Μέσα στο χάος που επικρατεί σχετικά με την ισχύ των διαθέσιμων μέσων που παίζουμε τα παιχνίδια μας, χανόμαστε πολλές φορές στη σύγκριση ανιαρών αριθμών και “ιπποδύναμης“, για το ποια κονσόλα θα υπερισχύσει της άλλης. Για να δικαιολογήσουμε αυτή τη δίψα για “δύναμη“, αναλωνόμαστε στην αγορά ΑΑΑ τίτλων που η γραφιστική υπεροχή τους μας αφήνει άναυδους. Αυτό, με το τίμημα να προσπεράσουμε μικρά διαμάντια που ότι χάνουν σε μπόι, το κερδίζουν σε νεύρο και ιδέες. Βέβαια, θα ήταν άδικο να πούμε ότι οι σύγχρονοι τίτλοι δεν προσφέρουν κάτι άλλο πέρα από το φαίνεσθαι. Το αφηγηματικό κομμάτι εξελίσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια και οι gameplay μηχανισμοί ολοένα βελτιώνονται. Παρόλα αυτά, περιττά και ανούσια σημεία βρίσκουν το δρόμο τους σε αυτές τις κυκλοφορίες, δημιουργώντας τη τελευταία δεκαετία μια ομογενοποίηση και έναν κορεσμό. Μέσα από αυτόν, ανθίζει η indie σκηνή που άφοβα, εξερευνά με τη φαντασία της, τις κρυμμένες πτυχές του μέσου. Είναι το Through the Darkest of Times ένα τέτοιο παιχνίδι; Θα το ανακαλύψουμε μαζί στην πορεία.
Το Through the Darkest of Times εκδόθηκε από την HandyGames, θυγατρική της THQ Nordic και δημιουργήθηκε από το γερμανικό στούντιο Paintbucket Games. Κυκλοφόρησε στις 30 Ιανουαρίου 2020 στα PC και στις 13 Αυγούστου στις κονσόλες αυτής της γενιάς. Ο τίτλος απέσπασε διθυραμβικές κριτικές στο είδος του, αλλά έκανε χαμηλότερες του αναμενόμενου πωλήσεις. Το είδος του είναι αυτό της στρατηγικής με γύρους, τοποθετημένο την ιστορική περίοδο μεταξύ της ανόδου του Τρίτου Ράιχ και του πέρας του 2ου παγκοσμίου πολέμου (1933-1945). Ο παίχτης βρίσκεται αρχηγός μιας αντιστασιακής ομάδας με έδρα το Βερολίνο και στόχος του είναι να προετοιμάσει την πτώση του ναζιστικού καθεστώτος. Στο πλάι του βρίσκονται άλλα τέσσερα μέλη, το καθένα με τα δικά του χαρακτηριστικά, που συνεργάζονται μαζί μας. Είναι όφελος μας, το να κρατήσουμε την υγεία των μελών μας (τόσο τη σωματική, όσο και την ψυχική) ακέραια και την οργάνωση μας με ένα σταθερό εισόδημα και ένα ακμαίο ηθικό.
Η ιστορία δεν έχει κάτι παραπάνω από αυτά που προαναφέραμε. Χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια, που το καθένα αντιπροσωπεύει μια διαφορετική εποχή για το Βερολίνο. Ανά καιρούς το παιχνίδι μας τοποθετεί σε συμβάντα, στα οποία λαμβάνουμε αποφάσεις και επηρεάζουν την κατάσταση μας. Τα συμβάντα αυτά είναι βασισμένα σε αντίστοιχα πραγματικά γεγονότα της τότε εποχής. Το παιχνίδι αν και δεν περιέχει σκληρές εικόνες, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα βαρύ συναίσθημα, καταθλιπτικό, μέσα από τον τρόπο που τα παρουσιάζει. Δεν χαρίζεται στην εποχή την οποία αναπαριστά, αντίθετα έχει μια ωμή αντίληψη, τόσο της τότε κανονικότητας στην Γερμανία, όσο και των συνθηκών που οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση. Δεν κουνάει το δάχτυλο της σε ένα μόνο άτομο, αλλά αποδομεί όλα αυτά τα στοιχεία που προκάλεσαν τη χειρότερη περίοδο της ανθρωπότητας.
