Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις πρόλογο για ένα παιχνίδι σαν το Hogwarts Legacy. Όλοι γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, οι περισσότεροι πιθανότατα ασχολείστε ήδη και έχετε διαμορφώσει τη δική σας άποψη για τον τίτλο. Εμείς, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σας μεταφέρουμε τη δική μας εμπειρία με το δημοφιλέστερο πιθανότατα παιχνίδι του 2023 και να απονείμουμε τα εύσημα στην Avalanche Software, που κατάφερε ακριβώς αυτό που η δική μας γενιά ονειρευόταν εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Τον -σχεδόν- τέλειο εξομοιωτή της ζωής στον μαγικό κόσμο του Harry Potter.
Που είναι το γράμμα μου;
Η πρώτη ευθύνη που μας αναθέτει το παιχνίδι είναι η δημιουργία του δικού μας μάγου/μάγισσας μέσα από ένα αρκετά βασικό character creation. Έπειτα, έχουμε την έναρξη της ιστορίας, όπου ο μάγος της επιλογής μας συναντά τον καθηγητή Fig, ο οποίος έχει αναλάβει να μας μεταφέρει στο Hogwarts. Βλέπετε, ο χαρακτήρας μας βρίσκεται στην ηλικία ενός πεμπτοετή και μόλις ξεκινά τις σπουδές του, προφανώς διότι μία μικρότερη ηλικία δεν θα επέτρεπε στους δημιουργούς να υλοποιήσουν το όραμά τους. Το πρόβλημα εδώ είναι πως δεν μας δίνεται καμία πληροφορία για το background του πρωταγωνιστή μας και η ταύτιση μαζί του δεν επιτυγχάνεται ποτέ. Μάλιστα, δεν θα δείτε και ιδιαίτερη εξέλιξη στον χαρακτήρα του καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και έτσι η αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι πως παρακολουθεί την ιστορία ως τρίτο πρόσωπο, αντί να νιώθει πως συμμετέχει ουσιαστικά σε αυτή. Γενικότερα άλλωστε, το role-playing στοιχείο είναι μάλλον ελλιπές, αφού οι διάφορες επιλογές που το παιχνίδι μας καλεί να κάνουμε, δεν διαφοροποιούν ιδιαίτερα την εμπειρία. Ακόμη και οι 4 διαφορετικοί κοιτώνες προσφέρουν το ίδιο ακριβώς playthrough. Είναι μάλλον ένα γνώριμο ζήτημα για όλα τα δυτικά RPG, η ομογενοποίηση των οποίων είναι κάτι που χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης.
Όπως και να χει, ο πρωταγωνιστής καταφτάνει μετά κόπων και βασάνων (spoilers γαρ) στο Hogwarts και ξεκινά το διδακτικό έτος, όπως όλοι οι υπόλοιποι συνομήλικοί του. Ή μάλλον, περίπου…Βλέπετε, ο μαθητής μας σύντομα θα εμπλακεί σε μία πολύ περίεργη ιστορία, αφού η σύνδεση του με ένα αρχαίο είδος μαγείας θα τον κάνει στόχο σκοτεινών μάγων, αλλά και μοχθηρών ξωτικών, μπλέκοντας τον σε ένα μυστήριο που πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω. Το βασικό σενάριο παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, χωρίς να γίνεται βέβαια ιδιαίτερα ευρηματικό. Κάποιες φορές μάλιστα απαιτεί εκ μέρους μας το λεγόμενο suspension of disbelief, που σημαίνει πως καλό θα είναι κάποιες φορές να κάνετε τα στραβά μάτια και να μη σκεφτείτε πως ένα παιδί που δεν γνωρίζει γρι από μαγεία, τα βάζει με τις σκοτεινές δυνάμεις του σύμπαντος. Όχι οτι οι εν λόγω σκοτεινές δυνάμεις αποτελούν μεγάλο φόβητρο στην πραγματικότητα, αφού το παιχνίδι δεν καταφέρνει να τους προσδώσει το απαιτούμενο βάθος ή να δικαιολογήσει επαρκώς τα κίνητρα τους. Όποιος γνωρίζει το σύμπαν, καταλαβαίνει αμέσως πως έχουμε να κάνουμε με μία απειλή δευτέρας διαλογής σε σχέση με ό,τι έχουμε συνηθίσει, με τους villains μας να θυμίζουν glorified καρικατούρες ανά σημεία.
