Ο τελευταίος τίτλος της Rocksteady ήρθε το μακρινό 2015 με το κλείσιμο της τριλογίας των Batman: Arkham. Ένας τίτλος που εκείνη την εποχή ξεσήκωσε διαμαρτυρίες με τα πολλά προβλήματα που είχε στην κυκλοφορία του στο PC, που όμως διορθώθηκαν και το παιχνίδι αποτέλεσε ένα εξαιρετικό κλείσιμο μίας εκπληκτικής τριλογίας (τετραλογίας, αν υπολογίσουμε και το Arkham Origins που δεν είναι βέβαια δικό της παιχνίδι). 9 χρόνια μετά και μετά από ένα χρόνο καθυστέρησης, κατευθυνόμαστε στη Metropolis από την πλευρά των αντι-ηρώων. Η Suicide Squad έχει ένα θεοπάλαβο σκοπό, να σκοτώσει τη Justice League και τον Brainiac.
Πριν αναλύσω περαιτέρω το παιχνίδι, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι πρόκειται για έναν τίτλο Game as a Service. Είναι κάτι που ξένισε τους περισσότερους όταν πρώτο-ανακοινώθηκε το 2020 (μαζί και εμένα), καθώς τα μέχρι σήμερα δείγματα φαίνεται να μην λειτουργούν όπως θα περίμεναν οι δημιουργοί. Πρόσφατα παραδείγματα αποτυχημένων τίτλων είναι το Marvel’s Avengers που πλέον δεν υπάρχει καν στο store. Το μοντέλο του πληρώνω έναν τίτλο σε full τιμή και προσθέτω store και battle pass ώστε ο κόσμος να μη σταματάει να βάζει το χέρι στη τσέπη προσωπικά το κατακρίνω όπως και οι περισσότεροι που δυσανασχέτησαν με την σχετική ανακοίνωση.
Η εισαγωγή αν και απότομη, μας βάζει απευθείας στο κλίμα του παιχνιδιού. Το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού βρίσκεται κάτω από τη στρατιά του supervillain Brainiac και είμαστε η τελευταία προσπάθεια της ανθρωπότητας να αντιμετωπίσει την εισβολή. Το όλο κλίμα δείχνει πως το παιχνίδι δεν θέλει να πάρει στα σοβαρά την κατάσταση καθώς και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές στην αρχή του παιχνιδιού κάνουν τα αδύνατα δυνατά να προδώσουν ο ένας τον άλλο. Οι Harley Quinn, Deadshot, King Shark και Captain Boomerang φαίνεται να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, όμως υπάρχει ομαλή εξέλιξη και αρχίζουν να πείθουν σαν μία ομάδα “απροσάρμοστων”. Το χιούμορ αν και δεν είναι πάντα πετυχημένο, με κέρδισε καθώς γνώριζα και από τις πιο πρόσφατες ταινίες ότι είναι περισσότερο κάφρικο και καυστικό.
Όσοι περιμένουν να δούνε τους αγαπημένους τους ήρωες να ανακάμπτουν και να υπερισχύουν του εχθρού, δεν προτείνω να ασχοληθούν με το Suicide Squad. Και ενώ υπάρχουν σοβαρές στιγμές μεταξύ των ηρώων, όλα πάνε στράφι με την έλλειψη ισορροπίας μεταξύ σοβαρού και αστείου. Η ίδια η ιστορία, αν και έχει εντυπωσιακά set-pieces και καλοφτιαγμένα cutscenes, είναι σαν να λειτουργεί περισσότερο ως μία εισαγωγή ως προς τους μηχανισμούς και τις δραστηριότητες για το end-game του παιχνιδιού. Μάλιστα, χωρίς να εισέλθουμε στη ζώνη των spoilers, να πούμε πως το παιχνίδι δεν έχει οριστικό κλείσιμο και εκμεταλλευόμενο το multiverse καταφέρνει να έχει ζουμί και μετά το πέρας του βασικού σεναρίου.
Τα production values του παιχνιδιού καθώς και τα γραφικά και οι εκφράσεις των χαρακτήρων είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αν μη τι άλλο, κανείς δεν μπορεί να χαρακτηρίσει άσχημο έναν τίτλο όπως το Kill the Justice League. Και όλα αυτά τα λαμβάνουμε υπ’ όψιν σε συνάρτηση με την άψογη τεχνική απόδοση, με τα 60 fps να παραμένουν σταθερά ακόμα και με ορδές εχθρών να περιτριγυρίζουν τον παίκτη. Στα ίδια υψηλά στάνταρ βρίσκεται και η μουσική επένδυση του παιχνιδιού με ορχηστρικά επικά κομμάτια.
