Sony και multiplayer πάνε μαζί; Στη γενιά που διανύουμε, η απάντηση είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ. Φυσικά, η εταιρεία είχε κάνει τον τελευταίο καιρό γνωστή την πρόθεση της να επενδύσει και στις multiplayer εμπειρίες και επέλεξε να κάνει την αρχή, κάνοντας publish ένα παιχνίδι, που προς έκπληξη των περισσοτέρων αναπτύχθηκε από την Illfonic, ένα studio που ουδεμία σχέση έχει με τα πρωτοκλασσάτα first-party studios που όλοι γνωρίζουμε. Το studio, έχοντας κυκλοφορήσει το – στην καλύτερη – αμφιλεγόμενο Friday the 13th, επέλεξε αυτή τη φορά να ασχοληθεί με ένα ακόμη πασίγνωστο κινηματογραφικό franchise, αυτό του Predator. Η ανακοίνωση του τίτλου γέμισε χαρά τους φανατικούς της σειράς και του Arnie, αλλά τώρα, λίγα 24ωρα μετά το launch, φανταζόμαστε πως θα έχουν αλλάξει άποψη. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Το Predator: Hunting Grounds αποτελεί μια ασυμμετρική multiplayer εμπειρία. Αρχικά, έχουμε τους 4 παίκτες, οι οποίοι αναλαμβάνουν το ρόλο επίλεκτων στρατιωτών, που φτάνουν στο νησί για να εκπληρώσουν κάποια αποστολή. Οι 4 στρατιώτες, οφείλουν – παίζοντας σε first person – να εκπληρώσουν μία σειρά από objectives, προτού επιβιβαστούν σε ελικόπτερο και αποχωρήσουν. Τα objectives αυτά είναι λίγα και πλήρως ανέμπνευστα, επί παραδείγματι: μαζέψτε το τάδε υλικό, αμυνθείτε σε αυτή την περιοχή, αναζητήστε τα κρυμμένα ναρκωτικά κ.α.. Μιλάμε ουσιαστικά για μία σειρά από fetch quests, απέναντι σε AI στρατιώτες, η τεχνητή νοημοσύνη των οποίων είναι κάτω του μετρίου, χωρίς όμως να μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη τροχοπέδη της εμπειρίας. Η διαδικασία είναι ανεπίτρεπτα επαναλαμβανόμενη και το κάθε match καταλήγει να είναι πανομοιότυπο με το προηγούμενο, ενώ δεν υπάρχει κανένα επίπεδο πρόκλησης ή κάποια πιθανότητα εναλλακτικής, τακτικής προσέγγισης, μέχρι τουλάχιστον να εδεήσει να κάνει την εμφάνιση του ο παίκτης που χειρίζεται τον Predator και να αρχίσει το πραγματικό κυνήγι. Εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν και τους μόλις 3 και τόσο ίδιους γεωμορφολογικά χάρτες, μέσα σε ελάχιστες ώρες ο ρόλος του στρατιώτη καταντά κουραστικός και ανούσιος…
…κάτι που στην αντίπερα όχθη δεν ισχύει για τον παίκτη που αναλαμβάνει το ρόλο του Predator. Η μεταφορά του θρυλικού εξωγήινου είναι άψογη, με σεβασμό στο πρωτογενές υλικό και όσοι έχουν δει τις ταινίες, θα αντικρίσουν αυτό ακριβώς που περιμένουν. Ο Κυνηγός μπορεί να σκαρφαλώνει και να μετακινείται στα δέντρα με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κάτι που αποτελεί και το πιο ευχάριστο κομμάτι της εμπειρίας, και φυσικά έχει στη διάθεση του πληθώρα τρόπων να εξολοθρεύσει την ομάδα των στρατιωτών. Σκανάροντας με θερμική όραση μπορεί αρχικά να εντοπίσει τους 4 αντιπάλους και έπειτα μπορεί είτε να τους προσεγγίσει αθόρυβα, κάνοντας τον εαυτό του αόρατο, είτε να τους επιτεθεί από κοντά ή και από απόσταση με τα Wrist Blades, τα Smart Discs, το Net Gun και όλα τα γνωστά, από το κινηματογραφικό σύμπαν, όπλα. Ένας παίκτης που θα αφιερώσει χρόνο στην εκμάθηση των ικανοτήτων του Predator θα καταφέρει σίγουρα να πετύχει κάποια πολύ ικανοποιητικά kills. Βέβαια, αξίζει εδώ να τονίσουμε πως ακόμη περισσότερο χρόνο θα χρειαστεί να αφιερώσει περιμένοντας κολλημένος σε κάποιο lobby, αφού το matchmaking του τίτλου είναι τραγικό, ειδικά στην περίπτωση που θελήσετε να παίξετε ως ο Predator. