Το σερί που τρέχει η Capcom με τις εξαιρετικές της κυκλοφορίες είναι πλέον διαβόητο. Η εταιρεία παράγει τη μία επιτυχία πίσω από την άλλη εδώ και πολλά χρόνια, βασιζόμενη ως επί το πλείστον στα κλασσικά της franchises. Με το Exoprimal επιχειρεί κάτι εντελώς διαφορετικό. Ένα νέο ip, με το multiplayer στο επίκεντρο, μικρότερου φυσικά budget, που πλασάρεται όμως ως μία AAA κυκλοφορία τιμολογιακά. Δυστυχώς, αυτή ακριβώς η απόπειρα είναι που καταλήγει να σπάει το αδιανόητο σερί των Ιαπώνων. Ας δούμε αναλυτικά τι πήγε -περίπου- στραβά με το Exoprimal.
Εξ’ αρχής αξίζει να σημειωθεί πως η Capcom, με το Exoprimal επιχειρεί ένα πολύ ενδιαφέρον μείγμα αφήγησης και multiplayer. Έτσι, το concept του παιχνιδιού είναι όσο γελοίο ακούγεται και όσο άλλωστε οφείλει να είναι για ένα παιχνίδι τέτοιου τύπου. Βρισκόμαστε στο σωτήριον έτος 2040, με ορδές δεινοσαύρων να ξεπηδούν από άλλες διαστάσεις, μέσω ρηγμάτων που ανοίγουν πάνω στη Γη. Η Albius Corporation, αξιοποιώντας την Τεχνητή Νοημοσύνη Leviathan, στέλνει στο πεδίο exofighters για να κατατροπώσουν τους δεινοσαύρους. Ο παίκτης χειρίζεται τον custom χαρακτήρα του ως μέλος μίας ομάδας ετερόκλητων προσωπικοτήτων και τα βάζει με τα προϊστορικά πλάσματα, προσπαθώντας να συλλέξει πληροφορίες για να φτάσει στη λύση μίας σειράς αναπάντητων ερωτημάτων. Μερικά από αυτά είναι ο λόγος που οι δεινόσαυροι έφτασαν εξ’ αρχής στη Γη, οι προθέσεις του Leviathan και ο τρόπος να διαφύγουν από το νησί Bikitoa, στο οποίο λαμβάνουν χώρα οι αναμετρήσεις με τους δεινοσαύρους.
Ομολογουμένως, η βασική ιστορία περιβάλλεται από ένα ενδιαφέρον πέπλο μυστηρίου, το οποίο ξεδιπλώνεται σιγά-σιγά και περιλαμβάνει αρκετές διακυμάνσεις, που ίσως και να μην περιμέναμε από ένα multiplayer. Ίσα ίσα, που στις τελευταίες ώρες η εξέλιξη του σεναρίου παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Μόνο που για να φτάσετε σε αυτές τις τελευταίες ώρες, θα πρέπει πρώτα να ανεβείτε έναν γολγοθά μονοτονίας. Συγκεκριμένα, μετά από κάθε επίσκεψη στο νησί (περισσότερα για αυτό στη συνέχεια), νέα στοιχεία ξεκλειδώνονται στο Analysis Map, ένα γιγαντιαίο chart, που πρακτικά αποτελείται από audio και video logs, που μας φέρνουν ολοένα και πιο κοντά στις απαντήσεις που αναζητούμε. Μάλιστα, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κάτι το οποίο μεταφράζεται σε 3-4 multiplayer αγώνες, αποκτούμε πρόσβαση και στο επόμενο cutscene, το οποίο στην πλειοψηφία των περιπτώσεων θα δείχνει τα μέλη της ομάδας να συνομιλούν και να επιδίδονται ουσιαστικά σε exposition, που βοηθά τον παίκτη να καταλάβει λίγο καλύτερα το βασικό σενάριο.
Το πρόβλημα με όλα τα παραπάνω είναι πως τα audio logs και τα exposition-heavy cinematics δεν μπορούν να κεντρίσουν ουσιαστικά το ενδιαφέρον του παίκτη, σε βάθος 25 ωρών, που διαρκεί το βασικό κομμάτι του τίτλου. Έτσι, κάθε επίσκεψη στο Analysis Map φαντάζει περισσότερο μία τυπική υποχρέωση, αφού στην πραγματικότητα δύσκολα θα επενδύσει κάποιος στην κατανόηση του κόσμου γύρω του, ακούγοντας ακατάπαυστους διαλόγους από χαρακτήρες που ποτέ δεν αναπτύσσονται επαρκώς, παρά το ενδιαφέρον background τους. Εν τέλει, δεν γνωρίζουμε καν εάν αξίζει να μπει κάποιος στον κόπο τόσων αναμετρήσεων για να ακούσει ακόμα ένα λεπτό μη οπτικοποιημένου διαλόγου. Είναι κρίμα, καθώς ανά περιπτώσεις μας δίνεται η εντύπωση πως το Exoprimal έχει να αφηγηθεί ένα ενδιαφέρον σενάριο, έστω και Β’ διαλογής, Έτσι, μόνο οι (πολύ) πιο υπομονετικοί έχουν κάτι να αποκομίσουν από την αφηγηματική πλευρά του παιχνιδιού.
