Το Dispatch είναι ένα παιχνίδι που κέντρισε το ενδιαφέρον μας από την πρώτη κιόλας του εμφάνιση στα περσινά The Game Awards. Ο τίτλος καταφτάνει διά χειρός AdHoc Studio, μία ομάδα που περιλαμβάνει πολλά μέλη της πρώτης εκδοχής της Telltale Games, κάτι που “βγάζει μάτι”. Παρότι το project στην αρχή επρόκειτο να είναι live-action, τα σχέδια άλλαξαν εν μέσω καραντίνας και το εικαστικό μετατράπηκε σε κάτι που θυμίζει έντονα το τηλεοπτικό The Invincible. Το παιχνίδι θα αποτελείται συνολικά από 8 επεισόδια, με τα 2 να έχουν ήδη γίνει διαθέσιμα, οπότε είναι μία καλή ευκαιρία να μοιραστούμε τις πρώτες μας εντυπώσεις από τον τίτλο.
Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο του Robert Robertson, γνωστού και ως Mecha Man, όταν φοράει τη στολή του και πολεμά το κακό. Σε μία προσπάθεια του να βρει και να τιμωρήσει τον δολοφόνο του πατέρα του, ο Robert βλέπει τη στολή του να καταστρέφεται, με τον ίδιο να επιβιώνει από θαύμα. Μην μπορώντας πλέον να δράσει ως υπερήρωας, ο πρωταγωνιστής μας αναγκάζεται να δουλέψει ως Dispatcher στην εταιρεία SDN. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα τηλεφωνικό κέντρο, που δέχεται κάθε λογής αιτήματα από πολίτες και ο Robert πρέπει να αποφασίσει σε ποιον υπερήρωα θα αναθέσει το εκάστοτε ζήτημα, έχοντας να διαχειριστεί μία ομάδα ιδιόμορφων προσωπικοτήτων αλλά και πρώην super-villains, κάτι που περιπλέκει περαιτέρω την κατάσταση. Το όλο ύφος του παιχνιδιού θυμίζει έντονα τα The Invincible και the Boys, με ολίγον από The Office στην εξίσωση, μία συνταγή που δεδομένα δεν περνά απαρατήρητη.
Γενικώς, στις 2 σχεδόν ώρες που διαρκούν συνολικά τα πρώτα 2 επεισόδια, το Dispatch πρόλαβε να επιδείξει ήδη τις βασικές αρετές του. Προφανώς, όντας ως επί το πλείστον ένας αφηγηματικός τίτλος, η γραφή είναι το βασικότερο θεμέλιο της εμπειρίας και ευτυχώς η AdHoc Studio τα καταφέρνει περίφημα. Το κεντρικό σενάριο φαντάζει πολύ ενδιαφέρον, ενώ το πληθωρικό καστ των υπέροχων, πλην ιδιαίτερων, χαρακτήρων κερδίζει τις εντυπώσεις αμέσως. Ο βασικός πυρήνας του παιχνιδιού θυμίζει έντονα τις παραγωγές της Telltale, με τον παίκτη να παρακολουθεί το σενάριο να εξελίσσεται μέσω πανέμορφων κινηματογραφικών σκηνών και να συμμετέχει σε διάφορα σημεία, κάνοντας επιλογές που δείχνουν να επηρεάζουν την αφήγηση. Και λέω δείχνουν, καθώς είναι σαφές, ιδίως εφόσον το δοκίμασα, πως σε κάποιες περιπτώσεις η επιλογή είναι κάπως πλασματική, αφού 2 μονοπάτια μπορούν να οδηγήσουν σε ίδιο ή παρόμοιο αποτέλεσμα. Θα έχουμε πιο καθαρή εικόνα για αυτό εφόσον έχουμε ασχοληθεί και με τα 8 επεισόδια του Dispatch.
