Μέσα σε μια χρονιά που ήδη θεωρείται ρεκόρ στο Metacritic από άποψη υψηλών βαθμολογιών, ο ρυθμός των κυκλοφοριών μοιάζει δυσανάλογος με τον χρόνο που έχουμε για να παίξουμε. Τα RPG ειδικά γνωρίζουν μια εντυπωσιακή άνθιση — από το εξαιρετικό sequel του Kingdom Come: Deliverance μέχρι το πολύ-αναμενόμενο Monster Hunter Wilds και το καλλιτεχνικά φιλόδοξο Clair Obscure. Ακόμη και οι πιο άνισες ή αμφιλεγόμενες εμπειρίες, όπως το Avowed και το Vampire: The Masquerade – Bloodlines 2, όμως συνεισφέρουν στη συνολική εικόνα μιας χρονιάς γεμάτης ποικιλία και δημιουργική τόλμη.
Και μέσα σε αυτό το εκρηκτικό τοπίο, έρχεται το The Outer Worlds 2, το δεύτερο παιχνίδι της Obsidian μέσα στην ίδια χρονιά, για να μας υπενθυμίσει γιατί η εταιρεία βρέθηκε κάποτε στο πάνθεον των κορυφαίων στο είδος της. Κι όμως, πρόκειται για μία από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις όπου, παρά τη δυνατή ταυτότητα του πρώτου τίτλου (και κλέβοντας και λίγο από την αποτυχία του Fallout 76), η συνέχεια φαίνεται να έχει περάσει σχεδόν εντελώς κάτω από το ραντάρ. Ελάχιστα έχουν ακουστεί γύρω από την κυκλοφορία, χωρίς ουσιαστικό hype ή προσμονή από το κοινό, γεγονός που κάνει την κυκλοφορία του παιχνιδιού ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Και για ένα anti-corporate τίτλο όπως δηλώνει, είναι μεγάλο σκάνδαλο η αύξηση τιμής (που τελικά πήραν πίσω) και 30$ για να παίξει κάποιος νωρίτερα. Όμως το ερώτημα είναι αν καταφέρνει να εξελίξει το πρώτο και να κάνει το comeback που τόσο χρειάζεται. Η σύντομη απάντηση είναι ναι όμως υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ.
Το δεύτερο μέρος της σειράς μας βρίσκει στο ηλιακό σύστημα της Arcadia, όπου ηγούμαστε μίας ομάδας της Earth Directorate. Πρώτη μας αποστολή είναι να κλέψουμε για μελέτη ένα σπάνιο “disk drive core”, ένα πυρήνα για διαστημικά ταξίδια σε ταχύτητα φωτός. Όμως τα πράγματα δεν πάνε όπως θέλουμε μετά από μία προδοσία της τελευταίας στιγμής, όπου καταφέρνουμε να ξεφύγουμε τελευταία στιγμή σε μία κρυογονική κάψουλα. 10 χρόνια μετά, ένας από τους επιζώντες του πληρώματος μας βρίσκει και μας εξηγεί την κατάσταση. Μετά την αποτυχημένη ληστεία, δημιουργήθηκε μία μαύρη τρύπα και έχουνε λιγότερο από κάποιους μήνες μέχρι αυτή να καταστρέψει την Arcadia.
Το Protectorate είναι η αυταρχική, στρατιωτικοποιημένη κυβέρνηση που διοικεί την αποικία της Arcadia στο The Outer Worlds 2. Βασίζεται στην πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι πιο ευτυχισμένοι όταν δεν χρειάζεται να σκέφτονται μόνοι τους και ότι οι επιλογές, οι ιδέες και τα όνειρά τους καθορίζονται για το «καλό του συνόλου». Η κοινωνία της Arcadia μοιάζει σταθερή στην επιφάνεια, όμως πίσω από τις λαμπερές βιτρίνες και τα ψευδή συνθήματα, η καταπίεση βράζει. Βέβαια η αντίσταση έρχεται από 2 άλλες φατρίες, η πανίσχυρη εταιρεία Auntie’s Choice και το Order of the Ascendant, μια ομάδα επιστημόνων με γνώμονα την πίστη στα μαθηματικά και τις τελετουργίες.
Για όσους δεν έχουν παίξει το πρώτο παιχνίδι, δεν υπάρχει θέμα καθώς πρόκειται για μία νέα ιστορία, σε ένα εντελώς διαφορετικό γαλαξιακό σύστημα. Στη νέα αυτή ιστορία, το στούντιο μας υπόσχεται ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε στο παιχνίδι και να αλλάξουμε εντελώς την έκφανση της ιστορίας. Μετά από 40 ώρες και φτάνοντας στον τερματισμό έχοντας κάνει ένα σεβαστό αριθμό από αποστολές, η Obsidian υπερέβαλε εαυτό με το σενάριο του παιχνιδιού. Αν και μιλάμε για top επίπεδο γραφής και περισσότερο σοβαρό σε ύφος, το δύσκολο λεξιλόγιο και η φλυαρία που διακατέχει το παιχνίδι θα ξενίσει πολλούς παίκτες. Επίσης, το τέλος του παιχνιδιού εξιστορείται απλά με ξερά slides για το αποτέλεσμα της ιστορίας πράγμα που το έχουμε δει στο τέλος του Fallout New Vegas αλλά πλέον θα περίμενες κάτι περισσότερο. Αν και υπάρχουν πολλοί συνδυασμοί και πολλαπλά τέλη, το παιχνίδι δεν πείθει για νέο playthrough απλά για να δεις 5 λεπτά με slides με διαφορετική κατάληξη των companions.
