12 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου Dragon’s Dogma, που ίσως να μην έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε, η Capcom προχωρά σε ένα sequel, που κάποτε έμοιαζε όνειρο θερινής νυκτός. Έτσι, ο εκλεκτός επιλέχθηκε και ήρθε η στιγμή που πρέπει να εκπληρώσει το πεπρωμένο του. Η δεύτερη προσθήκη του franchise ανοίγει την αγκαλιά της σε παλιούς και νέους φίλους του IP και τους προκαλεί να έρθουν αντιμέτωποι με τη μοίρα. Οπότε, αυτό που μένει είναι να οπλιστείτε με τα πιο κοφτερά ξίφη και να φορέσετε τις πιο ανθεκτικές πανοπλίες, ώστε να ξεκινήστε το ταξίδι σας στον κόσμο του Dragon’s Dogma 2.
Όπως και στο πρώτο παιχνίδι, έτσι και σε αυτό, παίρνουμε τον ρόλο του “Arisen”, τον οποίο δημιουργούμε μέσω ενός λεπτομερέστατου character creator. Ο πρωταγωνιστής έχει ως βασικό στόχο να εξοντώσει τον δράκο που του έκλεψε την καρδιά (κυριολεκτικά… Άλλωστε, δεν είμαστε ο Donkey από το Shrek). Στο ταξίδι μας θα έρθουμε αντιμέτωποι με εγωκεντρικές προσωπικότητες, χαρακτήρες που θέλουν να μας βοηθήσουν όπως και πολλές προκλήσεις. Δε θα προβώ σε περαιτέρω λεπτομέρειες για να αποφύγω τυχόν spoilers.
Αξιοσημείωτο είναι πως η διάρκεια των main missions που απαρτίζουν την κύρια ιστορία του τίτλου, είναι ανεπαίσθητη. Τα γεγονότα είναι ιδιαίτερα ταχύρρυθμα, με αποτέλεσμα να μπω γρήγορα στην “τελική ευθεία” του παιχνιδιού, δίχως όμως να έχω κάποιου είδους προειδοποιητικό μήνυμα. Έτσι, έφτασα σε μια φάση που δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω και να ασχοληθώ με το side content, οπότε χρειάστηκε να ξεκινήσω μια δεύτερη φορά το ταξίδι μου σε New Game +. Αυτό το συμβάν θα μπορούσε να αποφευχθεί εύκολα εάν υπήρχε η δυνατότητα να δημιουργήσω πολλαπλά saves. Ο μηχανισμός που υπάρχει μόνο ένα save file, στο οποίο δεν έχουμε άμεση πρόσβαση (λόγω του συνεχές auto-save), είναι αρκετά αναχρονιστικός.
Για να τα λέμε όλα, υπάρχει και μια ακόμη δυνατότητα να κάνουμε load το save της τελευταίας φοράς που κοιμηθήκαμε σε κρεβάτι (το δικό μας ή ενός ξενώνα). Ακόμα και αυτό όμως, δεν έχει καμία σημασία αφού όταν τερματίσεις τον τίτλο εμφανίζεται μόνο η επιλογή του New Game +.
Κατά συνέπεια των βιαστικών main missions, η αφήγηση της ιστορίας ακολουθεί την ίδια βεβιασμένη πορεία. Είναι περιττό να αναφέρω πως η γρήγορη εξέλιξη των γεγονότων καταφέρνει να μπερδέψει τον παίκτη, παρά να τον βοηθήσει να αφοσιωθεί στην πλοκή. Το ίδιο ισχύει και με τους χαρακτήρες, αφού οι περισσότεροι περνούν απαρατήρητοι και δεν έχουν χρόνο να “ανθίσουν”. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα που συστήθηκα με έναν χαρακτήρα, ο οποίος στη συνέχεια δε θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά στον δρόμο μου. Ο μόνος τρόπος που μπορούσα να μάθω περισσότερα για κάποιο NPC, είναι να είχα σταθεί τυχερός και να υπήρχε διαθέσιμο side quest που θα συναναστρεφόμουν μαζί του.
Από την αρχή θα χρειαστεί να επιλέξουμε ένα vocation (κοινώς character class) για τον πρωταγωνιστή μας και τον βασικό του σύντροφο. Οι επιλογές στην αρχή είναι όσες-όσες για να καλύψουν κάθε επιθυμητό playstyle. Fighter για όσους θέλουν να ασχοληθούν με τα σπαθιά, Thief για πιο γρήγορες επιθέσεις με daggers, Mage για μαγείες και Archer για μακρινές επιθέσεις, pick your poison. Όσο προοδεύουμε θα έρθουμε σε επαφή με περισσότερα vocations και “δασκάλους” που θα βοηθήσουν να μάθουμε σημαντικές τεχνικές. Η προσθήκη νέων vocations -σε σύγκριση πάντα με το πρώτο παιχνίδι- είναι ευπρόσδεκτη και προσθέτει μια φρέσκια πινελιά στον καμβά.