Ένας πραγματικά μαγικός κόσμος
Ας περάσουμε όμως στον πραγματικό πρωταγωνιστή του παιχνιδιού, που δεν είναι άλλος από τον κόσμο του. Αρχής γενομένης από το Hogwarts, η σχολή μαγείας έχει μεταφερθεί με απίστευτη λεπτομέρεια, τόσο οπτικά, όσο και στις δραστηριότητες που έχει να προσφέρει. Το κάστρο, βγαλμένο απευθείας από τα πιο υγρά όνειρα του κάθε Potterhead, βρίθει ζωντάνιας σε κάθε γωνιά του, όντας ένας πραγματικός λαβύρινθος, με τους δεκάδες διαδρόμους του, τις τάξεις, τις σκάλες και φυσικά με τα άπειρα μυστικά του, τα οποία συνήθως αποτελούν την κατάληξη ευφάνταστων γρίφων. Η εξερεύνηση κάθε σπιθαμής του Hogwarts αξίζει και με το παραπάνω, όχι τόσο σε επίπεδο in-game ανταμοιβών, όσο στην ηθικά ικανοποίηση που προσφέρει στον παίκτη η κάθε μικρή ιστορία που ξεπηδά εντός των τεσσάρων τοίχων της σχολής. Εκεί, θα παρεβρεθείτε σε επιλεγμένα μαθήματα, θα αλληλεπιδράσετε με τους συμμαθητές σας και θα μάθετε νέα ξόρκια με τη συνδρομή των καθηγητών της σχολής. Θα κατεβείτε στα υγρά μπουντρούμια του μαθήματος των φίλτρων, θα διαμορφώσετε το Room of Requirement κατά βούληση, θα κοντοσταθείτε με δέος μπροστά στη Χριστουγεννιάτικα στολισμένη Μεγάλη Τραπεζαρία κ.α. Η Avalanche, αξιοποιώντας ιδανικά το πρωτογενές υλικό, προσφέρει την πλήρη καταβύθιση σε έναν πραγματικά μαγικό κόσμο.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, παρά την άψογη αίσθηση που αφήνει εν πρώτοις, είναι εμφανές πως έγιναν κάποιες εκπτώσεις στο όλο “η ζωή στο Hogwarts” concept. Οι μυημένοι στο franchise θα παρατηρήσουν άμεσα ελλείψεις που ίσως σπάσουν το immersion τους. Αρχής γενομένης από την εμφανέστατη απουσία του Quidditch, μέχρι την απουσία συστήματος συλλογής βαθμών για τον κοιτώνα σας ή την απούσα απαγόρευση εισόδου στο Απαγορευμένο Δάσος, η καθημερινότητα του σχολείου μένει σε πολύ βασικά επίπεδα. Οι εν λόγω απουσίες δεν θα κάνουν την παραμικρή αίσθηση στους νεοφερμένους στο σύμπαν, οι οποίοι έχουν τα χέρια τους γεμάτα με τον πλούσιο κόσμο που εκτείνεται εκτός του κάστρου. Προς έκπληξη μας, ο χάρτης του Hogwarts Legacy εκτείνεται σε μεγάλη απόσταση από το κάστρο, περιλαμβάνοντας το Hogsmeade, το Δάσος, διάφορα άλλα χωριά και οικισμούς ή περιοχές που φωλιάζουν παράξενα πλάσματα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία ξεκάθαρη και καθ’ όλα καλοδεχούμενη επέκταση του οράματος της Rowling, με έναν ανοιχτό κόσμο που συναρπάζει με τον σχεδιασμό, αλλά και το περιεχόμενο του.
