Το Life is Strange 2 λέει πολλά για τις ανθρώπινες σχέσεις. Είτε πρόκειται για αυτά που μας συνδέουν, είτε για τις διαφορές που μας απομακρύνουν, το sequel δεν έχει φοβηθεί να “παίξει τα ρέστα του” σε ένα ζήτημα που έχει ήδη πραγματευτεί με μεγάλη επιτυχία ο προκάτοχός του. Και το τέταρτο και προτελευταίο επεισόδιο του Life is Strange 2, Faith, το κάνει με μεγαλύτερη επιτυχία από – πιθανότατα – κάθε άλλο επεισόδιο του franchise έως τώρα.
Η ιστορία μας ξεκινάει 2 μήνες μετά το χαοτικό τέλος του τρίτου επεισοδίου, με την “αγέλη” των 2 αδελφών να έχει διασπαστεί για πρώτη φορά. Πιο συγκεκριμένα, ο Sean έχει περάσει τους 2 τελευταίους μήνες στο νοσοκομείο, αναρρώνοντας από κάποιους σοβαρούς τραυματισμούς που υπέστη, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το τι απέγινε ο μικρός Daniel. Με τις αρχές πλέον να τον έχουν εντοπίσει εξαιτίας της διαμονής του στο νοσοκομείο, ο μεγάλος αδελφός ανακαλύπτει ένα πιθανό στοιχείο για το που βρίσκεται ο μικρός και φυσικά αποφασίζει να το σκάσει και να τον αναζητήσει στη Nevada. Τα 2 αδέρφια βρίσκονται σε έναν κόσμο που δεν τους έχει φερθεί καλά έως τώρα και οι απειλές συνεχίζουν να υφίσταται και με το παραπάνω. Ειλικρινά, προτιμούμε να μην αναλύσουμε το πως, το που και το γιατί, καθώς πρόκειται για ένα παιχνίδι που δίνει τρομερή έμφαση στο storytelling και θα ήταν καλύτερο να ανακαλύψετε τα πάντα καθώς παίζετε. Πάντως, μιλάμε για ένα επεισόδιο που πυροδοτεί μία πληθώρα εξελίξεων, ακόμα και αν κάποιες από αυτές έρχονται κάπως από το πουθενά, ενώ διέπεται από εξαιρετικό pacing, έναν τομέα που αποτελούσε μελανό σημείο των 2 προηγούμενων επεισοδίων.
Κάτι που είχα τονίσει από το πρώτο ακόμη επεισόδιο είναι πως η Dontnod δείχνει την σαφέστατη πρόθεση της να καταπιαστεί με πολύ σοβαρά κοινωνικά ζητήματα στο sequel, αφήνοντας πίσω της σε μεγάλο βαθμό το teenage drama του πρώτου παιχνιδιού. Στο Faith, τα παραπάνω ισχύουν όσο ποτέ. Το παιχνίδι τολμά μέσα σε ένα τρίωρο να χωρέσει φυλετικές διακρίσεις, μία εξαιρετική εξερεύνηση της σεξουαλικότητας ενός “ιδιαίτερου” εφήβου, καθώς και να αμφισβητήσει το συσχετισμό των θρησκευτικών “πιστεύω” με το ήθος και τις αξίες του καθενός. Το πράττει με τη δέουσα ωριμότητα και αξίζει τα εύσημα γι’ αυτό. Φυσικά, το χάος διακόπτεται από τις στιγμές νηνεμίας, που αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα της σειράς και δίνουν στην ιστορία το χώρο της να “αναπνεύσει”, εξού και το εξαιρετικό pacing που αναφέρθηκε ήδη. Παράλληλα, θεωρώ πως παρότι η σχέση και η αλληλεπίδραση των αδερφών Diaz ήταν (προφανώς) στο επίκεντρο όλων των προηγούμενων επεισοδίων, πλέον η εξάρτηση του ενός από τον άλλον γίνεται έκδηλη με το χειρότερο τρόπο, τώρα που οι 2 τους χωρίζονται. Μάλιστα, η συνειδητοποίηση των θυσιών που ο Sean είναι διατεθειμένος να κάνει για τον μικρό Daniel είναι μία πραγματικά συγκλονιστική στιγμή, χωρίς να θέλουμε να spoil-άρουμε κάτι περαιτέρω. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη βαρύτητα που έχει δοθεί στους διαλόγους (θα αναφερθούμε στη συνέχεια) κάνουν το Faith να φαντάζει το πιο συναισθηματικό επεισόδιο ολόκληρου του franchise.