Οι μάχες παραμένουν ικανοποιητικές με το “Grab” (αλά Shadow of Colossus) να παραμένει το σήμα κατατεθέν του IP. Οι παίκτες μπορούν να σκαρφαλώνουν πάνω στα τεράστια τέρατα και να χτυπούν τα ευάλωτα σημεία τους, ή να σηκώσουν ένα goblin και να το πετάξουν στον γκρεμό. Με αυτόν τον μηχανισμό και τα skills του κάθε vocation ο παίκτης έχει μια ποικιλία σε επιλογές ως προς τον τρόπο που θέλει να προσεγγίσει κάποια πρόκληση. Σε προσωπικό επίπεδο, όσο και να διασκέδασα με τις μάχες, η έλλειψη νέων μηχανισμών που θα μπορούσε να φέρει ένα sequel, ειδικά μετά από τόσα χρόνια, με έκανε να ψάχνω το “κάτι παραπάνω”.
Μια ακόμα ιδιαιτερότητα των Dragon’s Dogma είναι η επιλογή να έχουμε Pawns (ακόλουθοι). Για την ιστορία, τα pawns είναι ανθρωπόμορφες οντότητες που αφιερώνουν τη ζωή τους στο να βοηθούν τον εκλεκτό “Arisen” και να ταξιδεύουν μαζί του. Αυτά μπορούμε να τα καθοδηγήσουμε μέσω εντολών κατά τη διάρκεια της μάχης, ενώ εκτός μάχης μας βοηθούν βρίσκοντας θησαυρούς, συλλέγοντας πόρους και κατευθύνοντας μας προς τον προορισμό μιας αποστολής. Ο κάθε παίκτης δικαιούται ένα βασικό pawn που θα φτιάξει ο ίδιος και τα υπόλοιπα 2 μπορεί να τα προσλάβει μέσω rifts. Η αλήθεια είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις το AI είναι αρκετά βελτιωμένο, σε σύγκριση με τον πρώτο τίτλο, ώστε να αναγνωρίζει καλύτερα πότε χρειαζόμαστε βοήθεια και να μας υποστηρίζει. Όμως, στις δύσκολες στιγμές είναι εκεί που η τεχνητή νοημοσύνη με απογοητεύει. Υπήρξαν αρκετές φορές που χρειαζόμουν βοήθεια και οι εντολές “δεν έπιαναν τόπο”, με αποτέλεσμα να πάλευα για τη ζωή μου ενώ το pawn (ως healer) έκανε επίθεση στον εχθρό αντί για να με υποστηρίζει.
Ο αξιοζήλευτος ανοιχτός κόσμος του Dragon’s Dogma 2 είναι δίχως αμφιβολία το δυνατότερο selling point του. Αυτό προκαλείται φυσικά από την ίντριγκα της εξερεύνησης στα υπέροχα τοπία και την αίσθηση που δημιουργείται όσο ταξιδεύουμε. Όσοι είστε λάτρεις των medieval fantasy παιχνιδιών, μπορείτε εύκολα να αφιερώσετε δεκάδες και δεκάδες ώρες, κόβοντας βόλτες, εξερευνώντας σπηλιές, κάστρα και βουνά. Υπάρχουν πολλά μυστικά που περιμένουν να τα ανακαλύψετε. Φυσικά, σε όλη την εμπειρία βοήθησαν θετικά και οι ambience ήχοι που με ταξίδεψαν στον υπέροχο κόσμο του τίτλου.
Αξιοσημείωτη είναι η προσθήκη των Oxcart Station σε ορισμένες περιοχές, που μέσω αυτών μπορούμε να μετακινούμαστε από τη μία πόλη στην άλλη. Εφόσον το παιχνίδι στοχεύει σε έναν ρεαλισμό -πάντα στο δικό του πλαίσιο- υπάρχει η πιθανότητα να δεχθείτε επίθεση όσο ταξιδεύετε αμέριμνα στο αμαξίδιο. Οπότε με λίγα λόγια, θα χρειαστεί να είστε πάντα έτοιμοι για μάχη. Όσο αφορά την εύκολη μετακίνηση, υπάρχουν επίσης και τα portcrystals που πολλοί μπορεί να γνωρίζετε από τον πρώτο τίτλο.
Κάθε ταξίδι είναι και από μια περιπέτεια και αυτό έρχονται να μας υπενθυμίσουν οι ενέδρες των εχθρών και το αντίκρισμα ενός καθηλωτικού δράκου, αιμοβόρου Κύκλωπα και πολλών-πολλών άλλων τεράτων. Αν και θα ήθελα να υπήρχε περισσότερη ποικιλία εχθρών, παραμένω ικανοποιημένος με το κομμάτι τους στον ανοιχτό κόσμο.