Πρέπει να δώσουμε ένα τεράστιο μπράβο σε αυτό το στούντιο που έχει φτιάξει ένα σύμπαν, που αν και δανείζεται χαρακτηριστικά άλλων παιχνιδιών, έχει καταφέρει να είναι πρωτότυπο με το δικό του μοναδικό τρόπο. Αν και εμένα προσωπικά μου αρέσουν τα πιο σκοτεινά παιχνίδια σε θεματολογία και δεν είναι του γούστου μου, το χιούμορ του παιχνιδιού είναι μοναδικό. Ο κόσμος του παιχνιδιού ή θα σε κερδίσει ή θα σε χάσει και είναι δίκοπο μαχαίρι για την απήχηση του στο ευρύ κοινό. Επίσης, το χιούμορ πολλές φορές θέλει ένα επίπεδο εξικείωσης και γνώσεων που είμαι σίγουρος πως πολλοί δεν θα καταλάβουν. Επιπλέον, η υπερβολικά καρικατουρίστικη συμπεριφορά των περισσότερων χαρακτήρων καταλήγει να τους κάνει λιγότερο ξεχωριστούς· όταν όλοι λειτουργούν στο ίδιο, υπερβολικό ύφος, λίγοι μένουν πραγματικά αξέχαστοι. Παρ’ όλα αυτά, το αποτέλεσμα παραμένει ενδιαφέρον και σίγουρα δείχνει ένα στούντιο με όραμα και αυτοπεποίθηση στη δημιουργία του.
Πρώτο μας μέλημα είναι η δημιουργία χαρακτήρα και η κατανομή των skills. Έχουμε αρκετές επιλογές στη παραμετροποίηση του χαρακτήρα, όμως το σημαντικό ως προς το gameplay είναι η κατανομή των skills. Εδώ όπως και στο προηγούμενο δεν έχουμε πολλές διαφορές, μόνο ότι πλέον μπορούμε να επιλέξουμε το παρελθόν πριν γίνουμε agents, όπου ανοίγουν καινούργιοι διάλογοι και προοπτικές. Είναι σημαντική η επιλογή των skills, καθώς δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε κατά τη διάρκεια της περιπέτειας και δεν μπορούμε να γεμίσουμε όλες τις κατηγορίες. Αυτό γίνεται με σκοπό τα πολλαπλά playthroughts, πράγμα που εμένα δεν με πολύ-ενθουσιάζει λόγω του ότι δεν μου αρέσει να παίζω δεύτερη φορά τα παιχνίδια.
Το μεγάλο highlight του παιχνιδιού όμως είναι τα flaws, καλύτερα stats που έχουν όμως μία παρενέργεια. Πραγματικά γέλασα με τη ψυχή μου με κάποια από αυτά όμως θέλει τεράστια προσοχή το ποια θα κρατήσουμε και ποια όχι. Τα δύο αγαπημένα μου είναι το sungazer και το kleptomaniac. Στο πρώτο αν κοιτάξεις στον ήλιο για αρκετή ώρα, τραυματίζεται ο κερατοειδής σου και για το υπόλοιπο του παιχνιδιού θα τα βλέπεις θολά αλλά θα έχεις health regen τη μέρα και 100% spread damage. Το kleptomaniac flaw, τα πράγματα που κλέβεις τα πουλάς περισσότερο στους vendors όμως υπάρχει η περίπτωση να κλέψεις τυχαία αντικείμενο και να μπεις σε μπελάδες.
Το the Outer Worlds 2 βλέπει το τρόπο που παίζεις και σου προτείνει νέους, αστείους τρόπους για να βιώσεις την ιστορία. Βέβαια, μπορεί να χαλάσει και την εμπειρία, καθώς για κακή μου τύχη επέλεξα ένα flaw που μου έδινε + 1 skill point κάθε level, όμως έπρεπε να κάνω την κατανομή των skill ισότιμα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορώ να ανεβάσω κάποια skill στο μέγιστο και να είμαι κλειδωμένος στο 60% των διαλόγων που θα μπορούσα να αλλάξω την ιστορία. Όμως, μπορούσα να δοκιμάσω όλους τους τρόπους παιχνιδιού (stealth, meele, guns κτλ) ανεβάζοντας περισσότερα skill. Το gameplay του παιχνιδιού εξελίσσεται σε σχέση με το πρώτο, με πλειάδα νέων επιλογών και πολλούς τρόπους εξουδετέρωσης των εχθρών. Το stealth είναι καλύτερο (αν και η επιλογή να μην βάλουν animation για το kill καταλήγει να δείχνει άσχημη στο μάτι), περισσότερο verticallity, περισσότερα gadgets και πιο γρήγορος ρυθμός συμπληρώνουν ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα ή ότι θα αλλάξει τα δεδομένα, απλά πλέον παίζεται πολύ πιο ευχάριστα και δεν καταλήγει μονότονο.
