Ιούνιος 2021. Οι πρώτες φήμες για ένα souls εμπνευσμένο Final Fantasy εμφανίζονται στο Twitter. Λίγες ώρες αργότερα, το Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin μας αποκαλύπτεται και το internet παραληρεί. Αυτό που μας είχαν περιγράψει οι διαρροές ως ένα σοβαρό και σκοτεινό Final Fantasy spinoff, κατέληξε να γίνει ο περίγελος των ημερών, χάρη σε ένα άγαρμπο trailer, με μπόλικο άρωμα εποχής PS3 και στιγμές σχεδιασμού που φάνηκαν να καταδικάζουν από νωρίς το τελικό προϊόν. 9 μήνες αργότερα, και έχοντας δει πλέον τους τίτλους τέλους, οι ανησυχίες μου επιβεβαιώθηκαν. Το Stranger of Paradise αποτελεί, όχι μόνο το χειρότερο φετινό ΑΑΑ παιχνίδι, αλλά και ένα από τα πιο αδιάφορα εγχειρήματα του Final Fantasy franchise. Ας εξετάσουμε το γιατί.
Εκ πρώτης όψεως, η ιστορία του SoP φαίνεται να πηγάζει από την αρχική ιδέα του πρώτου Final Fantasy. Τέσσερις “πολεμιστές του φωτός” καλούνται να εκπληρώσουν το πεπρωμένο τους, να αποβάλλουν το σκότος από το βασίλειο της Cornelia αλλά και να ανακαλύψουν την αλήθεια των στοιχειωδών κρυστάλλων. Δυστυχώς, η μεταφορά και υλοποίηση της συγκεκριμένης συνταγής καταρρέει και οι κύριοι λόγοι είναι οι εξής. Αρχικά, η γραφή του τίτλου φαντάζει γραμμένη από κάποια a.i. Οι συζητήσεις μεταξύ τόσο των πρωταγωνιστών όσο και των παράπλευρων χαρακτήρων περιορίζονται αποκλειστικά στα πλαίσια του exposition, με αποτέλεσμα η εξέλιξη των χαρακτήρων αυτών να απουσιάζει από την εξίσωση. Από την εξίσωση απουσιάζει και το καθοριστικό ηθικό δίλημμα που θα δημιουργήσει υψηλά stakes για τους πρωταγωνιστές μας ενώ θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μας για τα συμβάντα της τελικής σεκάνς. Το τελευταίο στοιχείο που δεν συναντάμε στην συνταγή είναι ένας αξιόλογος villain, ειδικά σε μία σειρά που φημίζεται για μερικούς από τους πιο εμβληματικούς κακούς του μέσου. Οι εχθρικές δυνάμεις του παιχνιδιού αντιπροσωπεύουν το “μαύρο” ενώ το fellowship των ηρώων το “άσπρο”. Δεν δίνεται η επιλογή στον παίκτη να δεθεί με το εχθρικό μέτωπο, δεν δημιουργούνται ευκαιρίες για το “γκρι”.
