Κάποιες φορές, το μόνο πράγμα που χρειάζεται ένα παιχνίδι για να μας κερδίσει είναι καρδιά. Αυτή αποτυπώνεται ως το σύνολο της ευχαρίστησης της δημιουργικής διαδικασίας από τους δημιουργούς και την επιθυμία τους να μας μεταφέρουν όλο τον ενθουσιασμό της αρχικής ιδέας τους, στις οθόνες μας. Αυτή η φιλοσοφία είναι κάτι που ευδοκιμεί πλέον -και δυστυχώς- κυρίως στην indie σκηνή και αυτό οφείλεται στην πιο εξατομικευμένη και καλύτερη διαχείριση του χρόνου και των πόρων που κάνουν τα μικρά στούντιο. Ένα από αυτά, η Honig Studios, αποφάσισε να μας χαρίσει το El Hijo – A Wild West Tale. Εκδότρια του τίτλου είναι η Handy Games, γνωστή για άλλα μικρά διαμαντάκια όπως τα Chicken Police – Paint it RED! και Through the Darkest of Times. Που κατατάσσεται όμως το El Hijo; Θα μάθουμε στην πορεία.
Το El Hijo – A Wild West Tale είναι ένας stealth τίτλος ισομετρικής προοπτικής επηρεασμένος από την Άγρια Δύση και τους θρύλους του Μεξικού. Ο ήρωας μας, ο El Hijo (o Υιός) είναι ένα παιδί που προσπαθεί να ξεφύγει από ένα μοναστήρι για να βρει τη μητέρα του. Πως βρέθηκε εκεί; Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του τον άφησε για προστασία σε ένα μοναστήρι, με σκοπό να τρέξει η ίδια να υπερασπιστεί και ταυτόχρονα να σαμποτάρει τα σχέδια των αποικιοκρατών, οι οποίοι χρησιμοποιούν παιδάκια για να ατιμάσουν τη γη γύρω τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης απόδρασης, θα έρθουμε αντιμέτωποι με μοναχούς, ληστές και ομοσπονδιακούς σε μια περιπέτεια που θα μας χρήσει ως τον ήρωα των παιδιών.
O τίτλος μας μεταφράζει πολύ ωραία την αίσθηση του παραμυθιού, μέσα από σκηνές που περιέχουν εξαιρετικό animation. Ομιλίες δεν υπάρχουν και έτσι το γεγονός αντισταθμίζεται με την πολύ ωραία εκφραστικότητα των χαρακτήρων. Τα χρώματα είναι ζωντανά, παστέλ αισθητικής και η ίδια η παλέτα έχει όλο το φάσμα των αποχρώσεων που περιμένουμε από την Άγρια Δύση. Από την άλλη πλευρά, τα ίδια τα επίπεδα ακολουθούν την ίδια τεχνοτροπία. Τα πολύγωνα δεν είναι πολλά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα τοπία χάνουν ομορφιάς, ή τα μοντέλα, εκφραστικότητας. Δυστυχώς, τα δεύτερα έχουν λίγα animation που επαναλαμβάνονται αρκετά συχνά. Ένα ακόμα μειονέκτημα της ζωντάνιας στα χρώματα, σε συνδυασμό με το ισομετρικό στυλ είναι ότι χάνεται πολύ εύκολα η αίσθηση προσανατολισμού στον κάθετο άξονα. Δηλαδή, να βρίσκεται κάτι σε διαφορετικό επίπεδο από μας, αλλά η κάμερα να το κάνει να φαντάζει στο ίδιο. Ένα ακόμα πράγμα που παρατηρήθηκε, ήταν πτώσεις των καρέ στην οθόνη κατά την απομάκρυνση της κάμερας για να εποπτεύσουμε την πίστα. Αυτό πιθανόν έχει να κάνει με τον αυξημένο αριθμό οπτικών πληροφοριών που αρχίζουν να παρουσιάζονται σε αυτήν.
Από την πλευρά του ήχου, οι επιλογές που έγιναν μας αφήνουν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια πλευρά, τα ηχητικά εφέ και οι ασυνάρτητες ομιλίες εγκαθιδρύουν τον καρτούν χαρακτήρα του παιχνιδιού. Οι ηχητικές λεπτομέρειες είναι όμορφες και προσδίδουν τον απαιτούμενο χαρακτήρα. Στον αντίποδα, η μουσική πέρα από το ωραίο κομμάτι των τίτλων, δεν έχει πολλά πράγματα να επιδείξει. Υπάρχουν οι κλασσικές μέθοδοι που προσδίδουν ένταση και κάποια κομμάτια που κάνουν μια προσπάθεια κορύφωσης, αλλά δεν είναι αρκετά στο να χαραχτούν στην μνήμη μας. Σε αυτό μπορείτε να συνυπολογίσετε το γεγονός, ότι η μουσική ξεκινάει από την αρχή στα checkpoint, αφαιρώντας το αίσθημα της εμβάθυνσης στο παιχνίδι.
