Το It Takes Two είναι το τρίτο παιχνίδι του Josef Fares και το δεύτερο που έχει αναπτυχθεί από το προσωπικό του studio, Hazelight Studios. Το παιχνίδι έρχεται να διαδεχτεί τα Brothers: A Tale of Two Sons και A Way Out, τα οποία έχουν αποσπάσει θετικότατες απόψεις από το σύνολο της gaming κοινότητας. Στα πλαίσια της προώθησης του τίτλου, ο εκκεντρικός δημιουργός προκάλεσε για μία ακόμη μία φορά την κοινή γνώμη, δηλώνοντας ευθαρσώς πως θα χαρίσει 1000 δολάρια σε όποιον βαρεθεί ενώ ασχολείται με το παιχνίδι. Μετά την 13ωρη ενασχόληση μας με το It Takes Two, θεωρούμε πλέον βέβαιο πως ο Fares θα κρατήσει τα χρήματα του με χαρακτηριστική άνεση.
Ξεκινώντας από τα πολύ βασικά, έχουμε να κάνουμε με ένα αυστηρά co-op παιχνίδι. Παίζεται μόνο με 2 άτομα, όπως ακριβώς συνέβαινε και με τον προκάτοχο του, A Way Out. Εδώ είναι που προκύπτουν τα πρώτα μεγάλα προτερήματα του It Takes Two. Αρχικά, ο χειρισμός του τίτλου είναι κατάλληλος για όλους. Τα controls είναι απλοϊκά, τα objectives ξεκάθαρα και το gameplay ( περισσότερα γι’ αυτό στη συνέχεια ), προσιτό. Αυτό εγγυάται πως όποιος και αν γίνει ο “player 2” σας, η διασκέδαση πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Έπειτα, έχουμε το friend pass, το οποίο κάνει την επανεμφάνιση του. Με το friend pass, μόνο ένας από τους 2 παίκτες χρειάζεται να έχει αγοράσει αντίτυπο του παιχνιδιού, με τον δεύτερο να παίζει εντελώς δωρεάν, εάν φυσικά μιλάμε για online co-op. Περιττό να αναφέρουμε πως ο τίτλος κυκλοφορεί στην budget τιμή των 40 ευρώ, με τη διάρκεια του να ξεπερνά άνετα τις 10 ώρες. Μία πολύ φιλική προς τον χρήστη πολιτική, η οποία σίγουρα αξίζει έπαινο.
Το σενάριο του παιχνιδιού θέλει ένα αντρόγυνο, τους Cody και May, να βρίσκεται ένα βήμα πριν το διαζύγιο. Όντας απελπισμένη και θεωρώντας πως ευθύνεται, η κόρη τους, Rose, εύχεται την επανένωση των γονιών της, πάνω από 2 κούκλες που έχει φτιάξει με τη μορφή τους. Όταν τα δάκρυα της μικρής έρχονται σε επαφή με τις κούκλες, ως διά μαγείας οι 2 ενήλικοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα στις κούκλες,. Τα πάντα πλέον φαντάζουν τεράστια και απειλητικά και οι 2 γονείς θα γνωρίσουν το σπίτι τους από μία εντελώς διαφορετική οπτική. Εκεί μπαίνει στο παιχνίδι, ο Dr. Hakim, ένα βιβλίο της αγάπης που επιστράτευσε η Rose, ο οποίος ως άλλος σύμβουλος γάμου καθοδηγεί τους 2 πρωταγωνιστές μας να αναπροσδιορίσουν τη σχέση τους και να θυμηθούν όλα εκείνα που ο ένας αγάπησε στον άλλον. Ο Dr. Hakim είναι με χαρακτηριστική ευκολία το πιο ενοχλητικό κομμάτι του παιχνιδιού, αφού αποτελεί ένα μόνιμο comic relief σε ένα παιχνίδι που δεν το χρειάζεται καθόλου, αφού το χιούμορ του κατά τ’ άλλα είναι πολύ εύστοχο και σε σωστές δόσεις. Όσον αφορά τους 2 πρωταγωνιστές μας, η σχέση τους ξεκινάει από το απόλυτο ναδίρ και στην αρχή είναι άκρως τοξικοί μεταξύ τους, όπως αναμενόταν άλλωστε, αλλά κάπου προς το τέλος καταφέρνουν να γίνουν συμπαθείς και να σώσουν την παρτίδα. Το voice acting τους δε, κρίνεται επαρκές, με τα πάνω του και τα κάτω του.