Μπορεί το σενάριο του Stranger of Paradise να μην άγγιξε τις προσδοκίες μου ούτε κατά το ήμισυ, το σύστημα μάχης του ωστόσο απέδειξε για ακόμη μια φορά την μαεστρία της Team Ninja στον τομέα. Για όσους δεν γνωρίζουν, το Stranger of Paradise πλαισιώνεται από ένα third person action-rpg σύστημα μάχης, βασιζόμενο κυρίως στην δομή των Nioh τίτλων, ενώ συνδυάζει την δομή αυτή με το εμβληματικό σύστημα κλάσεων των Final Fantasy. Από ξιφομάχους, μάγους, κλέφτες, μοναχούς μέχρι λογχοφόρους και ιππότες, η ποικιλία των κλάσεων δεν απογοητεύει. Από τις 30 συνολικά κλάσεις, μας δίνεται η δυνατότητα εναλλαγής μεταξύ δύο με το πάτημα ενός κουμπιού ενώ για την καθεμία αντιστοιχούν τα ανάλογα όπλα και πανοπλίες που αποκτάμε κατά την εξερεύνηση και την κατατρόπωση εχθρών. Εκτός των βασικών στοιχείων του συστήματος μάχης, όπως η αποφυγή και τα combos μέσω των κοντινών χτυπημάτων, η Team Ninja ανανεώνει την φόρμουλα με το soul gauge, έναν μετρητή που όσο μένει ενεργοποιημένος μας δίνει την δυνατότητα για απορρόφηση της πληθώρας των εχθρικών επιθέσεων, με την σωστότερη χρήση του να είναι αυτή του parry. Το όμορφο της υπόθεσης αφορά την “risk-reward” φύση του συστήματος καθώς εάν εξουθενωθεί η μπάρα, ο χαρακτήρας μένει “ανοιχτός” προς τις εχθρικές επιθέσεις για αρκετά δευτερόλεπτα. Άλλες σημαντικές προσθήκες αποτελούν οι ικανότητες που μας γίνονται διαθέσιμες μέσω των skill trees. Αυτές διαφέρουν από κλάση σε κλάση, ενεργοποιούνται σε συνδυασμό με τις βασικές επιθέσεις (L1->L2), θυσιάζουν μία μπάρα από την μαγεία του χαρακτήρα και προσφέρουν το πολυπόθητο στοιχείο της παραμετροποίησης που θα οδηγήσει στην διαφοροποίηση του Jack από παίκτη σε παίκτη.
Η μάχη αυτή καθαυτή, γίνεται πιο άμεση και φρενήρης από ποτέ λόγω της έλλειψης του stamina bar, ενώ βασίζεται στην λογική του Sekiro, όπου αφότου μειώσουμε την μπάρα αντοχής που αντιστοιχεί σε κάθε εχθρό, μπορούμε να τον εξοντώσουμε μέσω εξωφρενικά αστείων, καταληκτικών επιθέσεων. Μιλώντας για το Sekiro, η δυσκολία του Stranger δεν κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα. Αντιθέτως, μας παρουσιάζονται τρεις επιλογές δυσκολίας (easy, action, hard), επιτρέποντας μας να καθορίσουμε την “ένταση” της δικής μας περιπέτειας. Για τα τυπικά, χρειάστηκα 32 ώρες στο action επίπεδο δυσκολίας ώστε να δω τα credits του τίτλου, με το επίπεδο πρόκλησης να ήταν πάντοτε δίκαιο αλλά ποτέ υπερβολικό. Επιστρέφοντας στην ουσία της μάχης, η επόμενη λύση που μας δίνει το πάνω χέρι στην πληθώρα των συγκρούσεων αφορά τις μαγείες και συγκεκριμένα την σωστή εκμετάλλευση των αδυναμιών που επίσης διαφέρουν από mob σε mob. Εκεί που χωλαίνει το σύστημα μάχης είναι στην έλλειψη επιλογών στον κάθετο άξονα, δηλαδή στην έλλειψη του άλματος κάτι που γίνεται άμεσα φανερό λόγω των περιορισμένων επιπέδων. Σε γενικά πλαίσια, σέβομαι όταν οι δημιουργοί action τίτλων αποφασίζουν να μην περιέχουν την δυνατότητα άλματος στα παιχνίδια τους, στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως ένιωσα ότι περιορίζομαι τόσο σε επίπεδο κινητικότητας όσο και σε επίπεδο εκφραστικότητας μέσω των combos.
