14 έτη έπειτα από την κυκλοφορία του cult hit, The World Ends with You, η επαναφορά του λατρεμένου franchise είναι γεγονός με το NEO: The World Ends with You. Η sequel απόπειρα της Square Enix, παρότι δεν καταφέρνει να αγγίξει το θεματικό και συναισθηματικό υπόβαθρο του αρχικού τίτλου, ξεχειλίζει από πάθος και αγάπη για το ip, και συνεχίζει μία άκρως ενδιαφέρουσα πλοκή, απευθυνόμενη ωστόσο σε όσους έχουν ήδη δεθεί με το πρωταγωνιστικό cast του προκατόχου της.
Τα γεγονότα του NEO ακολουθούν τους πρωταγωνιστές Rindo και Fret σε μία εναλλακτική εκδοχή της Shibuya, όπου σκοπός τους είναι η επιβίωση του Reapers Game. Έχοντας διάρκεια μίας εβδομάδας η κάθε ομάδα υποχρεούται να ολοκληρώσει συγκεκριμένες δραστηριότητες μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι γρίφοι και οι μάχες με τα noise, την βασική εχθρική οντότητα του παιχνιδιού. Βάσει του χρόνου ολοκλήρωσης της αποστολής, οι ομάδες τοποθετούνται σε έναν πίνακα κατάταξης, ο οποίος καθορίζει την τελική τους μοίρα και συγκεκριμένα εάν θα τους δοθεί η δυνατότητα να επιστρέψουν στην πραγματική εκδοχή της Shibuya, δηλαδή στον κόσμο των ζωντανών (1η θέση) ή εάν θα χάσουν παντοτινά την ευκαιρία για ζωή (τελευταία θέση). Βλέπετε στο Reapers Game συμμετέχοντες είναι όσοι έχουν “φύγει” από την ζωή, ενώ ταυτοχρόνως, έχουν επιλεχθεί ως εκλεκτικοί, όντας ικανοί να χρησιμοποιήσουν ειδικές ικανότητες γνωστές ως psychs.
Εάν και καθόλα αυθεντικό ως setting, οι δραστηριότητες και τα σενάρια στα οποία τοποθετούνται οι Rindo και Fret, ιδιαίτερα στο πρώτο μισό του παιχνιδιού, είναι επί το πλείστο απογοητευτικά. Αυτό οφείλεται κατά μεγάλο βαθμό στις ρηχές προσωπικότητες τους. Ο πρώτος παραμένει για μεγάλο διάστημα κλεισμένος στις σκέψεις του και δυσκολεύεται να λειτουργήσει ως ο αρχηγός του γκρουπ, λαμβάνοντας τις κρίσιμες αποφάσεις, ενώ ο Fret ακολουθεί τις όποιες αποφάσεις του Rindo, πάντα με χαμόγελο και χωρίς να ανέρχεται με δικές του ιδέες και λύσεις στα προβλήματα που τους επηρεάζουν. Τα προβλήματα αυτά ελαχιστοποιούνται με την προσθήκη των επόμενων μελών, καθώς η λάμψη των Nagi και Minamimoto εξισορροπούν τις αδυναμίες των Rindo και Fret.
Παρατηρώντας το σενάριο, είναι εύκολο να εντοπίσει κανείς τις πολλαπλές κοιλίες και ανισορροπίες τόσο στην γραφή του όσο και στην γενικότερη δομή. Όπως επισημάνθηκε και στην παραπάνω παράγραφο τα εν λόγω προβλήματα παρουσιάζονται κυρίως στις πρώτες 20 εκ των 40 συνολικών ωρών του NEO, όπου ο τίτλος ψάχνει τα πατήματα του και φορτώνει το κάθε κουτάκι με υπερβολικές δόσεις άσκοπων διαλόγων. Στις επακόλουθες σκηνές και συγκεκριμένα κατά το τελευταίο δεκάωρο του τίτλου οι διάλογοι είναι πιο σύντομοι και ουσιαστικοί ενώ υπάρχει αισθητή βελτίωση και στις ερμηνείες, τόσο των κύριων όσο και των δευτερευόντων χαρακτήρων.