Value-for-money: Check
Μιας που αναφερθήκαμε στο περιεχόμενο, υπάρχουν πολλά να κάνει κανείς πέρα από το βασικό σενάριο. Από τη μία έχουμε τα assignments των καθηγητών που μας μαθαίνουν νέα ξόρκια, αν και μας υποχρεώνουν σε κάποια (σύντομα, ευτυχώς) fetch quests. Από την άλλη, έχουμε τα δεκάδες side quests που βρίσκονται διάσπαρτα εντός και εκτός του κάστρου. Πολλά από αυτά είναι ξεκάρφωτα, όπως πχ μία κάτοικος του Hogsmeade που μας ζητά να αναζητήσουμε και να φέρουμε πίσω το αγαπημένο της κατοικίδιο. Άλλα όμως, που αφορούν τους συμμαθητές που συναντούμε στις πρώτες κιόλας ώρες του τίτλου, είναι ολόκληρα storylines, με αρχή, μέση και τέλος, που -εάν μας ρωτάτε- παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το κυρίως σενάριο. Τα side quests προσφέρονται στον παίκτη με σωστό ρυθμό, αναλογικά και με την εξέλιξη του βασικού σεναρίου και βοηθούν στην ισορροπία μεταξύ των διάφορων σεναρίων. Μάλιστα, για όσους ενδιαφέρονται, το ένα από αυτά τα storylines οδηγεί στην εκμάθηση των τριών Unforgivable Curses, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επιπροσθέτως, θα σας προτείναμε να μην παραλείψετε το Hogsmeade Haunted Shop, το καλύτερο πιθανότατα quest ολόκληρου του παιχνιδιού, που μάλιστα είναι και αποκλειστικό στις κονσόλες PlayStation.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως το μεγαλύτερο μέρος του παράπλευρου υλικού αποφεύγει την επαναληψιμότητα, πράγμα σπουδαίο για ένα παιχνίδι ανοιχτού κόσμου. Μη γελιέστε, υπάρχει και αρκετό junk, εάν δεν επιλέξετε να το προσπεράσετε, ενώ το πόνημα της Avalanche δεν ξεφεύγει από το design που έχουμε συνηθίσει σε παιχνίδια τέτοιου τύπου. Ολόκληρος ο χάρτης είναι γεμάτος με εικονίδια, διαθέσιμα quests, fast travel σημεία, waypoints και γενικότερα μιλάμε για ένα εντελώς τυποποιημένο open world action-RPG. Συνήθως, όλα τα παραπάνω θα συγκαταλεγόταν στα αρνητικά, αλλά εν προκειμένω έχουμε ένα παιχνίδι με προσωπικότητα και που απευθύνεται σε ένα κοινό που σίγουρα θα εκτιμήσει τις υπάρχουσες “διευκολύνσεις”. Συνολικά λοιπόν, έχουμε στα χέρια μας ένα παιχνίδι με άπλετο περιεχόμενο, που θα σας κρατήσει σίγουρα απασχολημένους για 25-30 ώρες εάν ασχοληθείτε με το main story και την πλειοψηφία των σημαντικότερων side quests. Οι completionists βέβαια μπορούν να ξοδέψουν πολλές δεκάδες ώρες, εάν το επιθυμούν. Δυστυχώς, το true ending είναι κλειδωμένο πίσω από ορισμένο level, κάτι που σίγουρα θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Πολλά ξόρκια, απολαυστική μάχη
Κάτι που έδειχνε μάλλον αδύναμο στα προωθητικά trailer, καταλήγει να είναι ένα από τα μεγάλα προτερήματα του τίτλου. Αναφερόμαστε φυσικά στο σύστημα μάχης, το οποίο μπορεί επίσης να μην πρωτοτυπεί καθόλου, έχει όμως αρκετό βάθος, χάρις κυρίως στην ποικιλία των ξορκιών που έχουμε στη διάθεση μας. Η μάχη αφήνει αρκετό περιθώριο για πειραματισμούς και ευτυχώς οι developers προνόησαν, επιτρέποντας στον παίκτη να έχει έως και 16 διαθέσιμα ξόρκια άμεσα. Το combat system αποτελεί ένα υβρίδιο μεταξύ της λογικής των Batman Arkham και ενός χαλαρού souls-like συστήματος, με dodge και parry και παραδόξως λειτουργεί άψογα. Όσο το παιχνίδι προχωρά, τόσα περισσότερα ξόρκια μαθαίνει ο χαρακτήρας μας και τόσο