Για αρχή πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι ήταν η πρώτη μου ολοκληρωμένη επαφή με το Metal Gear Solid 3. Μέχρι τώρα είχα απλά επιδερμική επαφή μέσω του HD Collection. Έχοντας παίξει το Metal Gear Solid 1 και 2, πλέον ήρθε η ώρα του 3 ή αλλιώς Metal Gear Solid Delta: Snake Eater, το οποίο είναι το remake που μας ήρθε από την Konami σε συνεργασία με τη Virtuos Studio. Μιλάμε για ένα προς ένα remake σε σχέση με το πρωτότυπο περιεχόμενο, καταφεύγοντας στο να μην παίρνει ρίσκα , κυρίως για να μην αλλοιώσει το αρχικό περιεχόμενο, το οποίο ήταν από τα χέρια του Κοτζίμα. Κάτι που εν τέλει , ίσως να το προτιμώ, παρά να έβλεπα να παίρνουν κάποια μεγάλα ρίσκα, τα οποία είτε θα αλλοιώνανε πολύ το αρχικό περιεχόμενο είτε θα διχάζανε την κοινότητα, με αποτέλεσμα , ίσως, να παίρναμε ένα κατώτερο τελικό προϊόν. Το Metal Gear Solid Delta μας έρχεται πλήρως ανανεωμένο στον τεχνικό τομέα με χρήση της Unreal Engine 5. Έχοντας επαναηχογραφήσει μάλιστα και το τραγούδι των τίτλων αρχής και προσφέροντας γενικότερα μία εμπειρία σύγχρονη, κάτι που αναμένει ο τωρινός gamer από ένα παιχνίδι του 2025. Το παιχνίδι από ότι είδα σε διάφορα tests που έχουν γίνει σε κανάλια στο YouTube, έχει κάποια performance θεματάκια, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το να χαρεί το παιχνίδι κάποιος εκατό τοις εκατό, γιατί το παιχνίδι γενικότερα έχει πολύ αργό ρυθμό, οπότε το να υπάρχουν κάποια frame drops που δεν κατάφερα να τα εντοπίσω με γυμνό μάτι δε μου λέει κάτι. Έχοντας παίξει γύρω στις δώδεκα ώρες από την αρχή μέχρι το τέλος του τίτλου, έχω μείνει απόλυτα ικανοποιημένος. Τα κομμάτια στο δάσος, η ομίχλη, η λάσπη, το νερό, τα διάφορα εφέ, τα διάφορα ηχητικά εφέ, ο ήλιος, όλα μα όλα δείχνουν πανέμορφα μέσα από την Unreal Engine 5 και πραγματικά έτριβα τα μάτια μου στην OLED τηλεόραση μου που έπαιζα το Metal Gear Solid Delta. Και εδώ να σημειώσω πως το έπαιζα στο PlayStation 5 Pro χωρίς αυτό να φέρει καμία ιδιαίτερη αξίωση σε σχέση με το απλό PlayStation 5 φυσικά. Το παιχνίδι ήταν πανέμορφο και το χάρηκα από την αρχή μέχρι το τέλος. Βέβαια σε αυτό συμβάλλει πάρα πολύ το αρχικό προϊόν δια χειρός Κοτζίμα, το οποίο βέβαια θα σχολιάσω σε λίγο.
Καταρχάς, να πω σε όποιον δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με το Metal Gear Solid 3, το Metal Gear Solid Delta Snake Eater είναι εκατό τοις εκατό η πρότασή μου για να μπει κάποιος είτε για πρώτη φορά στο παιχνίδι είτε και για πρώτη φορά στο franchise. Είναι το απόλυτο σύγχρονο δημιούργημα πάνω σε μία απόλυτη δημιουργία του απόλυτου Hideo Kojima. Προσωπικά, υποκειμενικά μιλώντας, το παιχνίδι ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Προς το παρόν παραμένει αγαπημένο μου το Metal Gear Solid 2, αλλά το Metal Gear Solid Delta Snake Eater παρέα με τον άρτιο τεχνικό τομέα και σύγχρονο αποτέλεσμα, μου έδωσε μια εμπειρία την οποία πραγματικά περίμενα ότι θα είναι καλή, αλλά όχι τόσο καλή. Από τους τίτλους αρχής, με το απόλυτο soundtrack, το απόλυτο τραγούδι που μπαίνει άνετα στα top τρία τραγούδια και τίτλους έναρξης σειρών όπως τον James Bond, με μία μείξη όλων των μεγάλων και γνωστών είτε Τζέιμς Μποντ ταινιών είτε ταινιών του Ψυχρού Πολέμου, με αυτό το κλίμα της κατασκοπείας, με αυτό το δράμα, όλο αυτό το συνοθύλευμα έρχεται και μας το δίνει ο Hideo Kojima σε ένα απολαυστικό αποτέλεσμα, που έχει να μας δώσει μία φανταστική ιστορία, πρωτότυπους χαρακτήρες, υπερβολικά γραφικοί, όλα έρχονται και κλειδώνουν τέλεια. Από το cringy ύφος σε πολλές σκηνές, από το γραφικό ύφος σε πάρα πολλούς χαρακτήρες και διαλόγους, όλα αυτά κλειδώνουν τέλεια σε μία κατασκοπτική ιστορία του Ψυχρού Πολέμου, με λίγο υπερφυσικό στοιχείο μέσα, με τους υπερβολικούς χαρακτήρες που μας έχει δώσει ο Κοτζίμα, με το φανταστικό τεχνολογικό στοιχείο, όλα αυτά μας δίνουν ένα άρτιο αποτέλεσμα, το οποίο από την αρχή, μέση και τέλος είναι απολαυστικότατο. Δεν περίμενα να περάσω τόσο καλά με το Snake Eater.
