To ArcRunner πρόκειται για ένα παιχνίδι τρίτου προσώπου που έρχεται να ανταγωνιστεί σε ένα είδος που έχουμε δει ουκ ολίγα αριστουργήματα. Τα roguelike παιχνίδια τα τελευταία χρόνια έχουν κατακλίσει την αγορά από μεγάλες παραγωγές (Returnal, Hades) μέχρι μικρότερες (binding of Issac, Dead Cells κ.α.). Η Tripjump Games με το ArcRunner φαίνεται να προσπαθεί για κάτι διαφορετικό, όμως χωρίς να καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του παίκτη. Ας δούμε τα δεδομένα…
Το παιχνίδι διαδραματίζεται σε ένα cyberpunk μέλλον όπου η A.I. αποφασίζει να ξεφύγει από τον έλεγχο της ανθρωπότητας. Βρισκόμαστε στο διαστημικό σταθμό “The Arc” όπου κατοικείτε από 10 εκ. υβρίδια ανθρώπους-ρομπότ. Εμείς αναλαμβάνουμε το ρόλο του “Chip” ό οποίος κατάφερε να διασωθεί από την επίθεση και έχει ως σκοπό να φτάσει στο πυρήνα και να τον καταστρέψει. Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει κάτι άλλο που να προχωράει την ιστορία, χωρίς όμως να χαλάει την συνολική εμπειρία.
Στα του gameplay, το ArcRunner είναι ένα αργό third-person, όπου η χρήση όλων των ικανοτήτων είναι αναγκαία για την επιβίωση. Από την πρώτη στιγμή παρατήρησα ότι ο χειρισμός είναι αργός και βαρύς, καθώς τα dodge και jump του παιχνιδιού δεν βοηθούν και πολύ το παίκτη. Με τη πάροδο του χρόνου το συνήθισα αλλά δεν ένιωσα να είμαι “Runner”. Η αδρεναλίνη ανεβαίνει μόνο όταν μας περιτριγυρίζουν οι εχθροί, όπου μεγαλώνει ο αριθμός τους όσο προχωράμε, πάντα σε waves.
Στην αρχή του κάθε run έχουμε στην διάθεση μας να επιλέξουμε ένα από τα τρία class του παιχνιδιού, Ninja, Hacker ή Soldier. Ο καθένας έχει τις δικές του ικανότητες και προσφέρουν μεγάλη ποικιλία στο τρόπο προσέγγισης των αντιπάλων. Ο Ninja έχει τακτικές hit and run, ο soldier με την ασπίδα του μπορεί να αποκρούσει τις επιθέσεις, ενώ ο Hacker είναι κατά την άποψη μου ο καλύτερος από τους 3. Και αυτό γιατί μπορεί να ελέγχει αντιπάλους, να τους παίρνει τη ζωή και να προκαλέσει έκρηξη με τα διάφορα αντικείμενα στο χώρο.
Το run ξεκινάει από το city και για να φτάσουμε στον πυρήνα θα χρειαστεί να περάσουμε 7 επίπεδα, όπου το καθένα έχει 7 ορόφους. Στο σύνολο 49 επίπεδα, όπου στο κάθε έχουμε 2 waves με εχθρούς και ένα challenge room όπου πρέπει να σκοτώσουμε ένα x αριθμό εχθρών με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Κερδίζοντας το μας επιβραβεύει με κάποιο medkit, όπλο ή nanites. Όταν πεθαίνουμε, το μόνο που μένει είναι τα nanites που μαζεύτηκαν στο run και με τα οποία μπορούμε να αναβαθμίσουμε τις ικανότητες μας permanently.
Και εδώ ας περάσω σε κάτι που δεν κατάφερα να χωνέψω στο παιχνίδι. Όσο καλός και αν είσαι δεν θα καταφέρεις να φτάσεις ποτέ στο τέλος του παιχνιδιού χωρίς τα nanites που κερδίζουμε σε κάθε run. Όταν το συνειδητοποίησα, τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού απλά φάρμαρα ώστε να καταφέρω να το τερματίσω. Και ενώ υπάρχει μεγάλη ποικιλία στoυς εχθρούς και τα διάφορα bosses, όταν maxara όλα τα στατιστικά μου κάποια από τα bosses πέθαιναν με λίγα hit. Με το πρώτο τερματισμό, έχασα και το ενδιαφέρον μου με το ArcRunner.
Τα εύσημα πρέπει να δοθούν στην τεράστια ποικιλία των όπλων, στα διάφορα gadgets που βρίσκουμε στο δρόμο μας αλλά και στα upgrades που κάνουμε μετά το τέλος κάθε ορόφου. Το οπλοστάσιο περιλαμβάνει όλα τα όπλα του μέλλοντος, από τα πλέον κλασσικά (pistol, assault, shotgun) μέχρι disc guns, lazer guns και πολλά άλλα. Έχει γίνει και πολύ καλό balancing μεταξύ αυτών. Τα upgrades στην ολοκλήρωση του ορόφου δίνουν ένα μικρό πλεονέκτημα και μπορούν να γίνουν πολλοί συνδυασμοί μεταξύ αυτών. Μία όμορφη λεπτομέρεια είναι ότι με κάθε upgrade αλλάζει και ο χαρακτήρας μας. Π.χ. αν βάλουμε ένα upgrade που μπορούμε να πετάμε κεραυνούς, βλέπουμε τους σωλήνες στα χέρια όπου βγαίνουν οι κεραυνοί
Οπτικά το παιχνίδι βρίσκεται σε πολύ καλό στάδιο, με neon φώτα να περικλείουν τα επίπεδα. Θα ήθελα λίγο περισσότερη ποικιλία και όχι μόνο όταν αλλάζουμε κόσμο, τα πρώτα επίπεδα τα είδα τόσες φορές που με κούρασαν. Ως προς το soundtrack δεν μπορώ να πω το ίδιο βέβαια καθώς ούτε ένας raver δεν θα την άντεχε πάνω από μία ώρα. Ακούμε το ίδιο κομμάτι με μικρές παραλλαγές ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα να χαμηλώνω την μουσική μετά από ένα σημείο.
Το κερασάκι στην τούρτα είναι το συνεργατικό παιχνίδι 3 παικτών όπου οι παίκτες παίρνουν των έλεγχο ενός των τριών κλάσεων. Το παιχνίδι με παρέα γίνεται πολύ καλύτερο και διασκεδαστικό, αλλά ταυτόχρονα και πολύ πιο εύκολο. Υπάρχουν τέσσερα επίπεδα δυσκολίας, όπου το μόνο που αλλάζει είναι το damage που δεχόμαστε και το damage που κάνουμε. Θα ήθελα και εδώ ένα καλύτερο balance.
Εν κατακλείδι το Arcrunner πρόκειται για μία χλιαρή πρώτη προσπάθεια, δυστυχώς με μεγάλα θέματα ανισορροπίας, τόσο στη δυσκολία όσο και στο progress του παιχνιδιού. Σε κάποια σημεία είναι σε πολύ καλό επίπεδο (γραφικά, ποικιλία εχθρών και όπλων, co-op, αναβαθμίσεις) αλλά και σε κάποια που βρίσκεται κάτω της βάσης (ήχος, progression, επαναληψιμότητα και επιφανειακή ιστορία).
