Η αλήθεια είναι πως για κάποιον ο οποίος θέλει να ασχοληθεί με το είδος του point and click σήμερα, χωρίς πρότερη εμπειρία, υπάρχει μια τεράστια ποικιλία από τίτλους για να διαλέξει. Είτε αυτό είναι κάποιο κλασσικό παιχνίδι της χρυσής εποχής που έχει γίνει remaster, είτε είναι μια πιο φρέσκια ιδέα με σαφής επιρροές, οι επιλογές είναι πολλές. Για τους υπόλοιπους φανατικούς, και πλέον βετεράνους του είδους, οποιαδήποτε κυκλοφορία στην κατηγορία αυτή αποτελεί και μια κρυφή ελπίδα ότι ο τίτλος αξίζει να επενδύσουν τον χρόνο τους.
Για να δούμε αν λοιπόν η περίπτωση του Quest for Infamy -το οποίο αρχικά δημιουργήθηκε το 2014- είναι μια από αυτές, ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά.
O μακρυμάλλης πρωταγωνιστής Roehm αφού έκανε κάποιες “αταξίες” με την κόρη του βασιλιά, αποφασίζει πως θα ήταν καλή ιδέα να απομακρυνθεί από την περιοχή. Περνώντας από την πόλη Volksville, δυστυχώς για εκείνον, ανακαλύπτει πως η γέφυρα δεν είναι ακόμα σε λειτουργία και το ταξίδι του θα χρειαστεί να περιμένει λίγο. Αναγκάζεται λοιπόν να μείνει κάποιες μέρες στην μικρή αυτή πόλη, να γνωριστεί με τους κατοίκους της και να περάσει την ώρα του.
Μετά από μια μικρή εισαγωγή και μια πρώτη ευκαιρία να εξερευνήσουμε την περιοχή, κάνουν την εμφάνιση τους και τα πρώτα στοιχεία RPG στο παιχνίδι. Ο παίκτης καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε 3 κλάσεις: Rogue, Sorcerer και Brigand – κοινώς Stealth, Magic και Strength. To ενδιαφέρον είναι πως η επιλογή αυτή μόνο τυπική δεν είναι, καθώς τα quests (και τα side) , η μάχη αλλά και ο τρόπος επίλυσης των γρίφων του παιχνιδιού διαφοροποιούνται. O Roehm λοιπόν μπορεί πλέον να αναλάβει αποστολές, να βοηθήσει τους κατοίκους, να εξερευνήσει ενώ μένοντας πιστό στο είδος του, το παιχνίδι δεν θα υποδείξει τον σκοπό, ούτε θα σας πιάσει από το χεράκι για να σας εξηγήσει τι πρέπει να κάνετε μετά.
Και κάπου εδώ ξεκινούν τα ανάμεικτα συναισθήματα για το παιχνίδι.
Η διάδραση με τους NPCs είναι καλοδουλεμένη. Οι διάλογοι έχουν χιούμορ ενώ μια ιδιαίτερη νότα προσθέτει ο αφηγητής της ιστορίας ο οποίος εμφανίζεται όταν ο παίκτης προσπαθεί να κάνει κάποια ενέργεια η οποία δεν είναι δυνατή ή όταν κάνει κλικ πάνω σε ένα αντικείμενο το οποίο δεν παίζει κάποιον ρόλο. Αναπάντεχο είναι επίσης ότι οι περισσότεροι κάτοικοι φαίνεται να έχουν μια γνώση των ενεργειών του παίκτη ενώ αντιλαμβάνονται το progress, προσδίδοντας έτσι μια ζωντάνια στην pixel-παρουσία τους. Τα voice overs από την άλλη μπορούν να δικαιολογηθούν μόνο αν η χρήση αυτών ήταν σκόπιμα κακή αλλά ακόμα και σε αυτή τη περίπτωση είναι οριακά αποδεκτή.