Το gameplay του Life is Strange το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά και δεν έχουμε πολλά να αναφέρουμε. Αλληλεπίδραση με αντικείμενα και χαρακτήρες “γεμίζουν” την ιστορία με τον τρόπο τους και παρότι εδώ τα περιβάλλοντα είναι σαφώς πιο μικρά από αυτά των προηγούμενων επεισοδίων, τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνώριμα. Εκεί που έγκειται σαφέστατα η διαφορά σε σχέση με όσα γνωρίζαμε έως τώρα είναι στις αποφάσεις που ο παίκτης καλείται να λάβει. Πλέον, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι επιλογές που έχουμε στη διάθεση μας δεν αλλάζουν την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά αφορούν στην τεράστια πλειοψηφία τους το χτίσιμο σχέσεων μεταξύ των χαρακτήρων. Η προσοχή έχει πλέον στραφεί στις επιλογές στους διαλόγους και στην εμβάθυνση τους και προσωπικά αυτή η στροφή δεν με χαλάει καθόλου. Ειδικά σε ένα επεισόδιο όπως το Faith που βρίθει σημαντικών χαρακτήρων, ευχαριστηθήκαμε τις τόσες επιλογές που είχαμε στη διάθεση μας ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα το υπόβαθρο των ανθρώπων που βρέθηκαν στο δρόμο των 2 παιδιών. Σίγουρα όμως, αρκετοί είναι εκείνοι που θα ήθελαν να έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό τον έλεγχο των εξελίξεων και να καθορίσουν όπως εκείνοι θέλουν την ιστορία, αλλά πιστεύω πως η Dontnod προσφέρει ένα στιβαρό και καλογραμμένο σενάριο, που θα ικανοποιήσει όποιον ασχοληθεί με το επεισόδιο.
Για τον τεχνικό τομέα θα αναφέρουμε αυτά που έχουμε πει όλες τις προηγούμενες φορές που κληθήκαμε να εκφέρουμε άποψη για κάποιο Life is Strange. Όμορφο εικαστικό, φωτεινά χρώματα, λεπτομερή περιβάλλοντα, λιγότερα λεπτομερή μοντέλα χαρακτήρων και απλοϊκά εφέ συνθέτουν ένα γνώριμο σκηνικό. Ευτυχώς, προβλήματα τεχνικής φύσεως αποφεύχθηκαν και δεν έχουμε κανένα παράπονο από το framerate του τίτλου, όπως συνέβη πχ με το δεύτερο επεισόδιο. Εκεί που τα πηγαίνει και πάλι περίφημα η σειρά είναι στα του ήχου και ειδικότερα στο υψηλοτάτου επιπέδου voice acting, με τη δουλειά του Gonzalo Martin, του ανθρώπου δηλαδή πίσω από τον Sean να ξεχωρίζει σε όλες τις συναισθηματικά έντονες στιγμές. Τέλος, επεισόδιο Life is Strange χωρίς αξιομνημόνευτο soundtrack δεν υφίσταται και προφανώς και εδώ έχουμε εξαιρετικές συνθέσεις, ειδικά στο κλείσιμο του επεισοδίου.
Κλείνοντας, είναι βέβαιο πως το Faith είναι μαζί με το εναρκτήριο Roads, τα 2 επεισόδια που ξεχωρίζουν έως τώρα στο Life is Strange 2. Πρόκειται για ένα από τα πιο συναισθηματικά φορτισμένα επεισόδια ολόκληρης της σειράς, οι διάλογοι είναι εξαιρετικά καλογραμμένοι, ενώ η ιστορία αποκτά ολοένα και αυξανόμενο ενδιαφέρον. Δεν ξέρoυμε εάν η κορύφωση θα έρθει στο πέμπτο και τελευταίο επεισόδιο (το οποίο δυστυχώς αργεί αρκετά), αλλά για εμένα το Faith ήταν το “μπαμ” που διαφαινόταν πως έρχεται. Οι νέοι χαρακτήρες κάνουν άμεσα αισθητή την παρουσία τους και επιτρέπουν στην ιστορία να πάρει μία πιο σκοτεινή τροπή, με την Dontnod να ανταποκρίνεται εξαιρετικά στην εξερεύνηση πολύ ευαίσθητων κοινωνικών ζητημάτων, για μία ακόμη φορά.
