Το είδος των CRPG είναι ένα από τα genres που δεν έχει φύγει ποτέ από την επικαιρότητα για πολύ καιρό και ειδικά τελευταία μοιάζει να έχει πάρει για τα καλά τα πάνω του, υποστηριζόμενο από τις προσπάθειες μεγάλων ονομάτων όπως η Larian Studios. Μάλιστα, για κάθε Baldur’s Gate 3 ή Divinity Original Sin, υπάρχει ένας σκασμός από μικρότερα studios με τίτλους όπως το Broken Roads, ένα CRPG που έχει περισσότερα κοινά με το Wasteland και με τα πρώτα Fallout. Καταφέρνει όμως να σταθεί επάξια απέναντι στα υψηλά standards του είδους;
Το πρώτο που παρατηρεί κανείς στο παιχνίδι είναι το πλούσιο και ξεχωριστό character creation για τον χαρακτήρα της επιλογής του. Αφού επιλέξει το background του πρωταγωνιστή, κάτι που ανεβάζει διαφορετικά stats, όπως το strength ή charisma, αλλά και την εμφάνιση του, ο παίκτης θα έρθει σε επαφή με τη δημιουργία του moral compass που θα προσδώσει στον χαρακτήρα του. Η ηθική πυξίδα του, λοιπόν, έχει 4 διαφορετικούς φιλοσοφικούς προσανατολισμούς (Humanist, Utilitarian, Machiavellian, Nihilist) και ορίζει ουσιαστικά την προσωπικότητα του βασικού ήρωα, κάτι που καθορίζει και τις δυνατές απαντήσεις που θα έχει στη διάθεση του σε κάθε λογής διαλόγους που θα συναντήσει κατά τη διάρκεια της ιστορίας.
Παρότι η παραπάνω προσέγγιση φαντάζει μία έξυπνη επιλογή, θυμίζοντας μας αναπόφευκτα το αριστουργηματικό Disco Elysium, δυστυχώς η υλοποίηση της είναι κάπως μέτρια. Βλέπετε, εφόσον επιλέξετε ηθική σας πυξίδα, όλες οι επιλογές εκτός του συγκεκριμένου “τόξου” είναι εκτός συζήτησης, περιορίζοντας πλήρως την ελευθερία στους διαλόγους και καθορίζοντας εξ’ αρχής την πορεία του playthrough σας σε πολλά σημεία. Η ίδια μέτρια υλοποίηση παρατηρείται σε αρκετά ακόμη συστήματα του τίτλου, όπως αυτό της μάχης, το οποίο κινείται σε tactical μονοπάτια, φαντάζει όμως κάπως μονοδιάστατο και “βαρύ”, δίχως την πληθώρα επιλογών που θα ελπίζαμε να μας δοθεί.
Ευτυχώς, η μάχη δεν αποτελεί το βασικό κομμάτι της εμπειρίας, εκεί όπου το σενάριο και διάλογοι αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ιστορία μας εξελίσσεται στην Αυστραλία του 2131, σε ένα μετά-αποκαλυπτικό σκηνικό, με το ξεχωριστό, γεμάτο ερήμους και άγονες εκτάσεις, setting της ηπείρου να αποτελεί τον ιδανικό καμβά για τα όσα πρόκειται να λάβουν χώρα στη συνέχεια. Το ιδιαίτερο εικαστικό που έχει επιλεχθεί, θυμίζοντας ακουαρέλα (αλλά και το Disco Elysium, ξανά) κεντρίζει το ενδιαφέρον μας και προσφέρει άπλετη οπτική λεπτομέρεια και στη συνέχεια, ιδίως στο εσωτερικό πυκνά κατοικημένων περιοχών, όπου και μας είναι απαραίτητη.
Το βασικό σενάριο θα μας φέρει σε επαφή με δεκάδες πληθωρικούς χαρακτήρες, αρκετοί εκ των οποίων μπορούν να γίνουν μέρος του πενταμελούς party μας και με τους οποίους θα επιδοθούμε σε ανταλλαγή καλογραμμένων, φιλοσοφημένων, αλλά και πολύ αστείων διαλόγων, που αποτελούν μάλλον και το βασικότερο θέλγητρο για να επενδύσει κανείς το χρόνο του. Η ίδια η ιστορία έχει το επιθυμητό ενδιαφέρον, έχει όμως και αρκετά νεκρά σημεία, που πηγάζουν από τα ασαφή και διόλου κατευθυντικά objectives, τα οποία μας αναγκάζουν να πηγαίνουμε από πόλη σε πόλη και να αλληλεπιδρούμε με χαρακτήρες και πωλητές έως ότου βρούμε το ένα αντικείμενο που κρίνεται απαραίτητο για τη συνέχεια. Έτσι, θα σπαταλήσετε αρκετή ώρα για το τίποτα, κάτι που αυξάνει ανούσια τη συνολική διάρκεια, η οποία μάλιστα δεν αγγίζει τα standards του είδους και ολοκληρώνεται ακόμη και σε μονοψήφιο αριθμό ωρών.
Δεν αναφέραμε τυχαία την εύρεση ενός αντικειμένου, αφού αρκετές αποστολές, βασικές και δευτερεύουσες, έχουν ακριβώς αυτή τη φύση. Δεν αποτελούν την πλειοψηφία, αλλά σε συνδυασμό με την προαναφερθείσα άσκοπη περιπλάνηση, καταλαβαίνετε πως το Broken Roads προσφέρει ουκ ολίγες στιγμές βαρεμάρας. Προσθέστε στην εξίσωση κάποια missions που ώρες-ώρες φαντάζουν bug-αρισμένα, κάτι που βεβαίως δεν μπορούσε να επιβεβαιωθεί τη στιγμή που γραφόταν το παρόν κείμενο. Είναι ξεκάθαρο πάντως, με bugs ή χωρίς, πως το παιχνίδι χρειαζόταν είτε περισσότερο χρόνο ανάπτυξης, είτε τους κατάλληλους ανθρώπους που θα μπορούσαν να αναδείξουν τις αρετές του.
Συμπερασματικά, ένιωθα πως το Broken Roads θα μου άρεσε πολύ περισσότερο απ’ όσο κατέληξε να μου αρέσει εν τέλει. Παρότι “στο βάθος” όντως υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον RPG, με πρωτότυπες ιδέες, το παιχνίδι γίνεται έρμαιο της μάλλον βιαστικής κυκλοφορίας του και ανά σημεία θυμίζει μισοτελειωμένο προϊόν. Είναι ξεκάθαρο οτι λείπουν σημαντικά δομικά στοιχεία, με την απουσία τους να πλήττει σοβαρά τη συνολική εμπειρία που αποκομίζει ο παίκτης και να προκαλεί εκνευρισμό με τέτοια συχνότητα που δεν μας επιτρέπει να σας προτείνουμε την ενασχόληση με τον τίτλο. Εάν πάντως οπλιστείτε με αρκετή υπομονή, υπάρχουν πράγματα να εκτιμήσετε στο αυστραλιανό wasteland.
