Τα Metal Gear Solid ήταν ένα από τα μεγάλα μου gaming “αμαρτήματα”, αφού στα τόσα χρόνια που ασχολούμαι με το μέσο δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να ασχοληθώ μαζί τους. Η ανακοίνωση του Metal Gear Solid Master Collection Vol.1 αποτέλεσε την τέλεια αφορμή να δοκιμάσω την τύχη μου στον κόσμο που εμπνεύστηκε και δημιούργησε ο Hideo Kojima και να δω επιτέλους γιατί το franchise μνημονεύεται τόσο έντονα ακόμη και σήμερα. Παρά τις διάφορες “ενστάσεις” που συνόδεψαν την κυκλοφορία της εν λόγω συλλογής, το ενδιαφέρον μου παρέμεινε αμείωτο και είμαι εδώ για να καταθέσω τις εμπειρίες μου με παιχνίδια που κυκλοφόρησαν πριν καν μάθω το “να Λόλα, ένα μήλο”.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά και τα περιεχόμενα της Master Collection Vol.1. Σε αυτή, συναντούμε 5 συνολικά παιχνίδια, τα 3 πρώτα Metal Gear Solid (1, Sons of Liberty, Snake Eater), αλλά και τα πρώτα 2 παιχνίδια της σειράς Metal Gear από την τριετία 1987-1990, τα οποία αποτελούν τις πρώτες εμφανίσεις του Solid Snake, μετέπειτα πρωταγωνιστή της βασικής σειράς. Η αλήθεια είναι πως τα 2 Metal Gear είναι πολύ δύσκολο να κριθούν με τα σημερινά δεδομένα και παρότι σίγουρα η ενασχόληση μαζί τους παρουσιάζει ενδιαφέρον, εμείς θα επικεντρωθούμε κυρίως στο τι συμβαίνει με τα 3 Metal Gear Solid της συλλογής, που αρχικά κυκλοφόρησαν το χρονικό διάστημα 1998-2004.
Δυστυχώς, η Konami δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να φέρει τους τίτλους κοντά στα στάνταρ του 2023. Η συλλογή είναι πρακτικά η ίδια HD Collection που είχε κυκλοφορήσει στο PS3 από την Bluepoint, με ένα ελάχιστο bump στην ανάλυση των παιχνιδιών. Δεδομένα, ακόμη κι αν αφήσουμε την κοστολόγηση της συλλογής στην άκρη, δεν μπορούμε να δεχτούμε το γεγονός πως η εταιρεία φέρεται έτσι στον θησαυρό που κρατάει στα χέρια της. Μπορεί τα παιχνίδια να έχουν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου, καθώς ήταν εξ’ αρχής πολύ μπροστά από την εποχή τους σχεδιαστικά, αλλά η 4:3 αναλογία του πρώτου MGS στις 55άρες OLED της εποχής μας σίγουρα δεν το κολακεύουν διόλου. Προσθέστε σε αυτό την κάτι-σαν-720p ανάλυση του και δύσκολα θα αδικήσετε έναν σύγχρονο gamer που θα αποπειραθεί να ασχοληθεί με τον τίτλο.
Βεβαίως, εάν ξεπεράσετε τον σκόπελο του MGS, τα πράγματα είναι αυτομάτως πολύ καλύτερα στα Sons of Liberty και Snake Eater, κάτι που σίγουρα οφείλεται και στο τεράστιο άλμα τεχνολογιών ανάμεσα στις γενιές του PSX και του PS2, που “βγάζουν μάτι”. Η αναλογία επιστρέφει στο 16:9 και καλύπτει ολόκληρη την οθόνη, τα πολύγωνα εξαλείφονται και ο χειρισμός βελτιώνεται κατακόρυφα. Είπαμε όμως πως τα παιχνίδια έχουν έρθει αυτούσια από τις αρχές του μιλένιουμ και σε καμία περίπτωση ο χειρισμός δεν ανταποκρίνεται σε ό,τι έχουμε συνηθίσει πλέον. Το δύσχρηστο inventory, ιδίως του πρώτου τίτλου, έφτασε κοντά στο να με κάνει να τα παρατήσω ή έστω να μειώσω το επίπεδο δυσκολίας, ευτυχώς όμως κρατήθηκα στο ύψος μου και συνέχισα κανονικά.