Συνεχίζοντας, ο οπτικός τομέας είναι λιτός. Υπάρχει μια σέπια απόχρωση σε όλο το παιχνίδι, εκτός από τα μάτια των χαρακτήρων, το αίμα και τις σημαίες που απεικονίζουν τη σβάστικα, όπου έχουν τα ανάλογα χρώματα. Αισθητικά, η επιλογή χρώματος μόνο στα μάτια, προβάλει όλο το συναισθηματικό φορτίο των ανθρώπων της εποχής. Είναι μια έξυπνη κίνηση που εκμεταλλεύονται οι δημιουργοί για να δώσουν βαρύτητα και ευθύνη στις αποφάσεις μας. Ο τίτλος συχνά μας βάζει σε μονοπάτια διαλόγων που καμία απόφαση δεν είναι σωστή, τονίζοντας τον παραλογισμό της ναζιστικής Γερμανίας. Μέχρι που θα φτάσουμε για να κρατήσουμε την οργάνωση μας μυστική, το ξέρουμε μόνο εμείς. Τα γραφικά μέσα στο παιχνίδι αποτυπώνουν απέριττα τα πράγματα. Βλέπουμε το δωμάτιο στο οποίο τα μέλη μας βρίσκονται, τα πρωτοσέλιδα του τύπου της εποχής και τον χάρτη δράσης μας. Η αντίληψη που μας δημιουργείται είναι αυτή ενός επιτραπέζιου παιχνιδιού, κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να ισχύει με τον τρόπο που παίζει ο τίτλος. Συνολικά, λίγες φορές αποτυπώνονται πολλές πληροφορίες ταυτόχρονα, κάτι που μπορεί να μας πελαγώσει, αλλά τις βασικές ενέργειες μπορούμε να τις εκτελέσουμε άμεσα.
Το ηχητικό τμήμα μας συντροφεύει όμορφα κατά τη διάρκεια της ενασχόλησης μας, αλλά σύντομα καταντάει κουραστικό. Θέλοντας να προσομοιάσει το κλίμα της εποχής τα κομμάτια που ακούγονται έχουν τον χαρακτηριστικό ήχο των πικ απ, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια μικρή δυσφορία μετά από λίγο. Αυτό αλλάζει στα σημεία τα οποία ακολουθούμε τα γεγονότα. Εκεί, η μουσική έχει έναν κλασσικό χαρακτήρα, δυστοπικό ενίοτε που ενδυναμώνει την κλιμάκωση των γεγονότων. Δυστυχώς κι εκεί υπάρχουν προβλήματα. Σε ένα ή δύο σημεία δεν έχει γίνει η σωστή επιλογή κομματιού, με αποτέλεσμα να μας τραβάει από όλη τη δράση. Αυτό δεν πρέπει να να μας αποτραβήξει από το γεγονός, ότι όταν ο ήχος δουλεύει σωστά, τα σημεία αυτά απογειώνονται λαμβάνοντας έναν βιωματικό χαρακτήρα. Τέλος, δεν υπάρχουν ηχογραφημένοι διάλογοι, παρά μόνο η φωνή της αφηγήτριας που περιγράφει τα γεγονότα μεταξύ των κεφαλαίων. Η χροιά της έχει δημοσιογραφικό χαρακτήρα πετυχαίνοντας μέχρι ένα βαθμό τον στόχο της.
Αφήνοντας στην άκρη το αισθητικό κομμάτι, ήρθε η ώρα να δούμε πως παίζει το Through the Darkest of Times. Για αρχή δημιουργούμε τον χαρακτήρα μας. Μπορούμε να αλλάξουμε την εμφάνιση του σε έναν βαθμό, όμως πράγματα όπως το όνομα, τα στατιστικά, τις πεποιθήσεις και το φίλο του είναι τυχαία. Αυτά αλλάζουν ως πακέτο με το πάτημα ενός κουμπιού. Καταλαβαίνω, ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε το όνομα για να μην χαλάσουμε τον τόνο που θέλει το παιχνίδι να μας δώσει. Μολαταύτα, δεν βρίσκω τον λόγο να μην μπορούμε να επηρεάσουμε τα αρχικά στατιστικά του. Αυτά είναι τα εξής: Η δύναμη, η απόκρυψη, η προπαγάνδα, η εμπάθεια και η γνώση. Σε συνδυασμό με τις πεποιθήσεις μας, επηρεάζουν ξεκάθαρα διαφορετικά ταξικά στρώματα του Βερολίνου. Μετά τη δημιουργία του ήρωα μας, μεταφερόμαστε στον χάρτη όπου και καλούμαστε να βρούμε άτομα να μας βοηθήσουν. Μπορούμε να έχουμε έως τέσσερα. Ο στόχος μας είναι απλός. Σε κάθε γύρο πρέπει να διατηρήσουμε το ηθικό μας και τον κόσμο που μας στηρίζει σε καλά επίπεδα, παράλληλα με μια σταθερή ροή χρημάτων. Έπειτα, χρησιμοποιούμε τα χρήματα σε ενέργειες που χτυπάνε την ακεραιότητα του