Έπρεπε να φτάσουμε στο σωτήριο έτος 2025 για να δούμε επιτέλους ένα ολοκαίνουριο Silent Hill, μάλλον όμως κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Θα μου πείτε πως είδαμε και το The Short Message, θα σας πω “καλύτερα να κάνουμε πως δεν το είδαμε”. Στο διά ταύτα όμως, το Silent Hill f μας έρχεται από τη Neobards Entertainment και αποτελεί μάλλον περισσότερο ένα spin-off του franchise, παρά το επόμενο, μεγάλο Silent Hill, αφού φαίνεται πως θα πρέπει να “βολευτούμε” με τα remakes όσον αφορά τις μεγαλύτερες παραγωγές. Ήρθε όμως η ώρα να μιλήσουμε για το f και να δούμε πως στέκεται στα πλαίσια της σειράς.
Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο της Shimizu Hinako, μίας μαθήτριας λυκείου, στην ιαπωνική πόλη Ebisugaoka. Η νεαρή προέρχεται από μία προβληματική οικογένεια, αφού οι πρώτες σκηνές του τίτλου μας δείχνουν τον κακοποιητικό πατέρα της και τη μητέρα της να δείχνει ανήμπορη να αντιδράσει. Μετά από μία συνηθισμένη αντιπαράθεση με τους γονείς της, η Shimizu φεύγει οργισμένη από το σπίτι για να συναντήσει τους συμμαθητές της…και μετά, το χάος! Όλη η πόλη, όπως και η ίδια η πρωταγωνίστριά μας, βυθίζονται σε μία παράνοια, με την Ebisugaoka να καλύπτεται από ένα πέπλο πυκνής ομίχλης και κάμποσα κόκκινα κρίνα. Αργότερα, θα δούμε τη Shimizu να χάνει τις αισθήσεις της και να μεταφέρετε συχνά – πυκνά στο Dark Shrine, το otherworld του τίτλου. Όπως βλέπετε, διάφορα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Silent Hill είναι στη θέση τους κι έτσι, παρότι το ιαπωνικό setting δεν είναι σύνηθες για τη σειρά, η φιλοσοφία και οι βασικές αρχές του franchise είναι εκεί που πρέπει.
Με ισχυρότερο χαρτί αυτό της φανταστικής ατμόσφαιρας, η αφήγηση αρχίζει να ξεδιπλώνεται με ικανοποιητικό, αν και κάπως άνισο τρόπο. Η βασική ιστορία, γεμάτη με αλληγορίες και συμβολισμούς, αφορά τον γολγοθά της κοπέλας, καθώς αντιμετωπίζει τους προσωπικούς της δαίμονες σε πολλαπλά επίπεδα. Το παιχνίδι ενθαρρύνει τα πολλαπλά playthroughs, αφού δεν δίνει στον παίκτη την πλήρη εικόνα του σεναρίου από το πρώτο κιόλας “πέρασμα”. Μάλιστα, μάλλον επιτηδευμένα, το πρώτο ending που θα δούνε όλοι οι παίκτες στις 8-9 ώρες είναι κάπως ξαφνικό και αφήνει αρκετά ερωτήματα αναπάντητα, προκαλώντας τον παίκτη να προχωρήσει για να δει και τα 4(!) ακόμη τέλη του τίτλου. Προσωπικά, θα έβρισκα χαριτωμένη τη συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα, εάν δεν υπήρχε ένας μεγάλος αστερίσκος που δεν καθιστά και τόσο ελκυστική την ιδέα των πολλαπλών playthroughs. Αυτός ο αστερίσκος δεν είναι άλλος από το gameplay.
Είναι γνωστό τοις πάσι πως τα Silent Hill δεν φημιζόταν ποτέ για το gameplay και δη για το combat τους. Δυστυχώς, κάτι ανάλογο ισχύει κι εδώ, με τη μάχη να είναι από τα πιο αδύναμα κομμάτια της εμπειρίας, σε βαθμό που μάλλον αποτρέπει παραπάνω playthroughs. Το combat αποτελεί κεντρικό κομμάτι του τίτλου, αφού ο παίκτης θα αναγκαστεί αρκετές φορές να αντιμετωπίσει πλήθος εχθρών, αξιοποιώντας melee όπλα. Αυτά ακριβώς είναι και τα χειρότερα κομμάτια του παιχνιδιού, με τη μάχη να χωλαίνει τρομερά απέναντι σε πολλούς αντιπάλους και να καθιστά αγγαρεία τις εν λόγω σεκάνς. Και όλα αυτά στο “story” επίπεδο δυσκολίας, το οποίο ο τίτλος προτείνει ως την κλασσική Silent Hill εμπειρία, για να μη με πείτε φυγόπονο. Σε ανώτερη δυσκολία, με το sanity (?!) meter να προστίθεται στη συνταγή, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον καταπληκτικό σχεδιασμό των τεράτων, η γκροτέσκ εμφάνιση των οποίων προκαλεί ρίγη στη σπονδυλική στήλη μας. Οι τερατώδεις οντότητες φαίνονται να έχουν σχεδιαστεί με την αντίθεση μεταξύ ομορφιάς και τρόμου ως βασικό concept, κάτι που άλλωστε διέπει και ολόκληρο το Silent Hill f. Έτσι, θα δείτε άμορφες μάζες με παραμορφωμένα άκρα και πολλαπλά προσωπεία να καλύπτονται από λουλούδια, σε μία πολύ εύστοχη σχεδιαστική επιλογή. Δυστυχώς, παρότι οι αρχικές ώρες μας προϊδεάζουν για μία μεγάλη ποικιλομορφία στους εχθρούς, γρήγορα καταλήγουμε να μαχόμαστε τις ίδιες 3-4 παραλλαγές, κάτι που σίγουρα δεν συνεισφέρει στο χτίσιμο του τρόμου.