Η επόμενη εμβληματική πτυχή που παρουσιάζεται σε κάθε τίτλο της Team Ninja κατά την διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας είναι η ασυναγώνιστη ποσότητα από πανοπλίες, ρουχισμό και όπλα. Το μοναδικό θετικό πρόσημο που μπορώ να προσάψω σε ένα τόσο παρωχημένο σύστημα αφορά την ποικιλομορφία του loot που είναι πραγματικά εξαιρετική και σίγουρα θα ικανοποιήσει ακόμη και τους πιο απαιτητικούς. Δυστυχώς, εκτός της ποικιλομορφίας, η Team Ninja συνεχίζει να γεμίζει τα παιχνίδια της με μία προσβλητικά μεγάλη ποσότητα από loot, που οδηγεί στην συνεχόμενη διακοπή της ροής του gameplay. Ναι μεν υπάρχει η δυνατότητα για την αυτόματη εφαρμογή του ισχυρότερου loot με το πάτημα του touchpad, αλλά η συχνότητα απόκτησης του παραμένει απαγορευτικά υψηλή. Επιπλέον, η συχνότητα απόκτησης οδηγεί αβίαστα στην αδιαφορία μας προς το loot αυτό από ένα σημείο και μετά. Απλά θα ακολουθήσουμε την ρουτίνα εφαρμογής του ρουχισμού και των όπλων χωρίς ποτέ να καταλάβουμε πραγματικά πως το κάθε στατιστικό επηρεάζει το gameplay. Μία εύκολη λύση που παρουσίασε το Final Fantasy VII Remake είναι η σοβαρή μείωση των επιλογών μας σε 4-5 όπλα ανά κλάση, τα οποία ωστόσο διαφοροποιούν αισθητά τα στατιστικά μας, όπως η ταχύτητα των χτυπημάτων, το ποσοστό υγείας του παίκτη, την επίδραση από τα ξόρκια μεταξύ άλλων. Ακόμη και όταν απέκτησα την ισχυρότερη πανοπλία, δεν αισθάνθηκα πως άλλαξε κάτι από την καθιερωμένη ρουτίνα, δεν αισθάνθηκα πως έκανα μία ανακάλυψη όπως τόσο καλά καταφέρνουν αλλά action παιχνίδια (βλ. Elden Ring πρόσφατα).
Συνεχίζοντας, μία εξίσου προβληματική πτυχή του Stranger of Paradise αποτελεί αυτή του σχεδιασμού των επιπέδων. Σε αντίθεση με τους περισσότερους Final Fantasy τίτλους, οι αποστολές του SoP γίνονται αποκλειστικά μέσω ενός μενού όπου και επιλέγουμε τον επόμενο προορισμό μας. Δεν υπάρχει κάποιος γραμμικός ή ανοιχτός κόσμος να εξερευνήσουμε. Εντάξει λοιπόν να το κατανοήσω αυτό. Άλλωστε είναι φανερό πως υπήρξαν αρκετές θυσίες προτού καταλήξουμε στην τελική δομή. Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει και στα 16 γραμμικά επίπεδα του τίτλου. Αυτά αποτελούν μία μείξη από αυθεντικές δημιουργίες και δημιουργίες βγαλμένες απευθείας από τις σπουδαιότερες στιγμές του franchise. Σκεφτείτε το σαν ένα “λούνα-παρκ” final fantasy σκηνικών τα οποία φυσικά δεν έχουν κάτι να προσφέρουν σε όσους δεν έχουν εντρυφήσει στην σειρά. Η αχίλλειος πτέρνα που καταρρίπτει το σύνολο των επιπέδων, είναι ο γραμμικός σχεδιασμός τους. Συγκεκριμένα το κάθε level αποτελείται από μια σειρά διαδρόμων και μερικές ελαφρώς πιο ανοιχτές “αρένες” που καταλήγουν να είναι το ίδιο αδιάφορες τόσο οπτικά όσο και σχεδιαστικά. Κινούμαστε σε επίπεδα Final Fantasy 13 αδιαφορίας για τον κόσμο του παιχνιδιού. Μέχρι και σε προηγούμενα παιχνίδια της Team Ninja, ιδιαίτερα στο Nioh 2, είδαμε μεν μία κατά κόρον linear προσέγγιση στα επίπεδα αλλά ταυτόχρονα υπήρχαν περισσότεροι τρόποι για να φτάσουμε στον τελικό προορισμό. Τουλάχιστον, και χάρη στα προηγούμενα Final Fantasy, η εικαστική διεύθυνση του παιχνιδιού μπορεί να λάμψει ανά στιγμές, αν και όχι τόσο όσο θα ήλπιζαν οι δημιουργοί του.
