Η ελληνική μυθολογία ανέκαθεν ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε όλους τους τομείς, από την τέχνη, όπως μουσική, θέατρο, κινηματογράφος, μέχρι και σε πιο καθημερινές μορφές, λόγου χάριν βιβλία, παροιμίες και προφανώς video games. Η συγκεκριμένη θεματική έγκειται και στο Immortals Fenyx Rising, με κάπως αμφίβολα αποτελέσματα. Ας μη ξεχνάμε πως ονομαζόταν αρχικά Gods & Monsters, το οποίο μετονομάστηκε στο παραπάνω, λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. Γενικότερα, το παιχνίδι έχει πολλά κοινά στοιχεία με το Zelda: Breath of the Wild, ειδικά σε όσα αφορούν τον τρόπο παιχνιδιού, καθώς παρατηρούνται και χαρακτηριστικά από το πασίγνωστο franchise της εταιρίας, το Assassin’s Creed, τα οποία θα αναλυθούν παρακάτω. Ας δούμε λοιπόν, μαζί, πως ακριβώς κινείται το Immortals.
Ξεκινώντας με την πλοκή, η ιστορία μας διαδραματίζεται που αλλού, στην αρχαία Ελλάδα, με τον ήρωα ή την ηρωίδα, ανάλογα με την προτίμηση του παίκτη, να είναι το μικρό αδερφάκι ενός πολύ γνωστού ήρωα, επισκιασμένο από τα κατορθώματα και την φήμη του. Η Fenyx λοιπόν, αντικρίζει τον αδερφό της βαλσαμωμένο, θύμα μιας κατάρας του πανούργου Typhon, του κακού της ιστορίας μας. Ο τελευταίος κατάφερε να αντιμετωπίσει τη δύναμη του δωδεκάθεου και να γλιτώσει, μέσω ενός περάσματος – realm που δημιούργησε. Στη συνέχεια, για να αποφύγει την εκδίκηση των θεών, τους μετέτρεψε σε άλλες μορφές, για να μη χρησιμοποιήσουν τις ικανότητές τους και τον νικήσουν και άρχισε να σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο, με τις εκατοντάδες στρατιές του, τα wraiths γνωστών ηρώων όπως του Αχιλλέα και του Ηρακλή και γενικότερα την σκοτεινή του δύναμη.
Για να λύσει την κατάρα αυτή και να νικήσει τον Typhon, ο κεντρικός μας χαρακτήρας μαζεύει τους 4 θεούς της ιστορίας μας, Αθηνά, Αφροδίτη, Άρη και Ήφαιστο με τη βοήθεια του Ερμή, για να ζητήσει τη βοήθειά τους, ξεπερνώντας όποιες δυσκολίες προκύπτουν. Προκειμένου να το πετύχει αυτό, πρέπει να τους φέρει στην κανονική τους μορφή, αφού αυτοί είναι μεταμορφωμένοι σε παιδί, δέντρο, κόκορα και ρομπότ αντίστοιχα. Καθ’όλη τη διάρκεια της 25ωρης περιπέτειας, την αφήγηση χειρίζονται ο ξένιος Ζευς με τον απόκληρο Προμηθέα, με ένα ακραία αποτυχημένο εριστικό ύφος. Αναλυτικότερα, ο Προμηθέας ξετυλίγει λεπτομερώς το κουβάρι της πλοκής με έναν πολύ ελκυστικό τρόπο, προσθέτοντας διάφορα παράλληλα συμβάντα και fun facts για την αρχαία ελληνική μυθολογία, με τον Δία να τον διακόπτει συνεχώς, με ανόητες ερωτήσεις και παρατηρήσεις, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί υπερβολικά να γίνει αστείος μέσα από καυστικά σχόλια, αποτυχημένα sex jokes κι εκνευριστικά “παράπονα” και “διορθώσεις” από τη δική του οπτική γωνία των πραγμάτων. Σε συνολικό βαθμό, η πλοκή είναι αρκετά απλή και μεστή, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά το παιδιάστικο ψευτο-αστείο ύφος του Δία, ρίχνει κατά πολύ τα στάνταρ και τις προσδοκίες από αυτήν.
