4 μήνες μετά την κυκλοφορία του Mafia II: Definitive Edition, το παιχνίδι που τα ξεκίνησε όλα, το πολυσυζητημένο Mafia, βρίσκει το δρόμο του στην τρέχουσα γενιά, 18 ολόκληρα χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία του, φυσικά ως remake. Αρχικά, να τονίσουμε πως το Mafia: Definitive Edition κυκλοφορεί τόσο αυτόνομο, όσο και ως μέρος του Mafia Trilogy, αφού πλέον ολόκληρη η σειρά – αρχής γενομένης με το Mafia III του 2015 – έχει μεταφερθεί στο PlayStation 4. Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν πως το πρώτο Mafia είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς και μένει να δούμε εάν άντεξε στο άγγιγμα του χρόνου, μετά φυσικά και από το απαραίτητο και εκτεταμένο ρετουσάρισμα που δέχτηκε από την Hangar 13.
Στην Αμερική των 30’s, ο νεαρός Tommy Angelo παλεύει να βγάλει τα προς το ζην, εργαζόμενος ως οδηγός ταξί, στην εποχή της Παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, γνωστής και ως Great Depression. Πρόκειται για μία εποχή που το αλκοόλ έχει κηρυχθεί παράνομο, οι δυνατοί πουλάνε προστασία και υποσχέσεις στους αδυνάτους και οι πολιτικές δυνάμεις που αργότερα θα οδηγήσουν στην έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκονται σε άνοδο. Το πρώτο που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε είναι πως το παιχνίδι έχει κάνει φοβερή προσπάθεια να πιάσει τον παλμό της εποχής και τα καταφέρνει περίφημα. Ένα βράδυ λοιπόν, 2 gangsters, μέλη της Οικογένειας Salieri, τον αναγκάζουν να τους βοηθήσει να διαφύγουν από μία επίθεση της Οικογένειας Morello. Για να δείξει την ευγνωμοσύνη του προς το πρόσωπο του Tommy, ο επιβλητικός Don Salieri του προσφέρει χρήματα, ζητώντας του να κάνει κάποιες δουλειές “του ποδαριού” για τη Φαμίλια. Κάπως έτσι ο Tommy γίνεται σταδιακά μέλος της, αρχίζει να αναλαμβάνει ολοένα και πιο απαιτητικές αποστολές και εξελίσσεται σε εξέχον πρόσωπο και δεξί χέρι του Salieri.
Παρά το γεγονός οτι η παραπάνω ιστορία είναι χιλιοειπωμένη, το Mafia καταφέρνει και κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο από την αρχή έως και το τέλος της ιστορίας. Το σενάριο είναι καλογραμμένο, ενώ περιβάλλεται και από ένα φανταστικό cast χαρακτήρων, με πρώτο και καλύτερο τον Tommy και τους υπόλοιπους – gangsters και μη – να ακολουθούν. Μπορεί οι περισσότεροι να αποτελούν αρχέτυπα που έχουμε ξαναδεί, κυρίως στον κινηματογράφο, αλλά αυτό δεν το θεωρούμε αρνητικό, εφόσον γίνεται σωστά. Μοναδικό μειονέκτημα είναι ο ρυθμός της αφήγησης, η οποία ώρες ώρες “τρέχει” πολύ και δεν μας επιτρέπει να βιώσουμε κάποια πολύ σημαντικά γεγονότα της ζωής του Tommy, αλλά και του πολέμου μεταξύ των Οικογενειών, επιλέγοντας απλώς να μας τα αναφέρει ανάμεσα στα 20 κεφάλαια του παιχνιδιού. Φυσικά, εφόσον η Hangar 13 δεν σκόπευε να φτιάξει από το μηδέν νέες αποστολές που θα καλύπτουν τα κενά της αφήγησης, οι απαιτήσεις μας για σενάριο του 2002 είναι σαφώς μικρότερες. Εν κατακλείδι όμως, το σενάριο του Mafia Definitive Edition είναι και το δυνατό του σημείο, αφού έχει κάτι το ξεχωριστό που το κάνει άκρως θελκτικό, ακόμη και τόσα χρόνια αργότερα.
Οι αποστολές του παιχνιδιού είναι στη βάση τους απλές. Ο Tommy αναλαμβάνει δουλειές από τον Don, οδηγεί μέχρι εκεί, κάτι πηγαίνει στραβά και καταλήγουν σε χάος και πάλι από την αρχή. Παραδόξως όμως, το παιχνίδι έχει τον τρόπο του να κάνει αυτές τις αποστολές να φαντάζουν – και σε πολλές περιπτώσεις να είναι – ξεχωριστές. Αυτό οφείλεται κυρίως στην αλλαγή του setting της κάθε αποστολής. Θα βρεθείτε να ξεκληρίζετε μαφιόζους μέσα σε εκκλησία, να ψάχνετε τρόπο να δολοφονήσετε κάποιον πολιτικό με sniper, θα δοκιμάσετε να καταρρίψετε ένα εν κινήσει αεροπλάνο και άλλα πολλά. Η βάση είναι ίδια, η ουσία όμως αλλάζει και κάποια missions είναι πραγματικά εμπνευσμένα και πρωτότυπα, ειδικά εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν τα 18 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει. Πέρα από τις συγκεκριμένες αποστολές και κάποια collectibles που βρίσκονται διάσπαρτα στο χάρτη, δεν υπάρχουν πολλά να κάνει κάποιος στον κόσμο του Lost Heaven, κάτι που αντιτίθεται στα γεμάτα περιεχόμενο open world παιχνίδια των τελευταίων χρόνων. Αυτό το design των γραμμικών αποστολών σε ανοιχτό κόσμο είναι κάτι που μας βρίσκει πέρα για πέρα σύμφωνους, αφού γλιτώνουμε από τα ερωτηματικά, τον κλειδωμένο χάρτη και τις τόσες παράπλευρες δραστηριότητες που αποσπούν την προσοχή του παίκτη. Η εν λόγω τακτική εγγυάται πως ο παίκτης επικεντρώνεται στη βασική ιστορία, επενδύει συναισθηματικά και δεν ξεχνιέται με ελάσσονος ενδιαφέροντος αποστολές. Αρκετοί βέβαια είναι εκείνοι που θα υποστηρίξουν πως η 10-12ωρη ιστορία από μόνη της δεν είναι αρκετά value-for-money, αλλά επιτρέψτε μας να τονίσουμε πως χρειάζονται *και* αυτές οι εμπειρίες.