Τα quests της ιστορίας, όπως είπαμε πιο πάνω διαφέρουν μεταξύ τους. Mια ιδιαίτερη πινελιά είναι πως λίγο αργότερα στο παιχνίδι, μπορείτε να αλλάξετε την ώρα της ημέρας και σύμφωνα με αυτήν θα συναντήσετε διαφορετικές ευκαιρίες, ενώ κάποια γεγονότα συμβαίνουν μόνο σε συγκριμένη ζώνη. Ωστόσο, αν απομακρύνουμε λίγο την εικόνα συνειδητοποιούμε πως η ιστορία και τα quest που τη απαρτίζουν είναι λίγο ασύνδετα μεταξύ τους. Μια αποστολή μπορεί να σας υπαγορεύει να πάρετε ένα αντικείμενο από ένα σπίτι, κάτι το οποίο ανάλογα την κλάση που έχετε επιλέξει, μπορείτε να προσεγγίσετε διαφορετικά, ενώ την επόμενη στιγμή μπορεί να βρεθείτε στο δάσος και να πρέπει να δώσετε μια μάχη. Μιλώντας για την μάχη τώρα, προφανώς αναφερόμαστε σε μια turn based εκδοχή της. Ο παίκτης μπορεί να κάνει διαφορετικές επιθέσεις με το σπαθί του, να χρησιμοποιήσει spells και potions ενώ υπάρχει και κάποιά τυπική αναβάθμιση εξοπλισμού. Παραμένουμε λοιπόν σε μια κλασσική εκδοχή μάχης την οποία συναντάμε πολύ συχνά, και η οποία δεν έχει κάποια διαφοροποίηση από την μάζα.
Οι γρίφοι του παιχνιδιού, τους οποίους θα συναντήσετε είτε ως μέρος κάποιου quest είτε απλά γυρνώντας και εξερευνώντας της πόλη, έχουν ικανοποιητική δυσκολία. Αφενώς θα χρειαστεί να σκεφτείτε και να εξερευνήσετε τον χώρο, αφετέρου τα αντικείμενα που μπορεί να απαιτούνται για την επίλυση τους έχουν κάποια λογική. Και μιας και αναφερόμαστε στους γρίφους του παιχνιδιού όπου θα χρειαστεί να κάνετε χρήση του inventory σας, θα πρέπει να αναφέρουμε πως ο τίτλος (όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε) προορίζεται για χρήση πληκτρολογίου και ποντικιού. Το rotation με το R1 και L1 ώστε να γίνει η αλλαγή στον κέρσορα, ανάλογα με το αν θέλετε να μιλήσετε σε κάποιον, απλά να τον κοιτάξετε ή κάνετε κάτι use, η αλήθεια είναι πως δυσκολεύει λίγο τα πράγματα.
Δυστυχώς το παιχνίδι αν και προφανώς βασίζεται σε πολύ κλασσικούς τίτλους της εποχής και αυτή τη νοσταλγία θέλει να προκαλέσει στον παίκτη, δεν το πραγματοποιεί με ιδιαίτερη επιτυχία. Στην ουσία το ζήτημα προκύπτει από το γεγονός πως ως πιο σύγχρονος τίτλος, δεν προσφέρει κάτι νέο στο είδος. Και φυσικά η δημιουργία κάποιου τίτλου σκοπό δεν έχει πάντα να φέρει κάτι νέο, ωστόσο δημιουργεί μια σύγχυση στον παίκτη καθώς η πρόθεση του παιχνιδιού δεν είναι σαφής. Ακόμα και αν οι επιρροές από μεγαθήρια του είδους είναι εμφανής το Quest For Infamy δεν προσπαθεί καν να βελτιώσει κάποιους ετεροχρονισμένους τομείς, όπως είναι η απεικόνιση των γυναικών NPCs τόσο στους διαλόγους όσο και σχεδιαστικά.
Αν έχετε ξεμείνει από point & click εμπειρίες και κυνηγάτε o,τι νέο κυκλοφορεί, τότε μπορείτε να κάνετε μια δοκιμή. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια κακή επιλογή, ούτε θα χάσετε τον χρόνο σας. Αν από την άλλη έχετε κενά στην κατηγορία αυτή και έχετε χάσει κάποιες από τις παλιότερες κυκλοφορίες, τότε θα σας προτείναμε να στραφείτε προς τα εκεί για την ώρα!