Όσο μέτρια και στερεοτυπική κι αν είναι η πλοκή, ο τίτλος σώζεται από το διασκεδαστικό και απαιτητικό, στα μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας, gameplay. Σε διάσπαρτα μέρη του αρκετά μεγάλου χάρτη ξεπροβάλλουν διάφορες χαραμάδες – rifts περιτριγυρισμένα από πληθώρα εχθρών, με τη δυσκολία αυτών να κυμαίνεται από τους απλούς στρατιώτες, μέχρι και τους Κύκλωπες! Αντιμετωπίζοντας με επιτυχία τις μυθικές ή και όχι υπάρξεις, δίνεται η δυνατότητα στον παίκτη να μπει στο πέρασμα και να λύσει διάφορα παζλ προκειμένου να κερδίσει πόρους για την αναβάθμιση του χαρακτήρα, δηλαδή την εκμάθηση νέων ικανοτήτων, επέκταση ζωής και αντοχής καθώς επίσης και weapon upgrades. Σε γενικές γραμμές, το σύστημα αναβαθμίσεων είναι αρκετά απλό και κατανοητό, ανεξάρτητα από την εμπειρία του χρήστη σε τέτοιου genre παιχνίδια: μαζέψτε κέρματα, αμβροσία, κεραυνούς του Δία και κρυστάλλους για να γίνετε πιο δυνατοί. Από το παιχνίδι δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα consumables, τα οποία είναι τα βασικά potions (health, stamina, attack, defense), τα οποία κατασκευάζονται μέσα από τα διάφορα φυτά που μαζεύονται κατά το roaming.
Στον τεράστιο αυτόν κόσμο, θα πρέπει να μάθει από την αρχή η Fenyx να χειρίζεται σωστά το stamina της, καθώς αυτό καταναλώνεται σε πολλές καταστάσεις, φερειπείν το σκαρφάλωμα, το gliding, το κολύμπι και στις διάφορες κινήσεις στη μάχη, βάζοντας άλλον έναν πήχη στο ρευστό gameplay. Στις μάχες, τον ήρωα συνοδεύει ένα μεγάλο εύρος εξοπλισμού, με το σπαθί, το τσεκούρι και το τόξο να βοηθούν στην επίθεση, την πανοπλία και την περικεφαλαία στα στατιστικά, τα φτερά και ένα από τα πολλά mounts που μπορούν να εξημερωθούν, στην ταχύτερη μετακίνηση μεταξύ τοποθεσιών. Ο τρόπος παιχνιδιού μαζί με το αχαλίνωτο σκαρφάλωμα τεράστιων βουνών και μνημείων μοιάζει σε τρομερό βαθμό με το Zelda: Breath of the Wild, τόσο που κάποιος θα έλεγε πως το Immortals είναι η επιρροή της Ubisoft στον παραπάνω πολυβραβευμένο open world τίτλο της Nintendo. Από το stamina, μέχρι το combat, και από τα χιονισμένα βουνά μέχρι τις καταγάλανες θάλασσες, το Immortals Fenyx Rising φέρει τεράστιο πλήθος κοινών στοιχείων, αντιγράφοντας, σύμφωνα με πολλούς, το Zelda.
Αρκετά ωραίο και αξιόλογο το world building του τίτλου, αλλά τι γίνεται με τα γραφικά; Με τη μηχανή γραφικών να είναι η ίδια με του Assassin’s Creed Odyssey, και τα γραφικά να φαίνονται σκοπίμως πιο “παιδικά“, ο τίτλος απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό και περιμέναμε αντίστοιχα να δούμε ένα άνω του μετρίου voice acting και φυσιολογικά facial animations, τα οποία ήταν ανύπαρκτα στην περίπτωση του Immortals. Οι εκφράσεις των προσώπων ήταν αμυδρές και συχνά εκτός χρόνου, διαλύοντας την ατμόσφαιρα. Αντίστοιχα, η προφορά των περισσότερων χαρακτήρων είναι ελληνο-αγγλική, με έντονα λάθη, πιθανώς για να κάνει πιο ρεαλιστική την εμπειρία. Σε αντίθεση με αυτό, έρχεται η έλλειψη Ελληνικών σαν γλώσσα, όχι μόνο στο narrative κομμάτι, αλλά και στους υποτίτλους, αλλά είναι γνωστό εν μέρει πως η εταιρία δεν ενδιαφέρεται και τόσο για το αγοραστικό κοινό της Ελλάδας, αν θυμηθούμε περιορισμένες ή μηδενικές διαθεσιμότητες σε ειδικές φυσικές εκδόσεις παιχνιδιών.
