Κλείνοντας το review του Just Cause 3 τέτοιες μέρες πριν τρία χρόνια συμπεράναμε ότι ο Rico μπορούσε πολύ καλύτερα και περιμέναμε το επόμενο παιχνίδι για να βελτιώσει το concept, που ανέκαθεν είχε καλές προοπτικές. Οι μέρες πέρασαν νερό και το Just Cause 4 είναι πλέον διαθέσιμο, αλλά καταφέρνει αυτή τη φορά να ξεπεράσει τα προβλήματα του προηγούμενου και να ανέβει στη λίστα με τα καλύτερα open world παιχνίδια; Για να δούμε παρακάτω…
Τα παράπονα που είχαμε από τον προηγούμενο τίτλο ήταν ομολογουμένως αρκετά και κυρίως είχαν να κάνουν με το ότι ήταν επαναλαμβανόμενο και κούραζε μετά από ένα σημείο, η ΑΙ των αντιπάλων ήταν σε μέτρια επίπεδα, ενώ υπήρχαν πολλά τεχνικά προβλήματα από τα loading times μέχρι τα frame rate drops. Δευτερευόντως, το σενάριο ήταν αδιάφορο και κλισέ, ενώ δεν υπήρχε κάποιο multiplayer για να τονώσει περαιτέρω το ενδιαφέρον. Η Avalanche (μιλάμε για ξεχωριστό studio με την ίδια ονομασία και θυγατρική της σουηδικής) είχε όλο το χρόνο για να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να παρουσιάσει φρέσκα πράγματα σε ένα franchise που μπορεί εύκολα να εξελιχθεί, αλλά μια λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει απόλυτα το Just Cause 4 και αυτή είναι η στασιμότητα. Το παιχνίδι είναι ένα deja vu στα περισσότερα σημεία και αυτό θα μπορούσαμε να το δικαιολογήσουμε κάπως αν μιλούσαμε για ετήσια κυκλοφορία, αλλά όταν έχουν περάσει τρία χρόνια και σου αρκεί ένα reskin με κάποιες μικροβελτιώσεις λίγες δικαιολογίες σου απομένουν.
Για να τα πάρουμε από την αρχή, το σενάριο είναι μια από τα ίδια. Μετά την επικράτηση μας επί του δικτάτορα Di Ravello στο φανταστικό μεσογειακό νησί Medici, ο Rico Rodriguez μεταφέρεται στη Solis, μια φανταστική χώρα της Λατινικής Αμερικής. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον δικτάτορα Oscar Espinosa, που έχει δεξί χέρι την Gabriela Morales και μια ολόκληρη στρατιά μισθοφόρων με την ονομασία Black Hand. Η καινοτομία του παιχνιδιού και του σεναρίου είναι ότι αυτή η ομάδα μπορεί με τεχνητούς τρόπους και ελέγχει τα καιρικά φαινόμενα και θα έρθουμε αντιμέτωποι με ανεμοστρόβιλους, αμμοθύελλες, καταιγίδες, αστραπές και βροντές και θα πρέπει να βρούμε τρόπο να τους σταματήσουμε. Μιλάμε για ακόμα μία φορά για ένα προχειρογραμμένο σενάριο που θυμίζει B movie ταινία με ρηχούς χαρακτήρες, αδιάφορα cutscenes και γενικώς λίγα πράγματα κρατάνε το ενδιαφέρον. Όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια το σενάριο είναι απλά η αφορμή για την ασταμάτητη δράση που προσφέρει απλόχερα το Just Cause και είναι φυσικά το ατού της σειράς.