Όπως ίσως ήδη γνωρίζετε, έχουμε να κάνουμε με έναν αμιγώς multiplayer τίτλο. Η Capcom αποφάσισε να κυκλοφορήσει το παιχνίδι με μόλις ένα mode διαθέσιμο, το οποίο όπως προαναφέραμε οδηγεί και στον τρόπο τινά τερματισμό της βασικής ιστορίας. Μετά τον τερματισμό, ένα μήνυμα μας ενημερώνει πως μπορούμε να ασχοληθούμε με το Savage Gauntlet mode. Μόνο που ένα δεύτερο μήνυμα μας ενημερώνει πως το εν λόγω mode δεν είναι ακόμη διαθέσιμο… Τέλος πάντων, το υπάρχον mode ονομάζεται Dino Survival, με το κάθε ματς να διαρκεί 12-15 λεπτά, με 5 παίκτες να συνεργάζονται για να φέρουν εις πέρας μία σειρά από objectives στο Bikitoa. Τα objectives αυτά είναι συγκεκριμένα και περιλαμβάνουν την εξόντωση ενός συγκεκριμένου αριθμού δεινοσαύρων ή ενός πιο δυνατού, την υπεράσπιση μικρών περιοχών και το escort ενός συγκεκριμένου “αντικειμένου” για κάποια λεπτά.
Παράλληλα, τα ίδια ακριβώς objectives ισχύουν και για μία ακόμη ομάδα 5 παικτών, η οποία παίζει παράλληλα με εσάς, χωρίς όμως οι 2 ομάδες να έρχονται σε επαφή στη μεγαλύτερη διάρκεια του mode. Ουσιαστικά πρόκειται για μία μάχη με το χρόνο, αφού οι ομάδες ανταγωνίζονται για το ποια θα φέρει εις πέρας πιο γρήγορα τους στόχους της. Όταν τα objectives ολοκληρωθούν και από τους 2, στην εξίσωση του PvE προστίθεται (προαιρετικά) το PvP στοιχείο, με τους 10 παίκτες να βρίσκονται πλέον στον ίδιο χάρτη και να προσπαθούν να βάλουν εμπόδια στην πρόοδο της αντίπαλης ομάδας. Εκεί είναι που η δράση παίρνει πραγματικά τα πάνω της και που τα skills του παίκτη δοκιμάζονται στο έπακρο. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί, πως είτε νικήσετε, είτε χάσετε, η πρόοδος της ιστορίας συνεχίζει κανονικά, πλήττοντας κάπως το διακύβευμα.
Δεδομένα, το Exoprimal είναι ένα game-as-a-service και αυτό σημαίνει πως το περιεχόμενο του θα αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί τα όσα έχει να προσφέρει το παιχνίδι εν προκειμένω. Το ένα mode, με τα ελάχιστα objectives του, σε έναν χάρτη με ελάχιστες παραλλαγές, δεν στέκεται αρκετό για να κρατήσει καθηλωμένο έναν παίκτη για ώρες. Η gameplay λούπα γρήγορα καταντά διαδικαστική υπόθεση και η υψηλή επαναληψιμότητα καθιστά αγγαρεία το ένα και μόνο mode που διατίθεται προς το παρόν. Όλα τα ματς είναι πανομοιότυπα και οι μεταβλητές αργούν πολύ να προστεθούν στην εξίσωση. Εάν αναρωτιέστε, ναι, υπάρχει ουσιαστικό ενδιαφέρον από ένα σημείο κι έπειτα. Μόνο που αυτό το σημείο αργεί πολύ να έρθει και πιθανότατα οι περισσότεροι θα έχουν απωλέσει το όποιο ενδιαφέρον τους έως τότε. Η Capcom μάλλον έχει βασιστεί στον ψυχαναγκασμό όσων επιθυμούν να “τερματίσουν” τα διαθέσιμα classes, να κερδίσουν και να ανοίξουν το επόμενο war chest (ε, lootbox) και να αποκτήσουν τα skins της αρεσκείας τους επιδιδόμενοι σε μικρό-συναλλαγές. Έχοντας όμως πλήρη επίγνωση του τι σημαίνει live-service τίτλος εν έτει 2023 και των παθογενειών που αναμέναμε έτσι κι αλλιώς να συναντήσουμε, δεν θα σταθούμε περισσότερο στα παραπάνω.
