Το Gotham Knights δεν είχε ένα ακριβώς ιδανικό launch. Πολλαπλοί παράγοντες επηρέασαν την πρώιμη φήμη του τίτλου της Warner Bros. Montreal, αρχής γενομένης από την έλλειψη σύνδεσης του με τη σειρά Arkham, αλλά και την απουσία του ίδιου του Batman. Έπειτα, ήρθαν οι αναβολές, ο παραμερισμός της προηγούμενης γενιάς και πιο πρόσφατα είχαμε φυσικά και το σούσουρο γύρω από τα 30 fps στην απόδοση του παιχνιδιού, που έχει ανοίξει ένα μεγάλο θέμα. Εν τέλει, το παιχνίδι κυκλοφόρησε και ήρθε η ώρα να ξεδιαλύνουμε το ομιχλώδες τοπίο.
Η Bat-family αναγκάζεται να συσπειρωθεί μετά τον θάνατο του Σκοτεινού Ιππότη. Εκείνος, έχει αφήσει πίσω του ανοιχτές υποθέσεις, που θα φέρουν τους Robin, Nightwing, Batgirl και Red Hood αντιμέτωπους με πλειάδα εχθρών από το παρελθόν του Batman. Το Court of Owls δρα στο παρασκήνιο, ενώ villains όπως Harley Quinn, The Penguin και Mr. Freeze έχουν τα δικά τους σχέδια για το Gotham. Η αλήθεια είναι πως το σενάριο παρουσιάζει ένα απροσδόκητο ενδιαφέρον, έχοντας πρακτικά 4 σενάρια να τρέχουν παράλληλα, για όποιον επιλέξει να ασχοληθεί. Οι αλληλεπιδράσεις των τεσσάρων ηρώων είναι διασκεδαστικές, αφού μεταπηδούν από το σοβαρό, στο αστείο και τούμπαλιν, χωρίς να πέφτουν στην παγίδα των άβολων αστείων. Highlight αποτελούν επίσης τα εξαιρετικά cutscenes, τα οποία είναι σαν να βγήκαν από άλλο παιχνίδι, με πολύ υψηλότερα production values από το Gotham Knights. Ιδίως ο πρόλογος, είναι εκπληκτικά σκηνοθετημένος και μας προϊδεάζει για κάτι πολύ ανώτερο από την εμπειρία που προκύπτει εν τέλει.
Το παιχνίδι είναι ένα κλασσικό action adventure τρίτου προσώπου. Ο παίκτης επιλέγει τον ήρωα της προτίμησης του και ξεχύνεται στο Gotham για να αντιμετωπίσει το έγκλημα. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως οι 4 ήρωες διαφοροποιούνται επαρκώς μεταξύ τους, τόσο στους διαλόγους που θα ακούσετε ανάλογα με τον ποιον θα επιλέξετε, όσο και σε gameplay επίπεδο. Εννοείται βέβαια πως το παιχνίδι βγαίνει και με έναν ήρωα, οπότε οι εναλλαγές μεταξύ τους είναι δική σας επιλογή. Αμέσως αμέσως παρατηρεί κανείς πως το combat του τίτλου είναι διασκεδαστικό και έχει καλή απόκριση. Το κάθε μέλος της ομάδας έχει το δικό του προσωπικό στυλ μάχης και skills, για τα οποία θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Δυστυχώς, από τη μάχη απουσιάζει το counter που γνωρίζαμε από τον Batman, το οποίο έχει αντικατασταθεί από το evade, που όμως δεν είναι εξίσου χρήσιμο. Τα gadgets επίσης απουσιάζουν, τα combos δεν είναι εκεί να μας εθίζουν, γενικώς στη σύγκριση με τους τρόπον τινά προκατόχους του, χάνει. Πάντως, χωρίς να εντυπωσιάζει, η μάχη είναι ένας από τους ενθαρρυντικούς παράγοντες του τίτλου. Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα εάν οι developers είχαν καταβάλει την παραμικρή προσπάθεια εκμετάλλευσης του DualSense, οι λειτουργίες του οποίου λάμπουν διά της απουσίας τους.