Η βασική θεματική του παιχνιδιού είναι πολύ ενδιαφέρουσα και φαίνεται πως οι developers προσέγγισαν ευαίσθητα θέματα με περίσσεια προσοχή και φροντίδα. Τόσο από την πλευρά της μικρής, όσο και από την πλευρά των γονιών, όλοι όσοι έχουμε βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση αντιλαμβανόμαστε το ρεαλισμό των όσων λαμβάνουν χώρα. Από την άλλη, στο δεύτερο μισό της ιστορίας παρατηρήσαμε τις θεματικές αυτές να μένουν αρκετά στάσιμες και να μην εξερευνώνται επαρκώς, κάνοντας ένα κάπως βιαστικό άλμα προς την κορύφωση τους. Το παιχνίδι όφειλε να αφιερωθεί περισσότερο στην ιστορία που θέλει να διηγηθεί, παράλληλα με τα όσα ενδιαφέροντα φέρνει στο τραπέζι gameplay-ακά, ενώ αυτό φαίνεται να επιδεικνύει μία υπερβολική σιγουριά πως το στοίχημα έχει κερδηθεί ήδη, αφηγηματικά. Έτσι, τα τελευταία κεφάλαια φαίνονται κάπως ασύνδετα σε σχέση με τα όσα έχουν προηγηθεί, χωρίς όμως να έχουμε παράλληλη ποιοτική πτώση όσον αφορά το gameplay. Η άνιση αφήγηση όμως αποτελεί πταίσμα μπροστά στα υπόλοιπα που βιώσαμε.
Το It Takes Two αποτελεί κατά κύριο λόγο ένα action-adventure platform παιχνίδι και αρκετά περισσότερα από αυτό. Μία συνταγή που είδαμε πρώτη φορά στο A Way Out, η οποία ήθελε τα διάφορα genres να εναλλάσσονται εν ριπή οφθαλμού, εδώ πραγματικά ξεφεύγει. Εάν προσπαθούσαμε να αριθμήσουμε τα διαφορετικά είδη που πέρασαν από τις οθόνες μας σίγουρα θα χάναμε μερικά στο μέτρημα. Η ευκολία με την οποία το παιχνίδι μας “πετάει” καινούριους gameplay μηχανισμούς κάθε τρεις και λίγο, επαναπροσδιορίζοντας το στυλ του συνεχώς, είναι απίστευτη. Φυσικά, όλα αυτά προσφέρονται στον παίκτη οργανικά και δεν πλασάρονται ξαφνικά και από το πουθενά. Ακόμη και βασικές λειτουργίες του τίτλου, όπως το προαναφερθέν platforming, δεν μένουν ποτέ στάσιμες και μας δίνουν καινούριους λόγους να συνεχίσουμε την ενασχόληση. Σε εκείνες τις λίγες στιγμές των τελευταίων επιπέδων που νιώσαμε πως το παιχνίδι πάει να κάνει κοιλιά, αυτό άλλαζε τα δεδομένα, αφήνοντας μας πολλάκις με το στόμα ανοιχτό. Η gameplay ποικιλία του It Takes Two είναι αδιανόητη και η ευρηματικότητα της Hazelight φαίνεται να μην έχει ταβάνι
Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν θα σήμαιναν το παραμικρό, εάν δεν είχαν υλοποιηθεί έτσι ώστε να εξυπηρετούν τις ανάγκες του co-op. Εννοείται πως περιμέναμε σωστή υλοποίηση από ένα studio που το έχει ξανακάνει στο παρελθόν, αλλά η συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για πραγματική εξύψωση της co-op εμπειρίας, όπως την ξέρουμε. Η χημεία των 2 πρωταγωνιστών και αυτή των 2 παικτών έχουν βίους παράλληλους. Αρχικά να τονίσουμε πως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι 2 παίκτες έχουν εντελώς διαφορετικούς ρόλους, δυνάμεις και objectives. Έχουμε να κάνουμε με μία κατάσταση “το ένα χέρι νίβει το άλλο”, αφού η άψογη συνεργασία αποτελεί το Α και το Ω της εμπειρίας. Οι παίκτες θα κληθούν να λύσουν ευφάνταστα puzzles, να τα βάλουν με τη βαρύτητα και το χρόνο, να οδηγήσουν βάρκες και αεροπλάνα, να ξεφύγουν από αρουραίους και τυφλοπόντικες, να αντιμετωπίσουν – κάπως τετριμμένα – bosses και όλα αυτά απαιτούν προγραμματισμό, συγχρονισμό και άψογο συντονισμό. Κάθε ιδέα από τις παραπάνω είναι άψογα εκτελεσμένη και φυσικά παραλληλίζεται με τα προβλήματα του ζευγαριού και το πως οφείλουν να βάλουν μετά από καιρό τις διαφορές τους στην άκρη, επιδεικνύοντας αλτρουϊσμό και συντροφικότητα, κατά την περιήγηση τους στα επίπεδα του τίτλου.