Περνώντας στα του gameplay επίσης έχουμε πολύ καλό αποτέλεσμα, κυρίως όμως γιατί ήταν τόσο μπροστά για την εποχή του το αρχικό Snake Eater. Μας δίνει πάρα πολλά εργαλεία στο πώς θα κινηθούμε μέσα στους χάρτες του παιχνιδιού, το πώς θα αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς μας, πάρα πολλά εργαλεία, πάρα πολλούς τρόπους πως να νικήσουμε τα boss fights. Εξαιρετικά boss fights το ένα μετά το άλλο και γενικότερα πράγματα τα οποία έχουν εκλείψει ακόμα και από το σύγχρονο gaming. Και αυτό ήταν που μου έκανε τρομερή εντύπωση, ειδικότερα στο stealth κομμάτι. Από κει και πέρα σίγουρα για να απολαύσει κάποιος εκατό τοις εκατό τους gameplay μηχανισμούς του παιχνιδιού θα πρέπει να το παίξεις στο δύσκολο επίπεδο του παιχνιδιού ή να παίξει ένα non lethal walkthrough του παιχνιδιού. Αλλιώς, το παιχνίδι στο μέσο επίπεδο του είναι σχετικά εύκολο. Το AI του παιχνιδιού επίσης είναι πάρα πολύ καλό και επηρεάζεται από τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε, από το καμουφλάζ ή κάποια άλλα εργαλεία, όπως να πετάξουμε ένα περιοδικό και να το διαβάσει ο φρουρός, να του αποσπάσουμε την προσοχή, να πάμε από πίσω του και να τον πιάσουμε, να του κάνουμε ερωτήσεις για να μας δείξει κάποια μυστικά, να τον σημαδέψουμε με το όπλο μας και να σηκώσει τα χέρια του και να πετάξει κάτω διαφορά αντικείμενα τα οποία μπορούμε να συλλέξουμε.
Πραγματάκια, τα οποία πραγματικά έχουνε εκλείψει από τα σύγχρονα παιχνίδια και ακόμα είκοσι χρόνια μετά κάνουν τρομερή εντύπωση στον παίκτη. Από κει και πέρα γενικότερα, το παιχνίδι είναι σχετικά σύντομο. Υπάρχουν βέβαια σημεία που όντως το gameplay είναι σύντομο και ανά τέταρτο μπορεί να έχει boss fight. Και νομίζω ότι το παιχνίδι ανοίγει περισσότερο προς το τέλος του, που έχουμε τη βάση, που έχουμε κάποια κυνηγητά, κάποιες μεγαλύτερες σεκανς, οπότε εκεί κολλάει και περισσότερο με τα επόμενα και πιο σύγχρονα Metal Gears παιχνίδια που ακολούθησαν. Στην αρχή ειδικότερα, που είμαστε μέσα στη ζούγκλα, μπορεί να έχει κάποια απολαυστικά κομμάτια, αλλά είναι μικρά και είναι τα ίδια. Δηλαδή θα δούμε τέσσερα, πέντε σκηνικά τα οποία θα περάσουμε ξανά και ξανά, θα ξεγελάσουμε δυο τρεις εχθρούς, θα παίξει cutscene, μετά άλλους δύο εχθρούς στο ίδιο μέρος. Ξανά cutscene, θα γυρίσουμε πίσω, θα ξαναπάμε για να πάρουμε μια κάρτα και να πάμε παρακάτω. Γενικότερα είναι λίγο μικρά τα κομμάτια του gameplay. Είναι τα ίδια, λίγο επαναλαμβάνονται, λίγο σημεία των καιρών του 2004 όταν κυκλοφόρησε αρχικά το Snake Eater. Αυτό φυσικά δεν αφαιρεί καθόλου από την απόλαυση που δίνει το παιχνίδι, συγκρινόμενα πάντα βέβαια με τα σύγχρονα παιχνίδια. Ακόμα και το ότι μπορεί να είναι δώδεκα ώρες στο σύνολό του, αυτό το ευνοεί γιατί προσφέρει στον παίκτη μία συμπυκνωμένη εμπειρία. Δεν τον αφήνει να βαρεθεί, έχει συνέχεια εξέλιξη στο σενάριο, ανατροπές και περιεχόμενο και καταλήγεται με μία εμπειρία η οποία πραγματικά είναι απολαυστική και δεν επιτρέπει να ξεχειλώσει με βαρετό gameplay ή με αχανείς εκτάσεις που πρέπει να ψάχνετε να κάνετε side quests. Μια εξέλιξη την οποία βέβαια την είδαμε σε επόμενα Metal Gear Solid παιχνίδια, όπως το MGSV που ακολούθησε μια πιο ανοικτή τακτική. Από κει και πέρα, τα πάντα, τα easter eggs και τα λοιπά υπάρχουν και εδώ, τα διάφορα μυστικά υπάρχουν και εδώ, τα διάφορα έξτρα που ξεκλειδώνετε υπάρχουν και εδώ, καθώς και ένα multiplayer κομμάτι, το οποίο βέβαια έχει πάρει καθυστέρηση και είναι να κυκλοφορήσει στις 30 Οκτωβρίου με την ονομασία Fox Hunt.