Τα 6 διαθέσιμα companions έχουν τη δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα και συμμετέχουν ενεργά τόσο στη δράση, όσο και στους διάφορους διαλόγους του παιχνιδιού. Κάθε companion έχει από 2 μεγάλα quest, που είναι σημαντικά τόσο στην ιστορία του παιχνιδιού, όσο και για την εξέλιξη αυτών των χαρακτήρων. Αν αποφασίσετε να μην τα κάνετε θα χάσετε μεγάλο μέρος της εμπειρίας και αυτό ισχύει και για τα υπόλοιπα side mission του παιχνιδιού. Προφανώς δεν είναι όλα σημαντικά, αλλά ένα με βοήθησε αρκετά στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας ώστε να αλλάξω την έκβαση της. Αν και το παιχνίδι μπορεί να τερματιστεί σε 15-20 ώρες, θα πρότεινα κάποιος να το ξεζουμίσει και να μην πάει μόνο στο main story, γιατί θα έχει χάσει το 60% της εμπειρίας.
Και ας περάσουμε σε αυτό που δεν περίμενα ποτέ από παιχνίδι της Obsidian που τρέχει σε Unreal Engine 5. Το τελικό αποτέλεσμα είναι χάρμα οφθαλμών, ίσως ένα από τα πιο όμορφα και με ελάχιστα bugs παιχνίδια τέτοιου μεγέθους. Τα περιβάλλοντα είναι πανέμορφα, οι χαρακτήρες πλέον έχουν σωστά facial animation και η λεπτομέρεια ξεχειλίζει από κάθε πλευρά. Και όλα αυτά καρφωμένα στα 60 fps, απροβλημάτιστα και με τρομερό fidelity. Στα ίδια επίπεδα και η μουσική του παιχνιδιού, που όσοι έχουν παίξει το Fallout New Vegas τους κλείνει το μάτι. Οι ήχοι των όπλων, οι σταθμοί που παίζουν και το γενικότερο κλίμα δείχνει τη σκληρή δουλειά της ομάδας και πως όντως θέλουν να φτιάξουν το επόμενο μεγάλο franchise τους.
Με όλα τα παραπάνω θα έλεγε κανένας ότι μιλάμε για το τέλειο sequel, όπου βελτιώνει όλους τους μηχανισμούς του πρώτου και προσθέτει νέους στην εμπειρία. Αλλά εδώ έρχομαι να αναφέρω το μεγάλο ΑΛΛΑ που έχει το παιχνίδι. Θεωρώ πως η φόρμουλα του στούντιο είναι παρωχημένη και χρήζει αλλαγής ως προς τους διαλόγους. Δεν μπορώ να βλέπω χαρακτήρες να με κοιτάνε στα μάτια και να εξιστορούν κατεβατούς διαλόγους χωρίς κίνηση και αντίδραση. Τα πάντα βασίζονται στα λόγια και δεν υπάρχει καθόλου κίνηση και συναίσθημα στο κάδρο. Το κατανοώ ότι είναι καθαρόαιμο RPG, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να υπάρχουν αλλαγές στο τρόπο εξιστόρησης των διάφορων διαλόγων. Επίσης, το immersion εξαφανίζεται όταν μπορώ να κλέψω όλους τους χαρακτήρες αν δεν με έχουν στο οπτικό τους επίπεδο ή να τους στοχεύω και να με κοιτάνε σα χαζοί. Το ίδιο και όταν πυροβολούσα δίπλα τους δεν αντιδρούσαν καθόλου.
Εν κατακλείδι, το Τhe Outer Worlds 2 είναι μία άξια συνέχεια του πρώτου παιχνιδιού, όπου βελτιώνει κάθε πτυχή του πρώτου μέρους και σέβεται το χρόνο του παίκτη. Παράλληλα όμως βλέπουμε πως η φόρμουλα αυτή είναι αρκετά απαρχαιωμένη και πρόκειται για άλλο ένα παιχνίδι της obsidian που δεν παίρνει ρίσκα και δεν προσθέτει κάτι διαφορετικό απ’ ότι έχουμε δει εκεί έξω. Γνωρίζοντας τα παραπάνω, το προτείνω σε όσους απόλαυσαν το πρώτο μέρος και σε όσους γνωρίζουν ότι θα παίξουν ένα γνώριμο αλλά καθαρόαιμο RPG.