Δίχως αμφιβολία, τα levels του παιχνιδιού είναι οι κρυφοί πρωταγωνιστές του. Η ιστορία είναι χωρισμένη σε 7 επίπεδα, με το κάθε ένα από αυτά να διαφέρει παρασάγγας από τα υπόλοιπα. Το κάθε επίπεδο έχει τη δική του θεματική και ενώ τα πρώτα από αυτά είναι πιο γραμμικά, στη συνέχεια μεγαλώνουν και δύνανται προς εξερεύνηση και διάφορες άλλες δραστηριότητες. Το level design όλων είναι αψεγάδιαστο και δεν κουράζει στιγμή, ενώ μάλιστα η δομή τους είναι τέτοια που επιτρέπει πισωγυρίσματα, σε περίπτωση που παραλείψετε κάτι αρχικά. Τα επίπεδα είναι γεμάτα από μυστικά και από φανταστικά mini games, τα οποία αποτελούν ευχάριστα διαλείμματα από τις κύριες δραστηριότητες, ενώ είναι και αρκετά εμπνευσμένα. Εάν κάποιος το δει επιφανειακά, τα levels αποτελούν απλώς έναν διαφορετικό χώρο του σπιτιού και του περιβάλλοντός του. Ο σχεδιασμός των πιστών βέβαια δεν είναι τυχαίος, αφού κάθε μία από αυτές αντιπροσωπεύει στιγμές από τη ζωή του ζευγαριού, άλλοτε καλές και άλλοτε κακές. Αποτελούν την τέλεια αφορμή για συζήτηση, για αναπόληση, αλλά και για μεταμέλεια, ενώ οι παραλληλισμοί με την πραγματική ζωή είναι εμφανείς και δίνουν μία πιο σοβαρή υφή στα τεκταινόμενα.
Ο τεχνικός τομέας του τίτλου στο PlayStation 5 είναι αυτός που του επιτρέπει να λάμψει. Όπως αναμενόταν, έχουμε 60 fps σε 4K ανάλυση και πιστέψτε μας, τα ανεβασμένα fps είναι μάνα εξ’ ουρανού για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δεν παρατηρήθηκαν καθόλου frame drops, τα loading times ωφελούνται σαφέστατα από την ιπποδύναμη της κονσόλας, ενώ η Unreal Engine 4 παράγει ένα πολύ όμορφο οπτικό αποτέλεσμα. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το παιχνίδι θυμίζει επικίνδυνα παραγωγές σπουδαίων κινηματογραφικών studios, όπως η Pixar. Τα animations των χαρακτήρων είναι ακριβέστατα και ανταποκρίνονται πλήρως στις 2 κούκλες που χειριζόμαστε. Τα περιβάλλοντα καταφέρνουν να είναι λεπτομερέστατα, κάτι που έρχεται να τονίσει ακόμη περισσότερο την προαναφερθείσα ποικιλία, ενώ εντύπωση προκαλούν οι εντυπωσιακοί φωτισμοί που παρατηρούνται σε συγκεκριμένα σημεία. Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί επίσης στο φινίρισμα του τίτλου, αφού bugs και glitches λάμπουν διά της απουσίας τους. Όλα τα παραπάνω φαντάζουν ακόμη πιο εντυπωσιακά, εάν σκεφτεί κανείς οτι συμβαίνουν εις διπλούν στις οθόνες μας. Όσον αφορά τον ήχο, είναι άψογος, ενώ η χρήση της μουσικής, παρότι εύστοχη, περνάει κάπως στα ψιλά.
Τελεία και παύλα, έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς και πιθανώς με ένα από τα καλύτερα co-op παιχνίδια που έχουμε δει ποτέ. Το It Takes Two αποτελεί ένα πληρέστατο και πάνω απ’ όλα άκρως διασκεδαστικό videogame, από αυτά που η ίδια η βιομηχανία έχει ανάγκη. Τη σήμερον ημέρα, που το ένα παιχνίδι διαδέχεται το άλλο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, αναγκάζοντας μας περισσότερο να καταναλώνουμε, παρά να βιώνουμε την εκάστοτε δημιουργία, ο Fares έβαλε τα γυαλιά σε πολλούς από τους “μεγάλους” του χώρου. Το It Takes Two υπενθυμίζει σε όλους μας τι πραγματικά σημαίνουν όροι όπως δημιουργικότητα, συνεργατικότητα και αγνή διασκέδαση. Καθίστε αναπαυτικά και φροντίστε να βιώσετε αυτή την υπέροχη εμπειρία με ένα αγαπημένο σας πρόσωπο.
Αν είσαι λάτρης του παραδοσιακού couch co-op επιτέλους θα βρεις την υγεία σου. Από εκεί που παλευαμε να βρούμε ένα τίτλο σε αυτή την κατηγορία, έρχεται η Hazelight και υπερκαλύπτει το κενό. Το παιχνίδι, όπως και ο κόσμος του, είναι μαγικό, το ενδιαφέρον αμείωτο, το gameplay απλό αλλά όχι απλοϊκό και η διασκέδαση χτυπάει κόκκινο. Για το στόρι, το οποίο περνάει σίγουρα κάποιο μήνυμα, για μένα ήταν απλά η αφορμή για ότι έπεται. Το παιχνίδι πιο πολύ θυμίζει νοοτροπία Nintendo όπου εστιάζει στη διασκέδαση. Επίσης το παιχνίδι σου δίνει εύκολα τη δυνατότητα για 2ο playthrough αφού αλλάζοντας χαρακτήρα αλλάζει και η διάδραση με το περιβάλλον. Μετά τις δηλώσεις του Jozef Fares για ακόμα πιο τρελές ιδέες και περιπέτειες, μόνο να ανυπομονώ μπορώ!!!