Μια από τις πιο σημαντικές σημειώσεις που μπορούν να γίνουν για το Dragon’s Dogma 2 είναι ότι αυτό το παιχνίδι αρνείται -από αρχής μέχρι τέλους- να σας κρατήσει το “χεράκι”. Από την εξερεύνηση που δεν υπάρχουν εικονίδια να γεμίζουν τον χάρτη, μέχρι και τα sidequest. Γενικότερα η δομή του έχει χτιστεί πάνω στην ιδεολογία της εξερεύνησης, οπότε είναι στο χέρι σας να μάθετε σιγά-σιγά τον κόσμο του τίτλου.
Και μιλώντας για side quest, εδώ δε θα βρείτε εικονίδια που σας επισημαίνουν ότι υπάρχει κάποια αποστολή στο ενδεδειγμένο μέρος. Πρέπει από μόνοι σας να παρατηρήσετε αν κάποιο NPC έχει πρόβλημα και να του μιλήσετε, ή ακόμα σε άλλες περιπτώσεις να σας μιλήσει όταν περάσετε από μπροστά του. Καλώς ή κακώς, τα περισσότερα από τα side quest δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μπορεί να χρειαστεί να μαζέψετε κάτι, ή να σώσετε κάποιον και στο τέλος απλά να ακούσετε ένα απλό “ευχαριστώ” και το quest να τελειώσει. Βέβαια, ορισμένα θα σας βάλουν να σκεφτείτε τον ιδανικότερο τρόπο που μπορείτε να το ολοκληρώσετε. Για παράδειγμα, σε ένα side quest έπρεπε να ψάξω και να δώσω ένα πολύτιμο πετράδι σε έναν merchant. Το πρόβλημα στην περίπτωση μου ήταν ότι υπήρχαν 2 merchants που το ήθελαν, οπότε εκεί δημιουργούταν και το δίλημμα. Για να μην τα πολυλογώ, μου ήρθε η ιδέα να δώσω το “μοναδικό” πετράδι σε έναν που φτιάχνει απομιμήσεις και κατέληξα να έχω 2. Εάν δεν είχα αυτή την ιδέα, το quest θα φάνταζε ως κάτι πολύ απλό, αλλά χάρη στον έξυπνο σχεδιασμό του κατάφερα να βρω μια “δική” μου λύση.
Δυστυχώς, το μεγαλύτερο πρόβλημα για το Dragon’s Dogma 2 είναι ο τεχνικός τομέας. Φαίνεται πολύ γρήγορα πως δεν έχει δοθεί η αναγκαία σημασία στο optimization, επομένως έρχονται τα δεκάδες bugs, pop-ins και φυσικά το ασταθές framerate. Σε προσωπικό επίπεδο, αντιμετώπισα αρκετά bugs εκ των οποίων δύο μου κατέστρεψαν την πρόοδο σε side quests. Στη συνέχεια υπάρχουν και τα pop-ins, που εάν συμπεριλάβουμε ότι το παιχνίδι τρέχει μόνο 30± FPS, η ύπαρξη τους είναι αδικαιολόγητη. Τουλάχιστον, σε σύγκριση με άλλες πλατφόρμες, το PlayStation 5 τρέχει αρκετά σταθερά σε framerate και το εμφανές πρόβλημα το καταλαβαίνουμε μόνο σε μεγάλες μάχες. Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε patch βελτίωσης στον τεχνικό τομέα, αλλά απέχουμε αρκετά από το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Συνοψίζοντας, το Dragon’s Dogma 2 θα ικανοποιήσει δίχως αμφιβολία τους λάτρεις το franchise, όμως θα μπορούσε να πάει ένα βήμα παραπάνω και να ήταν ένα εξαιρετικό RPG που θα θυμόμασταν για πολλά χρόνια. Υπάρχουν σημεία που λάμπει και γίνεται παράδειγμα προς μίμηση, όπως η εξερεύνηση και η ζωντάνια που βγάζει προς τα έξω ο κόσμος τους. Τα boss encounters δε σταματούν ποτέ να είναι ενθουσιαστικά και η μάχη παραμένει διασκεδαστική. Αλλά υπάρχουν και αυτές οι ατέλειες που το κρατούν πίσω. Ώρες-ώρες σκέφτομαι πόσο θα του ταίριαζε μια προσεγμένη ιστορία με καλογραμμένους χαρακτήρες αντί του αποτελέσματος που τελικά είχαμε. Ελπίζω πως με την πάροδο του χρόνου θα υπάρξουν ακόμα περισσότερες βελτιώσεις στον τεχνικό τομέα.
Το ψηφιακό αντίτυπο μας παραχωρήθηκε από την CDMEDIA για τις ανάγκες του review.
