Μπορεί το Star Wars σε τηλεόραση και σινεμά να μη διάγει τις καλύτερες μέρες του, παρά το πλήθος των παραγωγών γύρω από το διάσημο σύμπαν, στο gaming όμως τα πράγματα είναι καλύτερα τα τελευταία χρόνια. Τόσο τα 2 Jedi της ΕΑ, όσο και το LEGO The Skywalker Saga έγιναν αμέσως αγαπητά από το κοινό και καταλάγιασαν την ακόρεστη δίψα των φανατικών των ταινιών του George Lucas. Η Ubisoft δεν θα έμενε έξω από τον χορό κι έτσι ανέθεσε στη Massive Entertainment (The Division, Avatar: Frontiers of Pandora) τη δημιουργία του Star Wars Outlaws, που αποτελεί και την πρώτη αμιγώς open-world προσπάθεια στο franchise. Δυστυχώς, τα μαντάτα δεν είναι τα επιθυμητά.
Η Kay Vess είναι μία νεαρή που κινείται στα όρια της παρανομίας και του υποκόσμου, προσπαθώντας να “πιάσει την καλή” και να κερδίσει μία καλύτερη ζωή. Στο πλευρό της έχει τον Nix, ένα πλασματάκι που τη συντροφεύει σε κάθε της περιπέτεια. Έτσι, βασικός της στόχος είναι η επισκευή του σκάφους της και η συγκέντρωση μίας ομάδας που θα τη βοηθήσουν στην τέλεια ληστεία και την επίτευξη των ονείρων της. Αυτό που μόλις συνοψίσαμε σε 2 μόλις προτάσεις περιγράφει άψογα το σύνολο του σεναρίου για τουλάχιστον 15 ώρες, δηλαδή για τα 3/4 της βασικής ιστορίας.
Τα πάντα είναι επιδερμικά, οι χαρακτήρες που συναντά η Kay γρήγορα παραμερίζονται για να έρθουν άλλοι στο προσκήνιο και η αφήγηση δεν έχει καμία πραγματική κορύφωση. Ναι μεν στο τέλος έχουμε ένα αναμενόμενο σεναριακό peak, όμως το παιχνίδι προσπαθεί να χωρέσει τόσα πολλά σε ελάχιστες ώρες, που μάλλον καταλήγει να τα κάνει χειρότερα. Παρότι η ομάδα απαρτίζεται από ένα πολύ ιδιαίτερο cast, ο ελάχιστος ουσιαστικός χρόνος που περνάμε μαζί τους δεν αφήνει περιθώρια για ιδιαίτερο συναισθηματικό αντίκτυπο από οτιδήποτε κι αν διαδραματίζεται επί της οθόνης.
Εντελώς άστοχη κρίνεται επίσης η προσθήκη ενός συστήματος επιλογών, που κάνει σποραδικές εμφανίσεις σε κομβικές στιγμές του σεναρίου. Εκεί, η Kay διαλέγει ποιον χαρακτήρα θα εμπιστευτεί ή εάν θα μοιραστεί κάποιο μυστικό. Θα περίμενε κανείς πως ένα τέτοιο σύστημα θα είχε επίδραση στο βασικό άξονα της αφήγησης. Αμ δε. Το μόνο που επηρεάζουν οι επιλογές της Kay είναι οι σχέσεις της με τα 4 συνδικάτα που βρίσκονται στον ανοιχτό κόσμο. Όσο καλύτερη σχέση αναπτύσσετε με ένα συνδικάτο, τόσο πιο εύκολη πρόσβαση αποκτάτε στις περιοχές που κατέχουν και στους εμπόρους τους. Το κάθε συνδικάτο έχει και δικά του αποκλειστικά quests, με την αφηγηματική αξία τους να είναι εξίσου ανύπαρκτη.
Θα πρέπει να μείνουμε λίγο παραπάνω στα quests, καθώς αποτελούν και το μεγαλύτερο ατόπημα του τίτλου. Όλα σχεδόν τα main missions αναγκάζουν τον παίκτη να εισχωρήσει κρυφά σε εχθρικές βάσεις και είτε να κλέψει κάποιες πληροφορίες, είτε να ελευθερώσει κάποιον etc. Κατά καιρούς έχουμε μιλήσει επαρκώς για την επανάληψη στις αποστολές της Ubisoft, όμως εδώ τα πράγματα ίσως να είναι χειρότερα από ποτέ. Δεν είναι μόνο πόσο μοιάζουν οι αποστολές της βασικής ιστορίας μεταξύ τους, αλλά κυρίως το πόσο κουραστικές είναι, κάτι που οφείλεται στην έλλειψη βασικών gameplay μηχανισμών.