Η συνταγή της Telltale είναι εδώ όπως ακριβώς τη γνωρίζετε, με τις ενδείξεις “they will remember it”, με τους στατιστικούς πίνακες στο τέλος κάθε επεισοδίου, που συγκρίνουν τις επιλογές σας με αυτές των άλλων παικτών, αλλά και με τα πατροπαράδοτα QTEs, που ενίοτε μας πείθουν πως παίζουμε καθοριστικό ρόλο σε όσα εξελίσσονται επί της οθόνης. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει το voice-acting των χαρακτήρων, με σπουδαία ονόματα όπως ο Aaron Paul και η Laura Bailey να δίνουν ρεσιτάλ με τις ερμηνείες τους, αλλά και ορισμένους content creators, που παραδόξως συμμετέχουν, να στέκονται πολύ καλά στο ύψος των περιστάσεων. Οι υπέροχες ερμηνείες συνεισφέρουν τα μέγιστα στο χτίσιμο των πολυσχιδών προσωπικοτήτων που συνθέτουν το πρωταγωνιστικό cast και ειλικρινά ανυπομονούμε να διαπιστώσουμε πως θα εξελιχθούν οι δυναμικές μεταξύ τους στα επόμενα επεισόδια
Το δεύτερο βασικό κομμάτι της εμπειρίας είναι η δουλειά του Robert, κατά την οποία ελέγχουμε έναν χάρτη της πόλης, στον οποίο εμφανίζονται τα αιτήματα των πολιτών, που κυμαίνονται από το να κατεβάσουμε μία γάτα από ένα δέντρο, μέχρι να σταματήσουμε ένοπλες ληστείες κ.α. Στο κάτω μέρος της οθόνης βλέπουμε τους υπερήρωες που έχουμε στη διάθεση μας, μαζί με τα εκάστοτε χαρακτηριστικά τους, αφού ο καθένας από αυτούς έχει προτερήματα, αλλά και αδυναμίες. Κάποιος ήρωας είναι ιδανικός για καταστάσεις που απαιτούν διπλωματία, ενώ σε άλλη περίπτωση μπορεί να χρειαστούμε κάποιον με υπεράνθρωπη δύναμη. Ο παίκτης οφείλει να έχει στρατηγική σκέψη, αφού όταν ένας ήρωας είναι σε κάποια αποστολή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε άλλη, ενώ, γυρνώντας, θα χρειαστούν και λίγο χρόνο να ξεκουραστούν. Οι διαθέσιμες αποστολές συνήθως λειτουργούν με timer, κάτι που κάνει ακόμη πιο απαιτητική τη βάρδια μας.
Σε περίπτωση επιτυχίας, οι ήρωες μας κερδίζουν σιγά-σιγά πόντους, που μπορούν στη συνέχεια να αναβαθμίσουν τις αρετές τους, ενώ εάν αποτύχουν θα είναι παροπλισμένοι ή/και με πεσμένα στατιστικά. Κάποιες αποστολές μας επιτρέπουν να στέλνουμε 2 και 3 ήρωες ταυτόχρονα, με ανάλογα “perfect matches”, αλλά και εκρηκτικούς (ίσως και κυριολεκτικά) συνδυασμούς, που μπορεί να αποβούν μοιραίοι. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι απεσταλμένοι ήρωες μας καλούν και μας ζητούν να παρέμβουμε επί τόπου, επιλέγοντας πχ τον διάλογο ή τις μπουνιές ως μέσο επίλυσης κάποιων καταστάσεων, απαιτώντας περαιτέρω επαγρύπνηση από πλευράς του παίκτη. Συνολικά, πρόκειται για ένα άκρως εθιστικό σύστημα μικροδιαχείρισης, που είναι ταυτόχρονα μελετημένο, απλό, λειτουργικό, αλλά και τρομερά διασκεδαστικό. Είναι ένα σύστημα που δείχνει πως έχει αρκετές προοπτικές να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο βάθος στην πορεία των επεισοδίων και συμπληρώνει άψογα την αφηγηματική πλευρά του τίτλου.
Συνοψίζοντας, τα πρώτα 2 επεισόδια του Dispatch μας προϊδεάζουν για κάτι πολύ καλό και πραγματικά ανυπομονούμε για την εβδομαδιαία κυκλοφορία των επεισοδίων. Θυμίζοντας έντονα την ορθόδοξη Telltale, με βασικό του όπλο την εξαιρετική γραφή και με ένα εικαστικό που δεν επιτρέπει στον παίκτη να πάρει τα μάτια του από την οθόνη, ο τίτλος μοιάζει ικανός να αποτελέσει μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Εν αναμονή των υπόλοιπων 6 επεισοδίων λοιπόν.