Συνεχίζοντας, το NEO συνοδεύει ένα βασικό και εθιστικό αλλά ώρες ώρες κουραστικό σύστημα μάχης. Συγκεκριμένα, σε κάθε μέλος του γκρουπ αντιστοιχεί μία κονκάρδα, η οποία επιτρέπει την χρήση μίας ικανότητας έκαστος. Για παράδειγμα, εφόσον έχουμε στο party μας, τους Rindo, Fret, Nagi και Minamimoto, μας επιτρέπεται η χρήση τεσσάρων κινήσεων που αντιστοιχούν σε τετράγωνο, τρίγωνο, R1 και L1 αντίστοιχα. Η κεντρική λούπα θέλει τον παίκτη να χρησιμοποιεί τις κινήσεις την μία μετά την άλλη ώστε να αυξηθεί η groove μπάρα, η οποία με την σειρά της ξεκλειδώνει μία ultimate κίνηση. Στο κόλπο, εισάγονται και τα στοιχεία (νερού, φωτιάς, ανέμου, ηλεκτρισμού, γης) και προσδίδουν μία καλοδεχούμενη στρώση βάθους στο σύστημα μάχης. Το ξεκάθαρα αρνητικό στοιχείο που τοποθετεί το σύστημα μάχης σε ένα βασικό επίπεδο εκμάθησης είναι ότι δεν ξεφεύγει ποτέ από το συνεχόμενο πάτημα του εκάστοτε κουμπιού, δηλαδή του button mashing. Με λίγα λόγια, ο παίκτης σπάνια θα χρειαστεί να εξετάσει κάποια πιο μεθοδική προσέγγιση, εξαιρουμένης της αξιοποίησης του στοιχείου αδυναμίας των noise, τα οποία αξίζει να ειπωθεί ότι τόσο στην ποικιλία τους όσο και στον σχεδιασμό τους δεν απογοητεύουν. Περιοριστικές είναι επίσης οι επιλογές μετακίνησης στο πεδίο της μάχης, με τον κάθε χαρακτήρα να έχει την δυνατότητα για άλμα και αποφυγή. Στον τομέα που έχει παραχωρηθεί ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη είναι αυτός της ποικιλομορφίας των pins, τα οποία κυμαίνονται από κοντινές/μακρινές επιθέσεις, υποστηρικτές ικανότητες που προσδίδουν κάποιο παθητικό bonus μέχρι και πεδία βαρύτητας που λειτουργούν εξαιρετικά ως “area of effect” μαγείες. Η απόκτηση αυτών γίνεται εφικτή είτε κατά την κατατρόπωση των εχθρών (με μερικά από αυτά να εμφανίζονται αποκλειστικά στο hard mode), είτε μέσω αγοράς στα διάφορα εμπορικά μαγαζιά που βρίσκονται σε μεμονωμένες περιοχές της Shibuya. Το μοναδικό αγκάθι και ένα μεγάλο φάουλ των jrpgs γενικότερα, αφορά την δύναμη των pins και πως τα νεότερα αυτών απευθείας αχρηστεύουν τα προηγούμενα λόγω της αυξημένης δύναμης τους, κάτι που ίσως να αποδυναμώνει τον οποιοδήποτε από το να ασχοληθεί με την αύξηση επιπέδου του εκάστοτε pin, αφού γνωρίζει ότι το επόμενο θα αχρηστεύσει το υπάρχον σχεδόν απευθείας.
