Περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος. Έχει όλη τη δύναμη να δημιουργήσει κι αντ’ αυτού επιλέγει να καταστρέψει. Το μέλλον του, το βιοτικό του επίπεδο και φυσικά ολόκληρο το περιβάλλον του πλανήτη, από τον οποίο είμαστε περαστικοί. Σε μία ατυχή ( αλλά ουχί τυχαία ) χρονική συγκυρία και για τη χώρα μας, ακριβώς αυτή τη μανία του ανθρώπου να καταστρέφει έρχεται να μας υπερτονίσει το Endling – Extinction is Forever. Η μικρή Herobeat Studios, με έδρα στη Βαρκελώνη της Ισπανίας, αποφάσισε για το πρώτο της project να στραφεί σε ένα καίριο για όλους μας ζήτημα. Και αξιοποίησε τους κατάλληλους πρωταγωνιστές για να τα καταφέρει.
Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο μίας αλεπούς, μητέρας τεσσάρων κουταβιών. Ζώντας σε ένα οριακά δυστοπικό περιβάλλον, που ανά περιπτώσεις αποτελεί και εικόνα από το δικό μας παρόν, η μητέρα αλεπού προσπαθεί να επιβιώσει, βρίσκοντας παράλληλα τροφή και για τα μικρά της. Φυσικά, ο αφιλόξενος κόσμος γύρω της, με τη συνεχόμενη βιομηχανική ανάπτυξη, τη μόλυνση των υδάτων και τις φωτιές που διαλύουν κυριολεκτικά τα δάση, δυσχεραίνει το έργο της. Η ουσιαστική ιστορία ξεκινά όταν κάποιος απαγάγει το ένα από τα τέσσερα αλεπουδάκια, αναγκάζοντας έτσι τον παίκτη να το αναζητήσει, έχοντας πάντα στο μυαλό του πως πρέπει ανά τακτά χρονικά διαστήματα να φροντίσει για την επιβίωση και των υπόλοιπων τριών. Η αλεπού μας, συλλέγοντας μυρωδιές από τη διαδρομή του χαμένου μωρού της, ακολουθεί την πορεία του και ανακαλύπτει στοιχεία, τα οποία μας δίνουν μία καλή εικόνα για τα όσα προηγήθηκαν.
Καταλαβαίνει βεβαίως κανείς, πως το studio προσπαθεί να συνδυάσει έναν κοινωνικό σχολιασμό για την απληστία του ανθρώπου, με μία άκρως συναισθηματική ιστορία, αφού, ας μη γελιόμαστε, ιδίως οι φιλόζωοι θα δυσκολευτούν πολύ να “καταπιούν” κομμάτια της. Η αλήθεια είναι πως τα καταφέρνει περίφημα, όχι μόνο από την πλευρά των ζώων, αλλά και από αυτή των ανθρώπων, αφού παρουσιάζει τους περισσότερους από αυτούς ως θύματα της ίδιας δυστοπίας που έχουν δημιουργήσει. Σε αυτόν τον κόσμο όλοι παλεύουν για να ζήσουν και να φροντίσουν τους αγαπημένους τους, όσα κι αν είναι τα πόδια που τους κρατάνε όρθιους. Όπως ένας κυνηγός θα σκοτώσει για να θρέψει το άρρωστο παιδί του, έτσι και η αλεπού θα αναγκαστεί να σκοτώσει για να κρατήσει ζωντανά τα δικά της παιδιά. Βλέπετε, στη ζούγκλα, οι νόμοι της τροφικής αλυσίδας είναι αυτοί που κάνουν κουμάντο, περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Σίγουρα, η αφήγηση είναι αρκετά μινιμαλιστική, χωρίς διαλόγους, πράγμα λογικό εφόσον μιλάμε για ζώα. Όμως, τα ελάχιστα cutscenes, κάποιες στατικές εικόνες όταν ανακαλύπτουμε ένα στοιχείο και αρκετό περιβαλλοντικό storytelling καταφέρνουν να κάνουν τη διαφορά. Φυσικά, αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς το εξαιρετικό, πολύχρωμο εικαστικό, που προσφέρει μία ξεχωριστή ομορφιά στα περιβάλλοντα. Σημαντική και η συνεισφορά του συναισθηματικού soundtrack, αλλά και γενικότερα του στιβαρού ηχητικού τομέα. Κατά τ’ άλλα, χωρώντας τις 30 in-game μέρες του σε 3 ώρες παιχνιδιού, το Endling προλαβαίνει να πει αυτά που θέλει και με το παραπάνω. Το κλείσιμο του, αν και βιαστικό σε σχέση με το υπόλοιπο παιχνίδι, θα μας μείνει χαραγμένο στο νου για αρκετό καιρό.