Ως προς το gameplay, κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του τρόπο να περιφέρεται στη Metropolis. Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στην αίσθηση των όπλων και στους μηχανισμούς, καθώς υπάρχει σωστή κλιμάκωση της εκμάθησης αυτών. Θυμάμαι τις πρώτες ώρες να νευριάζω καθώς δεν μπορούσα να το συνηθίσω, όμως σταδιακά γινόμουν καλύτερος και αποδοτικότερος. Και όλα τα ωραία τελειώνουν κάπου εδώ.
Το τρίπτυχο του σχεδιασμού των εχθρών, της A.I. τους και της επαναληψιμότητας των αποστολών είναι και τα πραγματικά μελανά σημεία της εμπειρίας. Όλοι οι εχθροί είναι ίδιοι μεταξύ τους, όπου όλοι έχουν ένα μοβ “σπυρί” για ευαίσθητο σημείο. Επίσης, υπάρχουν τανκς και ελικόπτερα τα οποία τα χειρίζονται οι ορδές του Brainiac να έχουν και αυτά μοβ “σάκους”, στο ίδιο ακριβώς μοτίβο. Φαινόταν και από τα trailers ότι ο σχεδιασμός τους ήταν κακός και η συμπεριφορά τους θυμίζει άψυχες μαριονέτες. Το ίδιο άσχημα είναι και τα boss fights χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο και να καταλήγουν να είναι σφουγγάρια. Και αυτό από τη εταιρεία που έδωσε το boss fight στο Arkham City με το Mr Freeze, ίσως και το καλύτερο boss που έχω συναντήσει ποτέ σε παιχνίδι.
Ως προς τις αποστολές του παιχνιδιού οι δημιουργοί φαίνεται πως ξέμειναν από ιδέες. Καθώς και main mission και side είναι το ίδιο πράγμα. Είτε θα προστατεύσουμε ένα objective, είτε θα κάνουμε escort κάποιο όχημα ή θα σώζουμε hostages. Υπάρχουν και διάσπαρτα μέσα στην πόλη κάποια riddles trophies τα οποία είναι πολύ απλοϊκά στη λύση τους και δεν θυμίζουν καθόλου αυτά του Arkhamverse. Αντιλαμβάνεστε φυσικά πως για ένα παιχνίδι που ζει και πεθαίνει από το περιεχόμενό του, η έλλειψη φαντασίας που παρατηρείται στο Suicide Squad είναι σχεδόν καταδικαστική. Ευελπιστούμε πως στο μέλλον θα υπάρξει μεγαλύτερη ποικιλία από missions σε κάθε νέα σεζόν.
Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, ας περάσουμε στο χαοτικό HUD του παιχνιδιού. Όπως θα δείτε και στην παρακάτω εικόνα υπάρχουν εικονίδια παντού στην οθόνη με άπειρα δεδομένα. Υπήρχαν σημεία που απλά δεν καταλάβαινα τι γινόταν στην οθόνη καθώς μου κάλυπταν τα πάντα στο οπτικό πεδίο. Σίγουρα μπορείς κάποια από αυτά να τα βγάλεις, όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για αυτό το χάος. Το ίδιο χαοτικές είναι και οι ικανότητες – όπλα των αντιηρώων μας όπου υπάρχει για κάθε ability μία ολόκληρη παράγραφος για το τι κάνει στη μάχη. Στην τελική εγώ έβαζα αυτά που έβλεπα ότι έχει τα καλυτερα χαρακτηριστικά χωρίς να καταλαβαίνω κάποια καθοριστική διαφορά. Πιθανότατα το ίδιο θα κάνετε κι εσείς.
Εν κατακλείδι, παρόλα τα υψηλά production values και το καλογυαλισμένο gameplay, το παιχνίδι δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τη λούπα των GaaS παιχνιδιών. Και όλα αυτά σε συνάρτηση με τη τιμή, δύσκολα θα το καθιστούσαν επιβεβλημένη day-one αγορά. Το πλάνο για τη μελλοντική υποστήριξη του έχει ήδη ανακοινωθεί, αν και η δομή του τίτλου είναι τέτοια που αμφιβάλλουμε πως θα πείσει κάποιον να επενδύσει το χρόνο του σε βάθος ενός έτους.