Εύστοχα, η Ubisoft επέλεξε να κάνει εμφανές πως η Kay δεν είναι πεπειραμένη μαχήτρια, επιλέγοντας έτσι μία κυρίως stealth προσέγγιση στις αποστολές. Όλα καλά στη θεωρία, στην πράξη όμως τα πάντα καταρρέουν, αφού η εταιρεία δεν προσέθεσε σχεδόν κανένα gameplay σύστημα που θα στηρίξει το stealth. Η Kay κρύβεται πίσω από αντικείμενα, επιτίθεται πισώπλατα στους εχθρούς, χακάρει πόρτες, εισχωρεί σε αεραγωγούς και στέλνει τον Nix να αποσπά την προσοχή των φρουρών, όλα αυτά όμως δεν επαρκούν σε τεράστιους χώρους με πολλαπλούς αντιπάλους. Προσθέστε στην εξίσωση το επαναλαμβανόμενο “don’t raise the alarm” που εμφανίζεται στις περισσότερες αποστολές τέτοιου τύπου, συνοδευόμενο από πραγματικά κακά checkpoints και το Outlaws γρήγορα καταλήγει ενόχληση. Την κατάσταση δυσχεραίνει η εντελώς απρόβλεπτη ΑΙ, που τη μία σας βλέπει από απόσταση 10 χιλιομέτρων και την άλλη…κοιμάται όρθια! Εάν το stealth δεν σας καλύπτει, πάντα μπορείτε να βασιστείτε στο blaster σας, αν και η μάχη δεν πιάνει ιδιαίτερα υψηλά standards, λόγω της απειρίας της Kay.
Εκτός βασικών αποστολών, έχουμε έναν ολόκληρο γαλαξία στη διάθεση μας προς εξερεύνηση. Εντάξει, ίσως όχι έναν γαλαξία, αλλά 4 πλανήτες, ο καθένας σχεδιασμένος με έμφαση στη λεπτομέρεια και φανταστική εικαστική προσέγγιση. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο Tatooine, που γνωρίζουμε πολύ καλά από τις ταινίες. Ο πλανήτης έχει σχεδιαστεί με ασύλληπτη πιστότητα και οι φανατικοί έχουν πολλούς λόγους να εξερευνήσουν την κάθε γωνιά του, με όλες τις εμβληματικές τοποθεσίες, από το Mos Eisley, μέχρι το παλάτι του Jabba the Hut, να βρίσκονται εκεί και να εντυπωσιάζουν με το πόσο “Star Wars” αναβλύζει ο σχεδιασμός τους. Φυσικά, γνώριμες τοποθεσίες θα συναντήσετε και στους υπόλοιπους πλανήτες και γενικότερα οι αναφορές στο ευρύτερο σύμπαν “δίνουν και παίρνουν”. Το συνοδευτικό soundtrack, που “κοπιάρει” πετυχημένα τις συνθέσεις του John Williams προσδίδει και εκείνο στο authenticity της εμπειρίας.
Σε αυτό τον κόσμο, η Kay μπορεί να καβαλάει το speeder της και να πηγαίνει εκεί που τις υποδεικνύουν τα side, expert, intel quests και contracts. Όλες αυτές οι κατηγορίες δευτερευόντων αποστολών συνεχίζουν να έχουν μηδενική αφήγηση, για όσους ψάχνουν κάτι τέτοιο, έχουν όμως άμεση επίδραση στον εξοπλισμό και τις ικανότητες της πρωταγωνίστριας. Παραδόξως, η Ubi εγκατέλειψε την ιδέα ενός παραδοσιακού skill tree και όλες οι δεξιότητες, αλλά και οι αναβαθμίσεις των όπλων της Kay αποκτώνται μέσω του τρόπου που παίζετε, της ανεύρεσης θησαυρών και της εκπλήρωσης συγκεκριμένων objectives. Μία ακόμη εξαίρετη ιδέα, που πλήττεται επίσης από την επανάληψη των στόχων που θέτει το παιχνίδι, αλλά ελπίζουμε πως θα συνεχιστεί και σε άλλα open world της εταιρείας.