Το μόνο κακό που μπορούμε να πούμε είναι ότι κάνοντας ένα προς ένα remake, ναι, δε χάνεται τίποτα και δεν υπάρχει κάποιο ρίσκο να χαθεί κάτι από την αρχική εμπειρία, αλλά για κάποιον που έχει παίξει το Snake Eater δεν έχει κάτι παραπάνω να του δώσει το remake, πέρα από τα πιο όμορφα γραφικά και εφέ. Αυτό σε συνδυασμό με μια αρχική τιμή στα 80 ευρώ, που έχουν όλα τα καινούργια πλέον triple Α και ίσως πολύ πιο μεγάλα παιχνίδια, πιο σύγχρονα, ζορίζει λίγο να προτείνουμε το Metal Gear Solid Delta σε κάποιον που έχει παίξει ήδη το παιχνίδι ή σε κάποιον που δεν καίγεται τόσο πολύ να ασχοληθεί με το franchise. Κακώς κατ’ εμέ, αλλά τουλάχιστον σε μια πτώση τιμής θα πρέπει όλοι να παίξουν το Snake Eater. Πραγματικά, μιλάμε για ένα από τα καλύτερα παιχνίδια με τα οποία έχω ασχοληθεί και το μόνο του ψεγάδι που μπορώ να βρω είναι αυτό που προείπα. Oι περιοχές του παιχνιδιού είναι χωρισμένες σε μικρά κομμάτια όπου περνώντας ο παίκτης από εκεί έχουμε μία loading screen, στιγμιαία βέβαια, μία μαύρη οθόνη με το όνομα της περιοχής, κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί στο remake, όπως το να ενοποιηθούν αυτές οι περιοχές και να μας αναφέρει πάνω δεξιά το όνομά τους. Από κει πέρα, έχουμε κάποιες quality of life βελτιώσεις στο παιχνίδι μας, όπως ανανεωμένο hub, ή πατώντας πάνω το dpad μας κάνουμε πολύ εύκολα αλλαγή στο καμουφλάζ μας, το οποίο επηρεάζει όντως το gameplay μας. Υπάρχουν φίλτρα στο παιχνίδι για όποιον θέλει να έχει το “retro feel” κίτρινο φίλτρο που υπήρχε στο αρχικό παιχνίδι. Κάποια ωραία πραγματάκια για όποιον θέλει να προσαρμόσει την εμπειρία του. Η κάμερα έχει αλλάξει, έχει έρθει πίσω από τον παίκτη, πιο πάνω από τον ώμο και με αυτή την κάμερα έπαιξα και νομίζω ότι αυτή προτείνω στους περισσότερους. Παρόλα αυτά υπάρχει επιλογή για όποιον θέλει να έχει την παλιά κάμερα που είχε το αρχικό παιχνίδι.
Όσοι τυχόν δεν έχετε ασχοληθεί μαζί του σας το προτείνω εκατό τοις εκατό, έστω και σε κάποια πτώση τιμής. Όσοι έχετε ασχοληθεί μαζί του, ίσως σε μια ακόμα μεγαλύτερη πτώση τιμής, αξίζει να το παίξετε ξανά και ξανά. Γενικότερα μιλάμε για ένα remake το οποίο δε χάνει. Δε ρισκάρει αλλά και ταυτόχρονα δε χάνει κάποιος που θα ασχοληθεί μαζί του. Μακάρι να δούμε και remakes αντίστοιχα των Metal Gear Solid 1 και 2. Μακάρι να ρθει και ένα Μaster Collection με το 4 και 5 και να ξεκολλήσουν από το PlayStation 3 το Guns of the Patriots. Έως τότε, Big Boss Out.
