρά, τα κομμάτια που διέπουν τον τίτλο έχουν τις κλασσικές pop/metal anime επιρροές καταφέρνοντας να αναμίξουν περεταίρω είδη μουσικής. Οι τίτλοι αρχής δε, μας προετοιμάζουν αποτελεσματικά για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Συνεχίζοντας, η gameplay λούπα που χαρακτηρίζει τον τίτλο είναι αρκετά παραδοσιακή σε αντίληψη δίχως όμως αυτό να είναι κακό. Οι αλλαγές σε σχέση με τον προηγούμενο τίτλο της σειράς είναι σχεδόν μηδαμινές, περιοριζόμενες σε τέτοιες που κάνουν τη δουλειά μας λίγο πιο εύκολη Θα εμπλακούμε συνήθως σε μάχες όπου θα διαχειριζόμαστε μια ομάδα τεσσάρων ατόμων ενάντια στα τέρατα και τους αντιπάλους που θα βρίσκουμε εμπόδιο. Μέσα στη μάχη, παίζει μεγάλο ρόλο η θέση του κάθε χαρακτήρα τόσο σε σχέση με τον αντίπαλο, όσο και με τους συμμάχους, αφού υπάρχουν καταστάσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν με μια “δωρεάν” κίνηση. Η πιο δυνατές κινήσεις μας χρειάζονται κάποιους γύρους για να εκτελεστούν και οι αντίπαλοι μπορούν να μας βγάλουν από αυτές, δημιουργώντας ένα αίσθημα ρίσκου. Από την άλλη πλευρά οι ειδικές κινήσεις των χαρακτήρων γίνονται ανεξάρτητα γύρου, είναι δυνατές, αλλά χωρίς καλή αντίληψη μπορεί να τις ξοδέψουμε άλογα. Αυτό δίνει το δικαίωμα στους αντιπάλους να κάνουν τις δικές τους “δωρεάν” αντιδράσεις και ούτε κάθε εξής. Παρά λοιπόν το μοτίβο των γύρων, δίνεται το αίσθημα μιας πιο “άμεσης” αλληλεπίδρασης.
Στο κομμάτι της εξερεύνησης, τα πράγματα είναι γνώριμα. Κομμάτια ημιανοιχτού κόσμου που διακλαδίζονται σε περιοχές με μάχες και έχουν πληθώρα ΝPC και δευτερευόντων αποστολών. Εμείς έχουμε τη δυνατότητα με την ελευθερία που μας δίνεται να καθορίσουμε ένα κομμάτι της έναρξης της μάχης και φυσικά να λύσουμε παζλ, να ανοίξουμε σεντούκια και να συνομιλήσουμε με κόσμο. Όλα αυτά σε περιβάλλονται ναι μεν απλά σχεδιαστικά, αλλά με αρκετή ζωντάνια στο μάτι. Η δυνατότητα να αλλάζουμε τον χαρακτήρα που χειριζόμαστε στον κόσμο είναι μια ωραία πινελιά και αλλάζει ελάχιστα κάποιες αλληλεπιδράσεις, αλλά έως εκεί.
Κλείνοντας, το Trails of Cold Steel IV κλείνει την τετραλογία με έναν εκκωφαντικό κρότο, αλλά και πάλι δεν είναι το τελευταίο της σειράς. Το Trails into Reverie αποτελεί τον επίλογο των καταστάσεων που επικράτησαν στις περιοχές Crossbell και Erebonia και συνάμα είναι ο πρόλογος για το επόμενο παιχνίδι Trails through Daybreak. Ακούγεται ίσως λίγο αγχωτικό, αλλά για όποιον θέλει, εδώ είναι που κλείνουν τα γεγονότα της Trails of Cold Steel σειράς, άρα μπορεί να επιλέξει να μην προχωρήσει παρακάτω. Βέβαια, η ποιότητα στην κατασκευή ιστοριών και χαρακτήρων με βάθος είναι εκεί καθώς επίσης και το σύστημα μάχης που βάζει την τακτική ως προτεραιότητα. Είναι όμως μια σειρά που απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα χάσετε με το να την δοκιμάσετε. Το κάθε άλλο!
Ευχαριστούμε την εταιρεία για την παροχή του τίτλου για τις ανάγκες της κριτικής.