Η δράση τρίτου προσώπου του Exoprimal είναι καταιγιστική και πετυχαίνει σε κάποιο βαθμό το σκοπό της, που είναι να καταφέρει ο παίκτης να διασκεδάσει, ξεπερνώντας τα σοβαρά ζητήματα της δομής του τίτλου. Οι μάχες με τις ορδές των εκατοντάδων δεινοσαύρων είναι απολαυστικές, αν και εντελώς άμυαλες, χωρίς την παραμικρή έννοια στρατηγικής ή τακτικής προσέγγισης. Ώρες-ώρες είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο αριθμός των εχθρών επί της οθόνης, πόσο μάλλον όταν στην ίδια οθόνη συνυπάρχουν και 5 παίκτες, ενώ η τεχνική απόδοση βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο, με τις πτώσεις του framerate να αποφεύγονται πλήρως. Το ίδιο εξαιρετική είναι και η κατάσταση των servers, οι οποίοι λειτουργούσαν άψογα, τόσο πριν, όσο και μετά το επίσημο λανσάρισμα του τίτλου. Δεν συναντήσαμε ούτε μία αποσύνδεση ή κάποιον συμπαίκτη να λαγκάρει και πρέπει να απονείμουμε τα αντίστοιχα εύσημα στην Capcom, η οποία άλλωστε δεν φημίζεται για την εμπειρία της στο multiplayer.
Ένα από τα βασικότερα ατού του παιχνιδιού είναι τα διαφορετικά exosuits στη διάθεση του παίκτη. Τα βασικά classes είναι 3 (Assault, Tank, Support) και αυτά με τη σειρά τους χωρίζονται σε άλλα, φέρνοντας έτσι σε διψήφιο αριθμό τα διαφορετικά playstyles από τα οποία μπορεί να επιλέξει κάποιος. Τα διαθέσιμα exosuits λειτουργούν αρκετά διαφορετικά το ένα από το άλλο και έχει νόημα να πειραματιστεί κάποιος έως ότου βρει αυτό που ταιριάζει στον τρόπο παιχνιδιού του. Εννοείται πως οι κατάλληλοι συνδυασμοί μεταξύ των 5 παικτών οδηγούν και σε καλύτερο αποτέλεσμα, έτσι σίγουρα η ενασχόληση με το Exoprimal συστήνεται κυρίως με παρέα. Εμείς, μην έχοντας αυτή τη δυνατότητα, βασιστήκαμε στην ευγένεια των ξένων να μη μας αφήνουν νεκρούς εν μέσω μάχης, αλλά να μας κάνουν heal ή/και revive.
Τεράστιο θετικό της υπόθεσης είναι η δυνατότητα να αλλάζουμε άμεσα class κατά τη διάρκεια του ματς, κάτι που μας επιτρέπει να προσαρμοζόμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα στις καταστάσεις που συναντούμε. Εάν παραδείγματος χάριν αντιμετωπίζουμε ένα boss, μπορούμε να επιλέξουμε το class με το υψηλότερο damage, ενώ αν δούμε πως η ομάδα πάσχει από έλλειψη healer, μπορούμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα επί τόπου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το κάθε exosuit αναβαθμίζεται ξεχωριστά, βάσει του χρόνου που αφιερώνετε σε αυτό κι έτσι δεν γνωρίζουμε εάν είναι προτιμότερο να τα φτάσετε όλα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο ή να επενδύσετε σε ένα και καλό καθ’ όλη την ενασχόληση σας. Όσο περισσότερο χρησιμοποιείτε ένα exosuit, τόσο ανεβαίνει το επίπεδο του και μπορείτε να προσθέσετε σε αυτό modules, που ανεβάζουν το damage, το health και άλλα στατιστικά, ξοδεύοντας in-game currency. Γενικότερα πρόκειται για ένα κλασσικό σύστημα αναβαθμίσεων, που σίγουρα έχετε συναντήσει ξανά στο είδος, που λειτουργεί όμως όπως πρέπει
Δεν είναι πως το Exoprimal δεν είναι χτισμένο πάνω σε σωστά θεμέλια. Το gameplay του λειτουργεί και μπορεί υπό προϋποθέσεις να προσφέρει ώρες διασκέδασης με φίλους, μία διασκέδαση όμως που επισκιάζεται από καθοριστικά ζητήματα στη δομή του περιεχομένου. Ο τίτλος προσφέρει μόνο ένα mode, το οποίο οφείλετε να παίξετε ξανά και ξανά για να φτάσετε στο τέλος της ιστορίας του, η οποία σίγουρα έχει τις στιγμές της, η αφήγηση της όμως γίνεται μέσα από αδιάκοπες, βαρετές συζητήσεις, που σίγουρα δεν ενθουσιάζουν. Το κράμα single-player και multiplayer είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, που στην παρούσα φάση δεν αποδίδει τους αναμενόμενους καρπούς. Με τις ελάχιστες εκπλήξεις να αργούν πολύ να δώσουν το παρών, μάλλον η Capcom “πυροβόλησε τα πόδια της”, με κάποιες ακατανόητες επιλογές, που εν τέλει πλήττουν αφάνταστα το ενδιαφέρον μας.