Για τους μη γνωρίζοντες το Just Cause 4 είναι ένα open world action adventure και λίγη σχέση έχει με ρεαλιστικές καταστάσεις. Ο ήρωας μας Rico Rodriguez, που είναι ένας one man army πολεμιστής, έχει στη διάθεση του τα gadgets του από το αλεξίπτωτο, το γάντζο και το wingsuit που τον μετατρέπουν για άλλη μια φορά σε ένα κράμα μεταξύ Batman και Spiderman. Όσοι παίξατε τα προηγούμενα ξέρετε ότι την περισσότερη ώρα είμαστε στον αέρα και τα παραπάνω είναι μεγάλα ατού για τον Rico, ενώ μας δίνουν την ευκαιρία να δημιουργήσουμε εντυπωσιακές σκηνές μάχης και δράσης. Η Avalanche προσθέτει κάποιες εξτρά δυνατότητες στον γάντζο, καθώς μας δίνετε η δυνατότητα αναβάθμισης. Το μπαλόνι επιτρέπει στο γάντζο να σηκώνει αντικείμενα και διακόπτες στον αέρα, ενώ υπάρχει και ένα booster που ενισχύει τη δύναμη. Οι shooting μηχανισμοί βρίσκονται σε πολύ καλά επίπεδα πλέον και μπορούμε απροβλημάτιστα να καθαρίσουμε ότι κινείται τριγύρω μας με το αρκετά μεγάλο οπλοστάσιο που έχουμε στη κατοχή μας, ενώ το AI των αντιπάλων για μία ακόμα φορά δεν είναι και ότι καλύτερο, καθώς πολλές φορές περνάμε από δίπλα τους και δε παίρνουν χαμπάρι και φυσικά αποτελούν εύκολους στόχους στα χέρια του Rico, καθώς για κάλυψη ούτε λόγος. Η οδήγηση επίσης είναι ίδια και απαράλλαχτη με το προηγούμενο και έχει τα προβλήματα της, τόσο στο έδαφος με τα αυτοκίνητα και κυρίως τις μηχανές, όσο και στον αέρα με ελικόπτερα και αεροπλάνα. Ο έλεγχος των οχημάτων δε χαρακτηρίζεται για τη μεγάλη ακρίβεια του και πολλές φορές εκνευρίζει. Γενικά πάντως στο gameplay αυτό καθαυτό έχει γίνει καλή δουλειά και η δράση είναι έντονη με ελευθερία κινήσεων και προσέγγισης των αποστολών.
Αυτό που έπρεπε επειγόντως να αλλάξει για να ανέβει επίπεδο το Just Cause 4 ήταν η ποικιλία στις αποστολές και η μονοτονία που καταντούσε το παιχνίδι βαρετό μετά από κάποιες ώρες. Δυστυχώς εδώ τα πράγματα δεν είναι ενθαρρυντικά και ο σχεδιασμός είναι για ακόμα μια φορά μέτριος και χωρίς πολλές εμπνεύσεις. Ναι υπάρχουν τα έντονα καιρικά φαινόμενα που είναι ένα ευπρόσδεκτο στοιχείο στο gameplay, αλλά αυτά τα σημεία δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλης διάρκειας και θα μπορούσαν να έχουν ακόμα μεγαλύτερη θέση στο παιχνίδι. Από εκεί και πέρα η Solis είναι σαν ένα copy paste του Medici και όλα μοιάζουν σαν να τα έχουμε ξαναδεί. Ο χάρτης ναι μεν είναι μεγάλης έκτασης και θα συναντήσουμε ερήμους, δάση, χιόνια και ακραία καιρικά φαινόμενα, αλλά δυστυχώς ο κόσμος είναι ψιλοάδειος. Επίσης οι στρατιωτικές βάσεις είναι ίδιες ακριβώς με το Just Cause 3, ωστόσο η Avalanche προσπάθησε αυτή τη φορά να αλλάξει τη δομή των αποστολών. Η απελευθέρωση του νησιού πρέπει να γίνει σταδιακά και κατακτώντας τις στρατιωτικές βάσεις και κατόπιν στέλνοντας (υποθετικά)στρατεύματα ανταρτών για να καταλάβουν την περιοχή. Λέμε υποθετικά γιατί αυτό γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού είναι τελείως επιφανειακό και απλά