Στο στρατόπεδο του stealth, η εμπειρία κινείται στα πρότυπα των Arkham. Τα κλασσικά grapple points προσφέρουν κάλυψη στον παίκτη, ο οποίος μπορεί να εξολοθρεύσει αθόρυβα τους εχθρούς του και να αποφύγει τις περιττές και κάποιες φορές, μακροσκελείς συρράξεις. Βέβαια, αξίζει εδώ να σημειωθεί πως το μετριότατο AI δεν βοηθά την κατάσταση, κάνοντας τη stealth προσέγγιση άλλοτε “παιχνιδάκι” και άλλοτε “όνειρο θερινής νυκτός”. Εδώ έρχεται και μπαίνει στην εξίσωση το εξαιρετικό co-op του τίτλου, αφού μπορείτε να παίξετε με έναν φίλο σας οποιοδήποτε μέρος του παιχνιδιού επιθυμείτε. Ομολογουμένως, έχει πολύ ενδιαφέρον να επιχειρείτε stealth αποστολές με παρτενέρ, αφού ακόμη κι αν στραβώσουν, θα έχετε κάποιον να σας υποστηρίξει, με ένα πολύ άμεσο drop-in και drop-out σύστημα. Εννοείται πως υπάρχουν οι απαραίτητες ισοσταθμίσεις στο level των παικτών, ενώ εάν παίξετε ως guest στο παιχνίδι άλλου, τότε μπορείτε να παραλείψετε εντελώς τις ίδιες αποστολές στο δικό σας, προσωπικό playthrough. Μάλιστα, ο καθένας μπορεί να κάνει διαφορετική δραστηριότητα στον ίδιο χάρτη. Συνολικά, η περιήγηση με φίλο στους δρόμους του Gotham (έστω και με αυτή τη μέτρια, αναιμική οδήγηση) είναι ο καλύτερος τρόπος ενασχόλησης με το παιχνίδι, αφού “κρύβει κάτω από το χαλί” αρκετά από τα υπαρκτά προβλήματά του.
Μιας που αναφερθήκαμε σε προβλήματα, μάλλον ήρθε η ώρα για να μιλήσουμε για το σοβαρότερο παράπτωμα στο οποίο υποκύπτει ο τίτλος, που δεν είναι άλλο από τον ανοιχτό του κόσμο. Μπορεί ο σχεδιασμός της πόλης να είναι άψογος, αλλά οι δρόμοι του Gotham δεν έχουν πολλές συγκινήσεις να προσφέρουν. Η πόλη είναι άψυχη, βαρετή και οι ίδιες 2-3 ατάκες ακούγονται κάθε φορά που ήρωας μας περνά δίπλα από περαστικούς. Εκτός των παράπλευρων σεναρίων, που μάλιστα φαντάζουν τελείως αποκομμένα από τον κόσμο, αφού μας αναγκάζουν να γυρνάμε κάθε φορά στο κεντρικό hub, οι υπόλοιπες δραστηριότητες είναι τρομερά επαναλαμβανόμενες και ανέμπνευστες. Κουραστήκαμε την τρίτη φορά που διακόψαμε την ίδια ληστεία, όσο και την τριακοστή που διακόψαμε ακριβώς την ίδια ληστεία. Η κατάσταση του παιχνιδιού θυμίζει περιπτώσεις όπως του Mafia 3, που “πυροβόλησε τα πόδια του” και κατάφερε να θεωρείται το χειρότερο του franchise. Θα μου πείτε, ε εντάξει, όποιος θέλει ασχολείται με side activities. Έλα όμως που η Warner θεώρησε απαραίτητο να κάνει τις εν λόγω αποστολές μέλος του κορμού της βασικής ιστορίας.
Με φτηνές δικαιολογίες του τύπου “ανάκριση σε τσιράκι της Harley” το παιχνίδι μας αναγκάζει να πηγαίνουμε στα ίδια σημεία και να κάνουμε τα ίδια, έως ότου δείξει εν τέλει έλεος και μας αφήσει να προχωρήσουμε με το σενάριο. Ειδικότερα δε, στο δεύτερο μισό του τίτλου, είναι ξεκάθαρο πως υπάρχουν μόνο και μόνο για να τραβήξουν τη διάρκεια από τα μαλλιά και το μόνο που προσφέρουν είναι η απόσπαση της προσοχής μας από τα σεναριακά δρώμενα. Κλειδώνοντας μάλιστα τις τελευταίες αποστολές πίσω από το leveling σύστημα, δεν μας δίνει καν την ευκαιρία να ασχοληθούμε με τα διαθέσιμα σενάρια κατά βούληση. Κατά τη γνώμη του γράφοντος το παιχνίδι θα επωφελούταν πολύ περισσότερο από μία γραμμική δομή, που δεν θα έπληττε το pacing της ιστορίας. Γενικότερα, η λογική του παιχνιδιού είναι τέτοια που εν τέλει θάβει τα προτερήματα του κάτω από έναν σκασμό ανεξήγητες πρακτικές. Συμπληρωματικά, να αναφέρουμε πως μία μέση ενασχόληση με το παιχνίδι απαιτεί γύρω στις 20 ώρες, εκτός εάν το grinding είναι του γούστου σας, που τότε μπορεί να μιλάμε και για 30-35 ώρες.