Η δράση δεν περιορίζεται στο έδαφος, αλλά μεταφέρεται και στο διάστημα, όπου και μπορείτε να βρείτε περισσότερα quests και να εμπλακείτε σε space battles. Ομολογουμένως, για ένα παιχνίδι που δεν επικεντρώνεται στις διαστημικές μάχες, η υλοποίησή τους είναι αρκετά πετυχημένη, χωρίς φυσικά κάποιο ιδιαίτερο βάθος στους μηχανισμούς. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην απρόσκοπτη απογείωση και προσγείωση σε κάποιον πλανήτη, με το παιχνίδι να μη χρησιμοποιεί loading screens, αλλά σύννεφα για να καμουφλάρει τη φόρτωση των επιπέδων. Πρόκειται για κάτι που απουσιάζει από άλλους τίτλους του είδους και προσφέρει μεγαλύτερο immersion για τον παίκτη και κάνοντας τον να νιώθει πως κινείται σε ένα απρόσκοπτο σύμπαν, χωρίς περιορισμούς.
Το παραπάνω είναι κάτι που επιτυγχάνεται φυσικά χάρις στους εξαιρετικούς SSD των σύγχρονων κονσολών και γενικώς πρόκειται για ένα current-gen παιχνίδι στις περισσότερες πτυχές του, ειδικότερα όσο το βλέπει κανείς μακροσκοπικά. Τα πολύ πλούσια σε λεπτομέρεια και πληροφορία περιβάλλοντα εντυπωσιάζουν και η απόδοση του τίτλου είναι καλή και στα 3 διαθέσιμα modes γραφικών, με εμάς να επιλέγουμε κατά κύριο λόγο το ισορροπημένο στα 40 fps, που αποτελεί sweet spot για τέτοιες περιπτώσεις. Εκεί που παρατηρήσαμε υποβάθμιση σε σχέση με ό,τι περιμέναμε, είναι στα μοντέλα των χαρακτήρων, που σίγουρα μπορούσαν να είναι καλύτερα. Παράλληλα, η εξαιρετική δουλειά των ηθοποιών στο voice-acting “χαντακώνεται” από το τραγελαφικό lip-syncing, που δεν αρμόζει διόλου σε μία παραγωγή τέτοιου επιπέδου.
Από την άλλη, σπουδαία δουλειά έχει γίνει στην ενσωμάτωση των λειτουργιών του DualSense, με το φανταστικό controller να επιδεικνύει τις δυνατότητές του σε πολλές πτυχές του τίτλου. Όταν πυροβολείτε, όταν χακάρετε πόρτες, όταν οδηγείτε το speeder σας, όταν τα βάζετε με αεροσκάφη, το DualSense είναι πάντα εκεί, με την απτική ανάδραση και τα adaptive triggers να έχουν εξαιρετική παρουσία. Ακόμη και το ηχείο του χειριστηρίου αξιοποιείται συχνά και έχει μεγάλη χρησιμότητα. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και στο περσινό Avatar και φαίνεται πως η Ubisoft δίνει αρκετή προσοχή στο controller της Sony, κάτι που, όπως έχουμε διαπιστώσει, εξυψώνει την εμπειρία μας με ένα παιχνίδι.
Συνοψίζοντας, το Star Wars Outlaws δεν είναι αυτό που θα θέλαμε και η αλήθεια είναι πως μοιράζεται αρκετά προτερήματα και ελαττώματα με το περσινό Avatar: Frontiers of Pandora, του ίδιου studio. Πρόκειται για έναν τίτλο που επιδεικνύει όλα τα κακώς κείμενα της Ubisoft, σε υπερθετικό βαθμό μάλιστα, αφού η επαναληψιμότητα κυριαρχεί. Η ροπή του προς το stealth δεν δικαιολογείται σε κανένα σημείο από τους διαθέσιμους μηχανισμούς και ο γενικότερος σχεδιασμός του μας ταξιδεύει 2 γενιές κονσολών πίσω. Το φίδι από την τρύπα βγάζει, για μία ακόμη φορά, ο υπέροχος σχεδιασμός του κόσμου, καθώς και η αισθητική του σύμπαντος του Star Wars, που οι fans θα λατρέψουν. Η έμπνευση, πάντως, έχει αποχαιρετήσει την Ubisoft προ πολλού σε AAΑ επίπεδο…
Αποκαρδιωτικό… θα του δωσω ευκαιρια τελικα σε επικείμενο pricedrop