αλλάζει χρώμα στο χάρτη, ενώ ο αντίπαλος δε θα κάνει καμία προσπάθεια για να ανακαταλάβει περιοχές. Πάνω κάτω ότι γινόταν και στο προηγούμενο παιχνίδι με τη διαφορά ότι στο Just Cause 3 η κατάκτηση των βάσεων γινόταν διαλύοντας τα πάντα, ενώ εδώ ανακυκλωνόμαστε σε διάφορα objectives. To πιο συνηθισμένο είναι να ανεβάζουμε διακόπτες με τη διαφορά ότι σε κάποιες περιπτώσεις έχουμε και αντίπαλο το χρόνο, ενώ αρκετά συχνά θα πρέπει να προστατέψουμε έναν hacker για να κάνει τη δουλειά και άλλοτε να απελευθερώσουμε φυλακισμένους. Τα τελευταία έχουν άφθονη δράση και πιστολίδι, αλλά από κάποιο σημείο και μετά γίνεται επαναλαμβανόμενο. Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ότι για να προχωρήσουμε το story θα πρέπει να απελευθερώνουμε τις περιοχές. Συνεπώς η Avalanche αναγνώρισε το μονότονο του πράγματος προσπάθησε να το αλλάξει, αλλά είναι μία από τα ίδια. Προφανώς θέλησαν να κρατήσουν μαι μεγάλη διάρκεια στο παιχνίδι, αλλά πραγματικά είναι κρίμα να έχεις ένα καλό gameplay και να το περιορίζεις, γιατί η δομή των αποστολών είναι μονότονη και επαναλαμβανόμενη.
Στον τεχνικό τομέα τα πράγματα δε ξεφεύγουν από τη μετριότητα, αλλά ευτυχώς έχουν διορθωθεί τα κακώς κείμενα του Just Cause 3. Θυμάστε τα loading times και τα frame rate drops που είχαν στιγματίσει το προηγούμενο παιχνίδι; Αυτά διορθώθηκαν και το Just Cause 4 τρέχει στα 30FPS και δε παρατηρήσαμε ιδιαίτερες πτώσεις ακόμα και όταν γίνεται ένας χαμός στην οθόνη μας. Από την άλλη η μηχανή γραφικών APEX της Avalanche που διαφημίστηκε αρκετά και φαινόταν από τα trailer ότι θα προσφέρει πολλά τελικά δε μας αποζημιώνει. Το παιχνίδι δε μπορεί να χαρακτηριστεί άσχημο οπτικά σε καμία περίπτωση, αλλά κινείται στη μετριότητα, αν και κάποια στοιχεία όπως οι εκρήξεις και τα έντονα καιρικά φαινόμενα έχουν αποδοθεί πολύ καλά. Το τελευταίο μάλιστα patch, που είναι φρέσκο διόρθωσε ακόμα παραπάνω την κατάσταση και φαίνεται ότι το studio το παλεύει για να διορθώσει κάποια από τα κακώς κείμενα. Όσον αφορά τον ήχο έχει γίνει καλή δουλειά και κολλάει στη ξέφρενη δράση του παιχνιδιού, ενώ και το latin soundtrack και όχι μόνο που ακούμε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς στα αυτοκίνητα έχει καλή ποικιλία.
Συνοψίζοντας το Just Cause 4 μπορούσε πολύ άνετα να γίνει ένα από τα καλύτερα open world της αγοράς, αλλά δυστυχώς δεν αποφεύγει πολλά από τα λάθη του παρελθόντος. Η φρενήρης δράση με τις εκρήξεις και τον γενικότερο χαμό σήμα κατατεθέν της σειράς είναι και πάλι εδώ και σε όσους άρεσαν τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς θα ικανοποιηθούν και από το Just Cause 4, αλλά δυστυχώς δε βλέπουμε πολλά νέα στοιχεία που θα τονώσουν το ενδιαφέρον…Τελικά για μία ακόμα φορά ο Rico Rodriguez μας αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς υπήρχαν οι προοπτικές για κάτι πολύ καλό αλλά αρκούμαστε σε κάτι απλά καλό που απευθύνεται στους fans των open world και της δράσης.