Χρησιμοποίησα τη λέξη “ευτυχώς” και δεν το έκανα τυχαία. Μπορεί να χρειάστηκε να κάνω κάποιες παραχωρήσεις, όμως τα 3 παιχνίδια με αποζημίωσαν και με το παραπάνω. Οι διθύραμβοι που άκουγα όλα αυτά τα χρόνια είναι πλήρως δικαιολογημένοι και οι 3 τίτλοι είναι πραγματικά πρωτοφανείς περιπτώσεις. Ο σχεδιασμός τους είναι απαράμιλλος ακόμη και σήμερα και περιλαμβάνουν ιδέες που δεν είναι πρωτότυπες μόνο για εκείνη την εποχή, αλλά προσωπικά δεν τις έχω συναντήσει ξανά. Μακάρι, παραδείγματος χάριν, να έβρισκα ένα σύγχρονο παιχνίδι με την AI των Metal Gear. Ακόμη και εάν ήθελα, δεν υπάρχει ρεαλιστικός τρόπος να περιγράψω την εμπειρία που είχα με 3 από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών, ένας χαρακτηρισμός που τους αρμόζει πλήρως και δεν χωρά αμφισβήτηση. Το μοναδικό μείγμα του stealth gameplay και των μακροσκελών cutscenes είναι απαράμιλλο μέχρι σήμερα.
Πέραν όμως των σχεδιαστικών επιλογών τους, οι 3 τίτλοι αφηγούνται 3 εκπληκτικές ιστορίες. Τα σενάρια τους είναι ασύλληπτα για την εποχή τους, αλλά έρχονται και “κουμπώνουν” τέλεια και στο σήμερα, όπου έννοιες όπως “τεχνητή νοημοσύνη” και “αυτοπροσδιορισμός” απασχολούν μονίμως την κοινή γνώμη. Ο Kojima μίλησε για αυτά τα θέματα δεκαετίες ολόκληρες προτού γίνουν mainstream και είναι να απορεί (και να μένει έκπληκτος) κανείς με την αντίληψη του Ιάπωνα. Ακόμη και τακτικές όπως το συνεχές σπάσιμο του τέταρτου τοίχου και ο τρόπος με τον οποίο αυτό συμβαίνει, είναι κάτι που κάθε gamer πρέπει να βιώσει. Πάντως, δεδομένων των μέσων που είχαν στη διάθεση τους οι developers πριν από τόσα χρόνια, η αφήγηση πάσχει ανά σημεία, με τα 15λεπτα codec calls να μην είναι και η πιο ενδεδειγμένη μέθοδος εξιστόρησης ενός τόσο πολύπλοκου σεναρίου.
Συνοπτικά, δεν μετάνιωσα ούτε ένα λεπτό από το χρόνο που αφιέρωσα στα πρώτα παιχνίδια της σειράς Metal Gear Solid. Έχουμε να κάνουμε με 3 παιχνίδια αγέραστα, με 3 παιχνίδια που περιλαμβάνουν ιδέες που όχι απλώς έχουν αντέξει, αλλά μπορούν να εκτιμηθούν ακόμη καλύτερα με το πέρασμα του χρόνου, με 3 παιχνίδια που διαμόρφωσαν εν πολλοίς την gaming βιομηχανία των πρόσφατων γενεών κονσολών. Μπορεί η Master Collection να αποτελεί ένα πραγματικά ανεκδιήγητο port, μπορεί η Konami να ξεπερνά εαυτόν κάθε φορά στο πόσο μας απογοητεύει, μπορεί να χρειαστεί να κάνετε κάποιες “παραχωρήσεις”, όμως δεν μπορώ παρά να σας προτρέψω να κάνετε στον εαυτό σας τη χάρη να δώσετε ευκαιρία σε 3 από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.
Ο κωδικός μας παραχωρήθηκε από την εταιρεία διανομής για τις ανάγκες του review.