Για το τέλος άφησα τον οπτικοακουστικό τομέα. Από τα πρώτα λεπτά του τίτλου είναι εμφανές ότι πρόκειται για ένα ατελές παιχνίδι, τουλάχιστον οπτικά. Οι υφές, τα animations και η γενικότερη σύνθεση της εικόνας είναι παρωχημένες και βγαλμένες από μία διαφορετική εποχή. Αυτός ο PS2-PS3 μανδύας που ντύνει την συνολική εμπειρία είναι εκεί καθ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού, δεν υπάρχουν δηλαδή διακυμάνσεις στην ποιότητα της εικόνας ή κάποια σημεία που θα σας φανεί πιο όμορφο από κάποια αλλά. Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, όταν μία ομάδα που μας έχει προσφέρει μερικά έτη πριν το πανέμορφο Nioh 2, κάνει δύο βήματα πίσω και κυκλοφορεί έναν τίτλο που είναι πιο ημιτελής από το πρώτο demo του Nioh. Πιο συγκεκριμένα, το Stranger of Paradise συνοδεύεται από 2 επιλογές γραφικών, το performance που κλειδώνει τον τίτλο στα 60 καρέ το δευτερόλεπτο στα 1080p, ενώ η επιλογή του resolution αυξάνει την ανάλυση στα 1400~p, ρίχνοντας ωστόσο το framerate στα 45-50 fps. Λόγω του ανυπόφορου aliasing στο performance mode, επέλεξα να δω το παιχνίδι στο resolution όπου και γίνεται εφαρμογή του anti-aliasing, ενώ βελτιώνεται και η ολότητα των υφών. Το τελευταίο στοιχείο του οπτικού τομέα που θέλω να σταθώ είναι τα cutscenes. Είναι απαγορευτικό εν έτει 2022, οι εταιρείες να κλειδώνουν τις σκηνές των παιχνιδιών τους στα 30 καρέ το δευτερόλεπτο και με άνισο frame pacing. Είναι απαγορευτικό τα γραφικά των cutscenes αυτών να θυμίζουν τις πρώιμες προσπάθειες των εταιρειών για μετάβαση στο 3D, 25 χρόνια πριν. Παραδόξως και για να κλείσουμε σε μία θετική νότα, ο ακουστικός τομέας με ικανοποίησε. Η μουσική υπόκρουση του τίτλου αποτελεί με σημαντική διαφορά την πιο εντυπωσιακή πτυχή του. Τόσο τα νέα θέματα που έχουν γραφτεί, όσο και η ποικιλία από remixes θρυλικών ακουσμάτων, συμβάλλουν στην δημιουργία ενός εντυπωσιακού πακέτου. Με λίγα λόγια, οι συνθέτες τιμούν την ιστορία του franchise με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Συνοψίζοντας, το Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin αποτελεί ένα action εγχείρημα που εύκολα θα ξεχάσει ο χρόνος. Ένα αξιόλογο σύστημα μάχης δεν είναι ικανό να καλύψει τα αμέτρητα ατοπήματα του, όπως το σενάριο, τον σχεδιασμό επιπέδων και το απαρχαιωμένο σύστημα loot. Η εμμονή του με ιδέες που έχουν παρουσιάσει οι προκάτοχοι του, δεν το κολακεύει, αντιθέτως το κατατάσσει ως ένα φθηνότερο και πιο αδύναμο υποκατάστατο των όσων προηγήθηκαν. Μακριά και αγαπημένοι.
Ευχαριστούμε την εταιρεία διανομής CD MEDIA για τη διάθεση του παιχνιδιού για τις ανάγκες του review