Είναι αδύνατο να αναφερθούμε στο NEO: The World Ends with You και να μην μιλήσουμε για την ταυτότητα του παιχνιδιού, δηλαδή την εικαστική του κατεύθυνση. Εξ αρχής συνειδητοποιούμε ότι πρόκειται για έναν τίτλο περιορισμένου budget ειδικά σε σύγκριση με άλλα IPs της Square Enix και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα κατά την διάρκεια του gameplay. Η έλλειψη χρωμάτων είναι εμφανής καθώς η κάθε περιοχή της Shibuya διαφοροποιείται ελάχιστα στο οπτικό κομμάτι από την προηγούμενη, με την γκρι χρωματική παλέτα να κυριεύει. Εκεί που αξίζει να δοθούν εύσημα είναι στην αριστουργηματική δουλειά που αφορά τον σχεδιασμό χαρακτήρων. Τόσο ο επανασχεδιασμός αγαπημένων του πρώτου παιχνιδιού, όσο και των νεοεισερχόμενων βασίζεται στις ιδέες του βετεράνου σχεδιαστή της Square Tetsuya Nomura, συνεισφορές του οποίου αποτελούν άγνωστα ονόματα όπως Cloud, Aerith, Lightning, Tidus και Sora μεταξύ άλλων. Εντύπωση μας προκάλεσε επίσης και η σχεδιαστική έμφαση που έχει δοθεί στον ρουχισμό του παιχνιδιού, ο οποίος λειτουργεί ως η ραχοκοκαλιά του customisation, με τον κάθε χαρακτήρα να επιλέγει μεταξύ ενός καπέλου/σκούφου, μπλούζας, παντελονιού, παπουτσιών και αξεσουάρ, αυξάνοντας στοιχεία όπως υγεία, άμυνα, επίθεση και στυλ. Οι επιλογές αυτές διαφέρουν αισθητά από αλυσίδα σε αλυσίδα με ακριβότερες επιλογές να διατίθενται κατά την εξέλιξη της ιστορίας, προσφέροντας έτσι μια φρέσκια πινελιά στο καθιερωμένο customisation σύστημα που βασίζεται σε πανοπλίες και αρχέγονα αντικείμενα.
Κλείνοντας σε μια θετική νότα, η μουσική υπόκρουση του NEO φιγουράρει απευθείας στα βραβεία των The Game Awards. Χαρακτηριζόμενο από μία ανεπανάληπτη ποικιλία ακουσμάτων που δανείζονται στοιχεία από τα Metal, Hard Rock, Rock, Funk, Pop είδη, το sequel εξελίσσεται από τον προκάτοχό του σε σημαντικό βαθμό. Αυτό που διαφοροποιεί το soundtrack από “παρόμοια” που συναντάμε στο JRPG genre είναι αδιαμφισβήτητα η έμφαση σε φωνητικά κομμάτια που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία τραγουδιών, χωρίς ωστόσο να απουσιάζουν τα instrumentals. Τέλος, με εμβληματικές μελωδίες όπως τα Transformation και Twister να επιστρέφουν, η Square καταφέρνει και κάνει επιτυχημένα επίκληση στο συναίσθημα.
Συνοψίζοντας, το NEO: The World Ends with You αποτελεί μία ίσως όχι ιδανική αλλά σίγουρα αξιόλογη συνέχεια του cult classic τίτλου. Αναφέρεται σχεδόν αποκλειστικά σε όσους έχουν εντρυφήσει στον αρχικό τίτλο, καθώς βασίζεται σε χαρακτήρες και ορολογίες που δεν εξετάζονται εις βάθος στο νέο εγχείρημα. Ωστόσο, πτυχές του τίτλου όπως το στυλιζαρισμένο εικαστικό και η μουσική επένδυση του, κυμαίνονται σε υψηλά επίπεδα και επικαλύπτουν συνεχώς ασήμαντα και μη ελαττώματα του παιχνιδιού, προσφέροντας εν τέλει στην συνολική εμπειρία μια αδιαμφισβήτητα μοναδική ταυτότητα.