Μιας και αναφερθήκαμε σε αυτό, είμαι στη δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω πως το f είναι ένα ελάχιστα τρομακτικό παιχνίδι, τουλάχιστον για τα στάνταρ της σειράς. Οι στιγμές που φοβόμουν να πάω παρακάτω είναι ελάχιστες, τα κομμάτια που με έκαναν να κρατήσω την ανάσα μου ήταν ακόμη λιγότερα, τα σημεία στα οποία ένιωσα την ανάγκη να αφήσω κάτω το χειριστήριο ήταν ανύπαρκτα. Δεν λέω, υπάρχουν πολλά είδη τρόμου και ακόμη περισσότεροι τρόποι να αφηγηθεί κάποιος μία ιστορία στο genre, όμως, έχοντας φρέσκο το Silent Hill 2, δεν μπορούσα παρά να νιώσω οτι κάτι λείπει στο πεδίο του horror. Η ατμόσφαιρα, το πυκνό σκοτάδι και η εξαιρετική υλοποίηση των ηχητικών εφέ από μόνα τους δεν στέκονται αρκετά, αφού το Silent Hill f ώρες – ώρες παραπέμπει περισσότερο σε ιστορία μυστηρίου, παρά φολκλορικού τρόμου.
Όσο δεν πλήττετε, αντιμετωπίζοντας τους ίδιους και τους ίδιους εχθρούς, το παιχνίδι σας κρατά απασχολημένους με πάσης φύσεως γρίφους. Επιλέξαμε να βάλουμε τους γρίφους στο hard, αφού ακριβώς αυτό μας πρότεινε ο τίτλος και νομίζω πως αυτή είναι η χρυσή τομή για το συγκεκριμένο κομμάτι. Μπορεί να μην είναι όλοι εξίσου ενδιαφέροντες, ιδίως στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού, όπου παραμερίζονται σε σημαντικό βαθμό, όμως η αλήθεια είναι πως μας ψυχαγώγησαν αρκετά. Είτε μιλάμε για ανάγνωση και κατανόηση μηνυμάτων και παράλληλη εύρεση κωδικών., είτε για περιβαλλοντικούς γρίφους, σίγουρα προτιμούμε αυτές, τις ήσυχες στιγμές του Silent Hill f.
Τέλος, η απόδοση του παιχνιδιού στο PlayStation 5 Pro δεν είναι ιδανική, χωρίς να λέω όμως πως τα τεχνικά προβλήματα με κρατούσαν ξάγρυπνο τις νύχτες. Ο τίτλος διατηρεί τα 60 fps στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, δείχνει όμως να κάνει οικονομία στις λεπτομέρειες ώστε να το πετύχει. Η ανάλυση σίγουρα δεν είναι το δυνατό του κομμάτι, κάτι που έχουν παρατηρήσει και ειδικοί του τομέα, όπως το Digital Foundy, ενώ το shimmering κάνει αισθητή την παρουσία του ανά σημεία. Να τονίσουμε πως στο Pro δεν έχουμε επιλογές σε τεχνικά modes ή τη δυνατότητα να απενεργοποιήσουμε το PSSR, οπότε σίγουρα θα πρέπει να περιμένουμε κάποια patches, όπως ακόμη περιμένουμε για το περσινό Silent Hill 2…
Εν κατακλείδι, το Silent Hill f δεν είναι ακριβώς η μεγαλειώδης αναβίωση του franchise που θα θέλαμε να δούμε. Παραμένει όμως ένα αρκετά αξιόλογο παιχνίδι, με δική του προσωπικότητα, ποιοτική αφήγηση, αλλά και ορισμένες αμφισβητήσιμες σχεδιαστικές επιλογές, που δεδομένα θα προβληματίσουν μερίδα του αγοραστικού κοινού. Η αλήθεια είναι πως δεν θυμίζει μία παραγωγή που δικαιολογεί το full-price που απαιτεί σε αυτή τη φάση, οπότε θα πρότεινα να περιμένετε μία πτώση τιμής προτού επενδύσετε.