Καλά όλα τα παραπάνω, αλλά ο πυρήνας ενός τίτλου είναι πάντα το gameplay του και σε αυτό τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Από τη μία, έχουμε λίγους βασικούς μηχανισμούς, οι οποίοι πετυχαίνουν διάνα το σκοπό τους. Η αλεπού ξυπνάει κάθε βράδυ και έχοντας τα αλεπουδάκια της κατά πόδας ψάχνει παράλληλα φαγητό και το τέταρτο μικρό της. Ο παίκτης, με τη χρήση του L1 μυρίζει και ανακαλύπτει τη θέση του φαγητού, το οποίο μπορεί να είναι κάποιο ζώο ή αποφάγια που βρίσκει στα σκουπίδια. Τα 3 αλεπουδάκια αποκτούν σιγά-σιγά κι αυτά τις δικές τους ικανότητες, μιμούμενα φυσικά τη μητέρα τους και βοηθάνε έτσι με τη σειρά τους στην επιβίωση της οικογένειας. Η κάθε νύχτα έχει timer, αφού όταν ξημερώνει τα πράγματα δυσκολεύουν και καλό θα είναι να βρίσκεστε κοντά σε κάποιο από τα διαθέσιμα λημέρια. Εκεί, οι αλεπούδες κοιμούνται και το επόμενο βράδυ ξεκινούν πάλι την ίδια αναζήτηση.
Αυτή η λούπα του gameplay, αν και ρεαλιστική, κάποια στιγμή αναπόφευκτα καταντάει λίγο βαρετή και ένας ή δύο μηχανισμοί ακόμα θα βοηθούσαν την κατάσταση. Τα συναπαντήματα με τους διάφορους εχθρούς έχουν συνήθως την ίδια εξέλιξη, με τον παίκτη να το βάζει στα πόδια για να διαφύγει. Αποφεύγοντας παγίδες, μπαίνοντας σε θάμνους ή ανεβαίνοντας σε απροσπέλαστα από τους ανθρώπους σημεία, η αλεπού σώζει αυτή και τα κουτάβια της, αν και δεν είναι απίθανο στην πορεία να χάσετε ένα ή και παραπάνω από αυτά, κυρίως από την πείνα. Ο γρήγορος εγκλιματισμός με τη λογική του τίτλου είναι ζωτικός, αλλά η απλοϊκότητα των μηχανισμών σίγουρα βοηθά. Δεν θα έπρεπε όμως να ταυτιστεί η απλοϊκότητα με την έλλειψη λεπτομέρειας, εφόσον gameplay λεπτομέρειες υπάρχουν πολλές και μπορείτε να τις ανακαλύψετε.
Όλα τα παραπάνω λαμβάνουν χώρα σε έναν 2.5D κόσμο, με την αλεπού να μπορεί να αλλάζει κατεύθυνση προς το εσωτερικό ή το εξωτερικό της οθόνης και την κάμερα να περιστρέφεται αναλόγως. Στην αρχή του παιχνιδιού, το συντριπτικό κομμάτι του χάρτη είναι κλειδωμένο με πύλες, πεσμένους κορμούς κ.α. Καθώς προχωρά το παιχνίδι, ολοένα και περισσότερα μέρη γίνονται διαθέσιμα προς εξερεύνηση και αναδεικνύεται πραγματικά το εξαιρετικό level design του τίτλου. Η δυνατότητα αυτή της αλεπούς να κινείται και προς τις 4 κατευθύνσεις προσφέρει μία πολυπλοκότητα στο σχεδιασμό και κάνει απολαυστική τη μετακίνηση μεταξύ των διαφόρων σημείων ενδιαφέροντος. Ταυτόχρονα, το παιχνίδι συνδέει αυτό το “άνοιγμα” του χάρτη με τη συνεχόμενη επεκτατική λογική των ανθρώπων, μεταβάλλοντας το περιβάλλον και εμβαθύνοντας στην πληροφορία που προσφέρεται μέσω αυτού. Ο σχεδιασμός του κόσμου είναι από τα πραγματικά highlights του τίτλου.
Το Endling – Extinction is Forever είναι ένα παιχνίδι με ψυχή, που έχει αρκετά να πει. Χωρίς να κουνάει το δάχτυλο, καταπιάνεται με ένα ζήτημα που μας αφορά περισσότερο από ποτέ και το πράττει με ευαισθησία. Με gameplay όρους, ναι, δεν πρόκειται περί αριστουργήματος, παραμένει όμως ένας τίτλος που αξίζει να δοκιμαστεί από όλους, αφού προσφέρει έντονο πλουραλισμό συναισθημάτων. Η δεδομένη απλοϊκότητα των μηχανισμών του επιτρέπει στον παίκτη να αφήσει στην άκρη το δέντρο και να επικεντρωθεί στο δάσος, τόσο κυριολεκτικά, αλλά κυρίως μεταφορικά. Είναι από τις προσπάθειες που τιμούν τη βιομηχανία του gaming.