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου με το Friday the 13th λοιπόν…
Ο τρόπος που έχει επιλέξει η Illfonic ώστε να κρατήσει τους παίκτες στο παιχνίδι, είναι ένα απλούστατο leveling system. Φέρνοντας εις πέρας τα objectives, ολοκληρώνοντας αποστολές και εξολοθρεύοντας εχθρούς, ο παίκτης ανεβαίνει level και ξεκλειδώνει σιγά σιγά περισσότερα όπλα, ικανότητες και skins για τους στρατιώτες και τον Predator. Παρότι όσον αφορά τον Predator οι νέες ικανότητες έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον, τα νέα όπλα των στρατιωτών δεν θα λέγαμε πως γέρνουν ιδιαίτερα την πλάστιγγα προς το μέρος τους. Και αυτό διότι οι shooting μηχανισμοί του παιχνιδιού είναι υπεραπλουστευμένοι και δεν έχουν κανένα βάθος, ειδικά απέναντι στη “γελοία” A.I. των αντιπάλων, οι οποίοι δεν αποτελούν σε κανένα σημείο σοβαρή πρόκληση. Τουλάχιστον, για όσους θέλουν να πειραματιστούν, υπάρχει η απαιτούμενη ποικιλία για να το κάνουν και ίσως κάποιοι να βρούνε μία κάποια ευχαρίστηση στο customization. Φυσικά, η ολοκλήρωση αποστολών επιβραβεύει τους παίκτες και με in-game currency, με τα εικονικά χρήματα να μπορούν να ξοδευτούν σε skins, αξεσουάρ, αλλά και loot boxes, στα οποία δεν θα δώσουμε την παραμικρή βάση, εφόσον δεν σχετίζονται με πραγματικά χρήματα.
Στον τεχνικό τομέα, το Predator δεν φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα. Παίζοντας σε PS4 Pro, τα frame drops ήταν αρκετά και μιλάμε πάντα για τίτλο που στοχεύει στα 30 και όχι στα 60 fps. Παράλληλα, αρκετά είναι τα glitches που συναντήσαμε, ενώ και τα μοντέλα των χαρακτήρων, καθώς και τα περιβάλλοντα, δεν είναι ιδιαιτέρως λεπτομερή, με αρκετά textures να αργούν χαρακτηριστικά να φορτώσουν. Φυσικά, όλα τα παραπάνω θα βελτιωθούν με μελλοντικά patches ( ήδη ένα από αυτά έχει γίνει διαθέσιμο ), αλλά δεν αλλάζει το γεγονός ότι η τεχνική απόδοση του παιχνιδιού είναι μετριότατη. Ευτυχώς, δεν παρατηρήθηκαν bugs που επηρεάζουν την πρόοδο.
Δυστυχώς, η πρώτη απόπειρα της Sony να επαναφέρει το κοινό της και στα χωράφια του multiplayer απέτυχε. Φαίνεται πως η Illfonic δεν έμαθε από τα λάθη του Friday the 13th και το Predator: Hunting Grounds κουβαλά τις ίδιες παθογένειες. Το παιχνίδι έχει πραγματικά ελάχιστο περιεχόμενο και σε συνδυασμό με τους ανεπίτρεπτους χρόνους αναμονής σε lobby, αποθαρρύνει, από τις πρώτες ώρες κιόλας, όσους θελήσουν να ασχοληθούν μαζί του. Ο έλεγχος του Predator είναι το μόνο που σώζει τον τίτλο από την ολική αφάνεια. Θα το δούμε σίγουρα στο PlayStation Plus τους επόμενους μήνες.