Από εκεί και πέρα, η Warner Bros. έχει αποφασίσει να εισάγει στο παιχνίδι, στοιχεία που φαντάζουν παράταιρα και που όμως μάλλον εν τέλει δεν πλήττουν την εμπειρία. Ο κάθε ήρωας έχει το δικό του skill tree, το οποίο αξιοποιεί κάνοντας level up, με τους πατροπαράδοτους τρόπους. Τα διάφορα skills προσφέρουν μία αίσθηση προόδου, κάτι που συμβαίνει και με τα gear και crafting συστήματα, τα οποία επίσης δεν αποτελούν κάτι το αξιοσημείωτο. Οι fans της DC θα χαρούν να βλέπουν κλασσικές στολές των τεσσάρων ηρώων να ξεκλειδώνονται σταδιακά, υπενθυμίζοντας εμφανίσεις της ομάδας από comics και άλλα μέσα. Από την άλλη μάλλον δεν συμφωνούμε ιδιαίτερα με τα damage points που εμφανίζονται σε κάθε μάχη, με τις αποστολές που είναι κλειδωμένες πίσω από το level του ήρωα και με διάφορες άλλες νοοτροπίες που μας γυρνάνε αρκετά χρόνια πίσω. Σίγουρα πάντως δεν συμφωνούμε με τα δύσχρηστα μενού, η κατάσταση των οποίων πραγματικά δεν δικαιολογείται. Καρτέλες, υπό-καρτέλες, δεκάδες εικονίδια, στατιστικά, ένα πραγματικό χάος που αρμόζει περισσότερο σε έναν live-service τίτλο, έναν χαρακτηρισμό που οι developers προσπάθησαν εξ’ αρχής να αποτινάξουν από το παιχνίδι τους.
Περνώντας στον τομέα που δικαίως σήκωσε πολλή συζήτηση, το Gotham Knights δεν ρίχνει σαγόνια. Το παιχνίδι γενικότερα είναι όμορφο, όχι όμως αρκετά ώστε να δικαιολογεί το next-gen only ή την εγκληματική παράλειψη των 60 fps. Ναι, παίζεται άνετα ακόμη και στα 30 fps, όμως ένας τίτλος που βασίζεται στη μάχη όσο ο συγκεκριμένος, θα επωφελούταν τα μέγιστα από το απόν performance mode. Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, τα cutscenes εντυπωσιάζουν, το ίδιο όμως δεν μπορεί να ειπωθεί για τους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού, με τον generic σχεδιασμό των εχθρών, τις ρομποτικές συζητήσεις με τους NPCs και τα μέτρια εφέ. Ακόμη και το ray-tracing, που θα μπορούσε να αποτελεί αυτό που θα εξυψώνει οπτικά τον τίτλο, είναι ελλιπέστατο και οι περισσότεροι παίκτες δεν θα αντιληφθούν καν την υλοποίησή του. Άλλος ένας πόντος για τα 60 fps. Εν κατακλείδι, σε όλο το κείμενο έχουμε αποφύγει ηθελημένα τις συγκρίσεις με τη σειρά Arkham, αλλά εδώ οφείλουμε να τονίσουμε πως το προ επταετίας Arkham Knight φαντάζει μία πολύ μεγαλύτερη παραγωγή σε όλα του.
Συμπερασματικά, το Gotham Knights είναι μία αξιόλογη περίπτωση. Το σενάριο παρουσιάζει ενδιαφέρον και συνοδεύεται από φανταστικά cutscenes, οι αλληλεπιδράσεις στο εσωτερικό της ομάδας είναι απολαυστικές και το gameplay του δεν απογοητεύει. Τα πάμπολλα “συνοδευτικά”, όπως τα skill trees, η αναβάθμιση του εξοπλισμού και οι διαθέσιμες στολές, εγγυώνται πολλές ώρες διασκέδασης. Δυστυχώς, ο ανοιχτός κόσμος του τίτλου μένει εντελώς αναξιοποίητος και οι παράπλευρες δραστηριότητες, που κάποιες φορές προάγονται σε υποχρεωτικές, είναι επαναλαμβανόμενες και εντελώς ανέμπνευστες. Σίγουρα, το παιχνίδι θα επωφελούταν πολύ περισσότερο με μία γραμμική δομή, που θα αναδείκνυε τα εμφανή προτερήματα του. Ακόμη κι έτσι, οι fans του superhero genre ρίξτε του μία ματιά.
Ευχαριστούμε τη CD Media για τη διάθεση του τίτλου ως προς τις ανάγκες του review.