Αν και τα γραφικά δεν ζορίζουν το PlayStation 5, το παιχνίδι τρέχει σταθερά σε 4K, και όχι dynamic 4K, ενώ στο Performance mode υπάρχει μία ελαφρώς ομαλότερη μετάβαση μεταξύ στιγμιότυπων, με τα 60fps να κάνουν πιο καλογυαλισμένη την κίνηση του ήρωα, ενώ το Fidelity mode θα δημιουργήσει καλύτερα περιβάλλοντα, ειδικότερα στις κορυφές βουνών με χιόνι και κοντά ή μέσα στο υγρό στοιχείο, κάνοντας κάπως πιο όμορφη την εμπειρία. Χαρακτηριστική αξιοποίηση των δυνατοτήτων του DualSense γίνεται στο ranged attack με το τόξο, στο οποίο οι σκανδάλες σκληραίνουν και υπάρχει ο αντίκτυπος – recoil, ενώ αρκετά ωραία αίσθηση δίνουν τα adaptive triggers (L2 – R2) στο σκαρφάλωμα και στο χειροκίνητο scouting, κατά τη διάρκεια του οποίου όταν το βλέμμα του παίκτη αντικρίζει κάποια δραστηριότητα ή κάποιο collectible, αυτές χτυπάνε ρυθμικά πιο αργά ή πιο γρήγορα, όπως στο παιχνίδι ζεστό – κρύο. Όσον αφορά την PlayStation 4 έκδοση του παιχνιδιού, είναι εξίσου playable, χωρίς να είναι εμφανής η διαφορά σε κάποια πτυχή του παιχνιδιού, παρά μόνο η ύπαρξη του σταθερού ήχου του ανεμιστήρα και η διάρκεια κάποιων loading.
Τον τίτλο ντύνει πολύ αρμονικά το soundtrack, με αρκετά επικούς ήχους στη μάχη, ενώ αντίστοιχα η γαλήνη επικρατεί κατά τη διάρκεια των μεγάλων ταξιδιών σας. Σίγουρα δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά βοηθάει με την ύπαρξή του στο προσκήνιο στο να δοθεί η αίσθηση της κλίμακας ανάμεσα στην Fenyx και τον υπόλοιπο κόσμο, τους θεούς ή ακόμη και τους εχθρούς.
Στον τεχνικό τομέα, τα bugs ήταν ελάχιστα και στις δύο εκδόσεις, το rendering αρκετά γρήγορο, απλά η συχνότητα των loading screens πριν ή μετά από κάποια side missions ίσως ενοχλήσει μερικούς. Το πρόβλημα στο προαναφερθέν δεν είναι η διάρκεια αυτών, αλλά το διάλειμμα που αυτά φέρουν στη ροή της συνολικής εμπειρίας. Επίσης το παιχνίδι διαθέτει character creator, με το avatar να είναι προσαρμόσιμο στην αρέσκεια κάθε παίκτη, χωρίς τον καθορισμό φύλου, με αποτέλεσμα να μπορεί να διαμορφωθεί ο/η Fenyx με γυναικείο σώμα, μούσι, ανδρική φωνή και άλλους όχι τόσο συνήθεις συνδυασμούς χαρακτηριστικών. Αυτό προφανώς δίνει την δυνατότητα σε κάθε παίκτη θα φέρει τον πρωταγωνιστή στα μέτρα του, από την άλλη φανερώνει μια αδυναμία της εταιρίας να στηρίξει η ίδια έναν diverse χαρακτήρα.
Εν κατακλείδι, το Immortals Fenyx Rising είναι ένας ικανοποιητικός τίτλος ανοιχτού κόσμου, με μία καλή ιστορία, χωρίς να ξεχωρίζει, αλλά με την αφήγηση να ρίχνει την γενική εικόνα με έναν παιδιάστικο Δία να προσπαθεί υπερβολικά να γίνει αστείος και καυστικός, όπως ο θείος που όλοι έχουμε. Η γενικότερη εμπειρία όμως παραμένει αρκετά ευχάριστη, ειδικά μέσα από την εξέλιξη του ήρωα, που δίνει ρεαλιστικά την αίσθηση πως γίνεται δυνατότερος και μέσα από τις ατελείωτες μάχες που προσφέρει το παιχνίδι.