πιο ευρηματικοί μπορείτε να γίνετε στον συνδυασμό αυτών. Παράλληλα, η μάχη εμπλουτίζεται περαιτέρω με τη χρήση φίλτρων, που βράζουμε, ή μαγικών φυτών, που αντίστοιχα καλλιεργούμε στο κάστρο ή αγοράζουμε από τους διάφορους εμπόρους. Με το DualSense να συνεισφέρει αρκετά στην εμπειρία, δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε οτι πρόκειται για ένα αψεγάδιαστο, πλην basic, σύστημα μάχης. Στα αρνητικά, συναντάμε την έλλειψη ποικιλίας στους εχθρούς, αφού ακόμα και οι λίγοι που απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση, είναι κακέκτυπα αντιπάλων που έχουμε συναντήσει σε άλλα παιχνίδια. Έτσι, μπορεί οι μάχες να κυλούν απρόσκοπτα και με μεγάλη αμεσότητα, δεν υπάρχει όμως ούτε ένα αξιομνημόνευτο encounter που να θυμόμαστε.
Περνώντας στο role-playing στοιχείο της εμπειρίας, μιλήσαμε ήδη για τις δεκάδες αποφάσεις που λαμβάνουμε κατά τη διάρκεια της ιστορίας, χωρίς να έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο στα τεκταινόμενα. Καταλαβαίνει κανείς εύκολα πως έχουμε περισσότερο να κάνουμε με ένα action-adventure, παρά με ένα καθαρό RPG. Φυσικά, δεν απουσιάζουν τα υπόλοιπα απαραίτητα RPG συστήματα. Προφανώς, ο χαρακτήρας μας αποκτά xp, το οποίο μεταφράζεται σε levels και αναμενόμενα σε skill points, τα οποία μπορεί να ξοδέψει σε ένα skill tree, που δεν εντυπωσιάζει με την πολυπλοκότητά του. Δεν θα απουσίαζε φυσικά και το αναπόσπαστο gear system, το οποίο μας επιτρέπει να αλλάζουμε την εμφάνιση του χαρακτήρα μας με νέα ρούχα, που επηρεάζουν τα στατιστικά της επίθεσης και της άμυνας του. Το gear αποκτάται κατά τη διάρκεια των αποστολών, αγοράζεται από συγκεκριμένα καταστήματα ή κερδίζεται μέσω της ολοκλήρωσης challenges. Μην ανησυχείτε, οι περισσότερες προκλήσεις ολοκληρώνονται οργανικά, αφού συνήθως κινούνται στα πρότυπα του “ολοκλήρωσε 10 side quests” κλπ. Ένα μικρό παράπονο μας είναι πως η πλειοψηφία του ρουχισμού φαντάζει γελοία και θα προτείναμε να αξιοποιήσετε την ύπαρξη του transmog συστήματος (αλλαγή της εμφάνισης του gear), το οποίο δυστυχώς εμείς ανακαλύψαμε κάπως αργά, όπως ίσως διαπιστώσατε στα screenshots…
Τεχνικός τομέας που δεν εντυπωσιάζει
Το Hogwarts Legacy προσφέρει τα 2 συνηθισμένα modes γραφικών, fidelity (4Κ/30 fps) και performance (2Κ/60 fps), ενώ αν έχετε την κατάλληλη τηλεόραση/monitor θα δείτε επίσης διαθέσιμα τα balanced και HFR. Το balanced, εάν έχετε τη δυνατότητα, είναι εύκολα το προτεινόμενο, αφού διατηρεί υψηλά την ανάλυση, καθώς και την περιβαλλοντική λεπτομέρεια, ενώ ανεβάζει τα fps αρκετά ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς πως το παιχνίδι δεν τρέχει στα 60. Το HFR στοχεύει στα 120 fps, ρίχνοντας όμως αρκετά την ποιότητα της εικόνας και δεν θα το προτείναμε. Πάντως, όλα τα modes είναι αξιόπιστα στην απόδοση τους, με τα γενικότερα γραφικά του τίτλου να είναι άκρως ικανοποιητικά, χωρίς να ρίχνουν σαγόνια. Κάποια ζητήματα στο φωτισμό ή στην απότομη αλλαγή χρωμάτων δεν αρκούν για να χαλάσουν τη γενικότερη εικόνα. Σίγουρα το επιλεγμένο εικαστικό κάνει εξαιρετικά τη δουλειά του, αφού δεν χορταίνουμε να ανεβαίνουμε στο σκουπόξυλο ή τον ιππόγρυπά μας και να φέρνουμε βόλτες γύρω από το εντυπωσιακά φωτισμένο Hogwarts, κάτω από τον νυχτερινό ουρανό.