συστήματος, είτε αυτές είναι προπαγανδιστικές, είτε τρομοκρατικές. Παράλληλα, καλούμαστε να βοηθήσουμε όσους ανθρώπους διώκονται από το ναζιστικό κόμμα. Όλες οι ενέργειες ενέχουν το ρίσκο του να μας πιάσουν, να μας παρακολουθήσουν ή να μας τραυματίσουν και ενδεχομένως να μας σκοτώσουν. Πως παίζεται όμως ο γύρος; Είναι απλό. Διαλέγουμε έναν από τους παίχτες μας και τον τοποθετούμε σε μια δραστηριότητα, βάσει των ικανοτήτων του. Όταν τους τοποθετήσουμε όλους τελειώνουμε τον γύρο μας και περνάει μια βδομάδα παιχνιδιού. Ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός, ότι οι χαρακτήρες μεταξύ τους μπορούν να έχουν αντιμαχόμενες απόψεις, άρα και συμφέροντα, οπότε είναι στο χέρι το πως θα διαμορφώσουμε την ομάδα μας. Αν δεν την προσέχουμε, μπορεί να τους χάσουμε. Το πρώτο μέλος, μου πέθανε από κατάθλιψη! Για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα ενδεχόμενα, το παιχνίδι μας προσφέρει λύσεις, υπέρ της υγείας των μελών μας, αλλά ενάντια στον χρόνο που τρέχει. Άρα, όλα είναι θέμα καλής διαχείρισης! Η ισορροπία που δημιουργείται λειτουργεί καταλυτικά για τον τίτλο, που σε κάθε κεφάλαιο στενεύει τα χρονικά περιθώρια για τις ενέργειες μας. Ο χειρισμός που επιτελούμε τις πράξεις μας είναι άμεσος και εύκολος, κάτι που συμβάλλει στο να στρέψει το βλέμμα μας στην στρατηγική του τίτλου.
Μειονέκτημα όλων αυτών είναι το ανεπαρκές tutorial. Ενώ τάσσομαι στο να αφήνουμε κάποια πράγματα για να τα ανακαλύψει ο παίχτης, αυτό δεν εξηγεί ένα βασικό μηχανισμό. Τις αποστολές αλυσίδα που θέλουν πολύ καλό προγραμματισμό. Το κακό είναι ότι μέχρι να τις πάρει χαμπάρι ο παίχτης, χάνει αυτά τα στενά χρονικά παράθυρα που έχουν. Το επόμενο, όσο αντιφατικό αν φαίνεται, είναι η ιστορία. Επειδή το παιχνίδι βασίζεται σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα, ότι είναι να συμβεί θα συμβεί ούτως ή άλλως. Άρα, μόνο η επιβίωση μας σαν οργάνωση χρειάζεται για να τερματίσουμε το παιχνίδι. Έχουμε μια πληθώρα πραγμάτων να κάνουμε μέσα σε αυτό, αλλά αυτά δεν γίνονται ποτέ υποχρεωτικά και η ολοκλήρωση τους βασίζεται καθαρά στην ηθική του εκάστοτε παίχτη. Είναι κρίμα, διότι θα μας δημιουργούσε ενδιαφέροντα διλήμματα ο τίτλος, εάν έπρεπε να επιλέξουμε αναγκαστικά να κάνουμε κάποιες από αυτές.
Εν κατακλείδι, το Through the Darkest of Times αποτελεί έναν τίτλο καταθλιπτικά όμορφο. Η βαρύτητα των αποφάσεων μας βρίσκεται πάντα μετέωρη καθ’όλη τη διάρκεια του, πετυχαίνοντας στο να μας βάλει στο κλίμα μιας φρικτής και παράλογης εποχής. Μας τονίζει, ότι πρέπει να δεχτούμε την ιστορία με τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά, όσο άβολα αν νιώθουμε, εάν επιθυμούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Ο τίτλος δεν απευθύνεται σε όλους και τα δύο mode που περιέχει (το story που είναι το εύκολο και το resistance που έχει permadeath) ευνοούν την επανάληψη. Άλλωστε, δεν μπορεί να μας τύχει ο ίδιος χαρακτήρας δύο φορές. Στην χαμηλή τιμή που δίνεται, αξίζει να το δοκιμάσετε. Τέλος, μπορώ να το παρομοιάσω μόνο με τα παιχνίδια του Lucas Pope (Papers Please, Return of the Obra Dinn), γιατί παίρνει μια βαρετή διαδικασία και της δίνει ζωή και ενδιαφέρον. Αν μπορείτε να παραβλέψετε τα προβλήματα που δημιουργούνται λόγω budget και θέλετε να πάρετε μια γεύση από εκείνη τη σκοτεινή περίοδο, προτείνω το Through the Darkest of Times ανεπιφύλακτα!