Εκεί που πραγματικά φαίνεται πως το Mafia δεν είναι παιχνίδι του 2020 είναι σε ό,τι αφορά το άμεσο gameplay και δη τη μάχη. Το combat είναι στην καλύτερη μέτριο, βασισμένο κυρίως στα assets του Mafia III, τα οποία όμως δεν “κρατάνε” και τόσο καλά. Το shooting δεν είναι ιδιαίτερα στιβαρό, ενώ το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στο melee combat, το οποίο λειτουργεί σαν QTE και διακατέχεται από περίεργα και διόλου προσεγμένα animations. Η A.I. των εχθρών είναι οριακά απαράδεκτο, ακόμη και για τα χαμηλά standards που έχουμε συνηθίσει στην τρέχουσα γενιά, ενώ αρκετοί από αυτούς είναι “σφουγγάρια”, παρότι ένα καλό headshot θα σας βγάλει από τη δύσκολη θέση. Το cover shooting του Mafia κάνει μόνο τα βασικά και ο βαρύς, μα διόλου ευέλικτος χειρισμός του Tommy είναι βέβαιο πως θα καταλήξει σε αρκετούς θανάτους, ειδικά σε συγκεκριμένα σημεία που το παιχνίδι δεν δείχνει τον παραμικρό οίκτο προς τον παίκτη, ακόμη και στα χαμηλά επίπεδα δυσκολίας. Η οδήγηση από την άλλη είναι αρκετά βελτιωμένη σε σχέση με όσα συναντήσαμε στο remaster του Mafia II και η μετάβαση από αποστολή σε αποστολή δεν καταντάει ποτέ ρουτίνα, κάτι που οφείλεται εν πολλοίς στους διαλόγους μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά και στο redesign ολόκληρου του Lost Heaven, για το οποίο θα μιλήσουμε στη συνέχεια.
Αναμφίβολα, έχουμε στα χέρια μας ένα εξαιρετικό και πάνω απ’ όλα ΠΙΣΤΟ remake. Οι απαραίτητες βελτιώσεις έχουν γίνει στοχευμένα, με αμέριστο σεβασμό προς το πρωτότυπο υλικό. Το 4K αναδεικνύει την πραγματική ομορφιά του Mafia και του επανασχεδιασμένου Lost Heaven, οι δρόμοι του οποίου παρουσιάζονται πιο ζωντανοί από ποτέ. Η διαρκής κίνηση των NPCs σε δρόμους, πλατείες, εστιατόρια, πάρκα και στενά δίνει την αίσθηση μίας πέρα για πέρα ζωντανής πόλης, που δεν κοιμάται ποτέ. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και το lifting που έχουν υποστεί οι κεντρικοί χαρακτήρες, τα μοντέλα των οποίων εντυπωσιάζουν, κάτι που ισχύει και για το ολοκαίνουριο voice acting, το οποίο είναι σαφώς βελτιωμένο σε σχέση με το original. Τα καιρικά φαινόμενα όπως η βροχή είναι χάρμα οφθαλμών, οι φωτισμοί εξαιρετικοί και ως σύνολο το παιχνίδι είναι από τα ομορφότερα που είδαμε φέτος. Το framerate είναι σταθερότατο, στα 30 όμως fps, εκτός των cutscenes, στα οποία παρατηρήσαμε αρκετά ατοπήματα. Επιπλέον, τα textures αργούν πολύ να φορτώσουν σε ορισμένες περιπτώσεις και κυρίως όταν ο παίκτης οδηγεί εκτός πόλης, ανάμεσα σε δάση και καταπράσινα χωράφια. Παρά τις όποιες αδυναμίες, το Mafia Definitive Edition κατατάσσεται στα καλύτερα remakes της γενιάς, πλάι σε τίτλους όπως Resident Evil 2 και Shadow of the Colossus, με μεγάλο συν την εξαιρετική σκηνοθεσία στα cutscenes και σε διάφορα set pieces, ενώ όπως θα δείτε και στα screenshots που συνοδεύουν την κριτική μας, κάθε screenshot αποτελεί κι ένα μικρό σεμινάριο φωτογραφίας, όπως αρμόζει σε οποιαδήποτε γκανγκστερική ιστορία.
Μπορεί κάποιοι gameplay μηχανισμοί να προδίδουν την πραγματική ηλικία του, όμως το Mafia Definitive Edition αποτελεί ένα εξαιρετικό remake ενός πολύ καλού τίτλου. Ο ζωντανός και ταυτόχρονα διόλου αποπροσανατολιστικός του ανοιχτός κόσμος φαντάζει όαση ανάμεσα στα παραγεμισμένα open world παιχνίδια της γενιάς που διανύουμε. Όσοι έχουν τα The Godfather, Goodfellas κλπ σε υπόληψη δεν επιτρέπεται να μην ασχοληθούν με αυτό το φανταστικό homage στους κινηματογραφικούς γκάνγκστερς.