Εύστοχη είναι επίσης η αλλαγή των τεσσάρων εποχών που θα βιώσετε παράλληλα με την εξέλιξη του σεναρίου, αφού μεταβάλλει αρκετά τα περιβάλλοντα, ώστε να παρουσιάζουν πάντα αρκετό ενδιαφέρον. Εντύπωση προκαλεί επίσης το γεγονός πως και το εσωτερικό του κάστρου διακοσμείται βάσει της εποχής, δίνοντας ένα παραπάνω immersion στην καθημερινότητα της σχολής. Ο όγκος της οπτικής λεπτομέρειας σίγουρα συνεισφέρει τα μέγιστα σε αυτή την καταβύθιση του παίκτη. Λεπτομερή είναι και τα μοντέλα των διάφορων χαρακτήρων, χωρίς βέβαια να αγγίζουν περιπτώσεις όπως του The Last of Us Part II ή του Red Dead Redemption 2. Το παιχνίδι δεν “φωνάζει” next-gen, κάτι που υποδηλώνεται στις περισσότερες πτυχές του, όπως παραδείγματος χάριν στο “απλά ok” lip-sync και στα όχι και τόσο εκφραστικά facial animations. Το voice acting των χαρακτήρων έχει τα πάνω του και τα κάτω του αν και σε γενικές γραμμές ικανοποιεί. Το soundtrack, όντας μία μίξη νέων μελωδιών και μικρών κομματιών από τα κινηματογραφικά θέματα του Harry Potter είναι απόλυτα ταιριαστό, ενώ ο ήχος γενικότερα είναι καλός, χωρίς κάτι το αξιοσημείωτο.
Εν κατακλείδι…
Συμπερασματικά, το Hogwarts Legacy είναι όντως ένα όνειρο των φανατικών του franchise, που μετουσιώθηκε σε πραγματικότητα. Σε καμία περίπτωση δεν πρωτοτυπεί, προσπαθώντας να ξεφύγει από τις καθορισμένες επιταγές του είδους ή να δώσει κάτι το διαφορετικό σε ένα πολυφορεμένο genre. Αποτελεί όμως μία πολύ στοχευμένη προσπάθεια μεταφοράς ενός σύμπαντος που αξίζει να επισκεφθείτε, ακόμη και εάν δεν κόβετε φλέβα για το Harry Potter. Είναι ένα παιχνίδι κατασκευασμένο με πραγματικό μεράκι, κάτι που γίνεται έκδηλο σε κάθε πτυχή του. Με δυνατά του σημεία τον συναρπαστικό κόσμο του, καθώς και το τόσο διασκεδαστικό gameplay του, είναι βέβαιο πως το πόνημα της Avalanche θα φιγουράρει στις περισσότερες λίστες στο τέλος του έτους.
Ευχαριστούμε τη CD Media για την παραχώρηση του ψηφιακού αντιτύπου.