Τι γίνεται όμως με το “ζουμί” της υπόθεσης; Δουλειά μας σε κάθε επίπεδο είναι να φτάσουμε στο πέρας του, δίχως να γίνουμε αντιληπτοί από τους αντιπάλους. Ενίοτε, μπορεί να κληθούμε να λύσουμε κάποιους γρίφους υπό πίεση να μας ανακαλύψουν, αλλά οι φορές είναι λίγες. Οι μηχανισμοί του El Hijo είναι απλοί. Σε σημεία χωρίς φως δεν μας βλέπουν, ενώ το αντίθετο συμβαίνει όπου είναι φωτεινά, άρα πρέπει να μένουμε μακριά από το οπτικό πεδίο των αντιπάλων. Μπορούμε επίσης να τρέξουμε για περιορισμένο χρόνο για να ξεφύγουμε από μια απειλή. Στο οπλοστάσιο μας, έχουμε μια σφεντόνα αρχικά με την οποία μπορούμε να αποσπάμε την προσοχή των εχθρών και στην πορεία ξεκλειδώνουμε και άλλα βοηθητικά αντικείμενα, όπως βόμβες καπνού, πυροτεχνήματα και ένα σομπρέρο (;). Μέσα στην πίστα υπάρχουν φυλακισμένα παιδάκια, που είναι στην κρίση μας αν θα τα βοηθήσουμε. Μια τέλεια λεπτομέρεια είναι ότι στην πορεία του παιχνιδιού ο ήρωας μας ξεκινά και χρησιμοποιεί την ταυτότητα του El Hijo και ζωγραφίζει όπου περνά το χαρακτηριστικό πόντζο του, κάτι που προηγουμένως έκαναν τα παιδάκια που ελευθερώναμε. Ο χειρισμός χρειάζεται λίγο χρόνο να τον συνηθίσουμε, καθώς υπάρχει μια καθυστέρηση στο να γίνει η εκάστοτε πράξη.
Όπως καταλαβαίνουμε, κάθε επίπεδο αποτελεί ουσιαστικά και ένα παζλ, που δοκιμάζει της ικανότητες μας και την σωστή διαχείριση των πόρων μας, έτσι ώστε να βρούμε το βέλτιστο μονοπάτι για το τέλος. Εκεί που λειτουργεί καλά, είναι στα μεγάλου μεγέθους επίπεδα που τα μονοπάτια είναι πολλά και με διαφορετικές ιδιαιτερότητες. Εκεί λειτουργεί πολύ ωραία και το high risk/high reward κομμάτι, που μας ανταμείβει για τα ρίσκα μας. Όμως, αυτά τα επίπεδα είναι λίγα συγκριτικά με τα πιο γραμμικά, στα οποία το τι θα κάνουμε είναι λίγο πολύ ήδη τετελεσμένο. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι ο παίχτης δεν αναπτύσσει ποτέ κάποιο δικό του στυλ παιχνιδιού βασισμένο στις προτιμήσεις πάνω στα εργαλεία που του δίνονται και αντ’ αυτού πέφτει στο δυστύχημα τον trial and error δοκιμών. Με αυτόν τον τρόπο, ο χαρακτήρας της απόκρυψης που προσπαθεί να δώσει το παιχνίδι, χάνεται και το ίδιο μετατρέπεται σε έναν -κυρίως- παζλ τίτλο.
Κλείνοντας, μέσα στα 30 επίπεδα που προσφέρει το El Hijo – A Wild West Tale υπάρχουν πολύ ωραίες στιγμές γεμάτες καρδιά και συναίσθημα. Οι ατασθαλίες στο stealth στοιχείο του τίτλου φαίνονται να προέρχονται ως θυσία στην αφηγηματική του πλευρά και για να αποκρύψουν το γεγονός μιας βασικής AI. Το σενάριο όμως έχει ψυχή, οι χαρακτήρες του είναι συμπαθέστατοι και το σύνολο του καταφέρνει να είναι κάτι παραπάνω από την ποιότητα των επιμέρους στοιχείων του. Είναι ένας τίτλος μικρός σε διάρκεια που απευθύνεται κυρίως στους μικρούς μας φίλους που θα περάσουν πολύ ωραία μαζί του. Στα πλεονεκτήματα του, είναι η υποστήριξη της ελληνικής γλώσσας. Αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία!