“Επιστροφή στα παλιά”. Αυτό το σλόγκαν έκανε σημαία η Ubisoft για την προώθηση του Assassin’s Creed Mirage, αυτή η φράση έγινε μόνιμο σύνθημα στα χείλη των φανατικών, που κουράστηκαν από τα τρία τελευταία, “διαφορετικά” Assassin’s Creed, τα οποία ήταν αποτέλεσμα της κούρασης των φανατικών από τα προηγούμενα 10 Assassin’s Creed… Όπως και να χει, το Mirage είναι ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα στο Valhalla και τα επόμενα, μεγαλύτερα παιχνίδια της σειράς, που έχουν ήδη ανακοινωθεί. Είναι όμως αυτή η επιστροφή στα παλιά πετυχημένη στο βαθμό που θα επιθυμούσε η Ubisoft;
Το AC Mirage φέρνει στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Basim, έναν αρκετά σημαντικό χαρακτήρα του Valhalla. Βρισκόμαστε 12 χρόνια πριν τα γεγονότα της σκανδιναβικής προσθήκης της σειράς, με τον πρωταγωνιστή μας να ξεκινά από τις φτωχές περιοχές της Βαγδάτης, έχοντας ως όνειρο να ενταχθεί στο τάγμα των The Hidden Ones, που αργότερα φυσικά έφτασε να γίνει το γνωστό τάγμα των ασασίνων, που γνωρίζουμε εδώ και 16 χρόνια. Μία σειρά όχι και τόσο ευχάριστων γεγονότων, θα φέρει τον Basim αντιμέτωπο με τη μοίρα του και ενταγμένο πλέον στο τάγμα. Αμέσως καταλαβαίνει κανείς πως το σενάριο θα κινηθεί γύρω από τη γνωστή, αιώνια κόντρα των Assassins και των Templars, πράγμα άκρως ευπρόσδεκτο, αφού το κλασσικό κόνσεπτ είχε παραγκωνιστεί για τα καλά στα τελευταία παιχνίδια του franchise.
Διόλου κολακευτική δομή
Διόλου κολακευτική δομήΤο πρώτο σημαντικό παράπτωμα του Mirage είναι η υιοθέτηση μίας μη γραμμικής ιστορίας, κάτι που στο Valhalla δούλεψε υπέρ του σεναρίου, ενώ εδώ αποτελεί τροχοπέδη. Ο λόγος είναι ξεκάθαρος και δεν είναι άλλος από τη διαφορά στη διάρκεια των 2 τίτλων, με το Mirage να διαρκεί -ευτυχώς- 15 ώρες, κάτι όμως που δεν βοηθά στη δομή του. Ο Basim ανακαλύπτει σιγά-σιγά τα μέλη των Templars, βρίσκοντας στοιχεία και μιλώντας με άτομα που μπορεί να του δείξουν το δρόμο, στα 4 headquarters του τάγματος, που βρίσκονται διάσπαρτα στη Βαγδάτη. Κάποια λεπτά μετά, ο στόχος μας είναι ήδη δολοφονημένος κι εμείς έχουμε προχωρήσει στο επόμενο κομμάτι του σεναρίου. Έτσι, προτού καλά-καλά γνωρίσουμε τους χαρακτήρες που μας βοηθούν, αλλά και το υποψήφιο θύμα, η παρουσία τους έχει ολοκληρωθεί και δεν τους ξαναβλέπουμε ποτέ.
Γενικότερα, το παιχνίδι δεν κάνει και ιδιαίτερες προσπάθειες στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και στην αφήγηση μίας και μόνο βασικής ιστορίας. Τα πολλά μικρά σενάρια δεν διαρκούν αρκετά ώστε να αφήσουν κάποιο αποτύπωμα στον παίκτη, ο ίδιος ο Basim δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο arc, πέρα από τις πρώτες και τις τελευταίες ώρες και συγχωρέστε μας εάν κάποιες στιγμές δεν είχαμε ιδέα γιατί δολοφονούμε έναν ποιητή και ποιος ακριβώς είναι. Η γραφή απογοητεύει πλήρως μετά το ελπιδοφόρο ξεκίνημα και ναι μεν το περιτύλιγμα των κλασσικών Assassin’s Creed παιχνιδιών είναι εκεί, η ουσία όμως λάμπει διά της απουσίας της σε μεγάλο κομμάτι της εμπειρίας. Είναι κρίμα, ειδικά εάν αναλογιστεί κανείς πόσο σημαντικός αποδεικνύεται ο Basim για τα γεγονότα του Valhalla.
Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω
Το gameplay του παιχνιδιού, καλώς ή κακώς, θυμίζει εποχές Revelations. Φυσικά η Ubisoft δεν αποφεύγει να βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό της ως προς τους αναχρονισμούς που εντάσσει στη συνταγή. Αρχικά να πούμε πως το stealth δίνει επιτέλους δυναμικό παρόν και το Mirage ωθεί συνέχεια τον παίκτη προς την αξιοποίηση του. Το σύνολο των αποστολών αφορούν την εισχώρηση σε καλά φυλαγμένους χώρους και τη δολοφονία ενός εξίσου καλά φυλαγμένου προσώπου. Χρησιμοποιώντας τον αετό μας, ο οποίος επιστρέφει κανονικά, ή το Eagle Sense, βρίσκουμε τα λεγόμενα opportunities, που μπορεί να είναι είτε μία τρύπα στο πίσω μέρος του τείχους του οικήματος, είτε κάποιος έμπορος, ο οποίος μπορεί να δωροδοκηθεί και να μας βοηθήσει να φτάσουμε στο στόχο μας.
Η αξιοποίηση των διάφορων ευκαιριών δίνει στον παίκτη την ευκαιρία να προσεγγίσει διαφορετικά την κάθε αποστολή, κάτι που προσφέρει την απαιτούμενη ποικιλία. Βεβαίως, η ευρηματικότητα δεν είναι το δυνατό κομμάτι της Ubisoft κι έτσι μάλλον η περιορισμένη διάρκεια είναι αυτή που μας σώζει από την επαναληψιμότητα. Ακόμη κι έτσι όμως, το stealth λειτουργεί ως οφείλει και μας προσφέρει μία εμπειρία πολύ πιο προσγειωμένη από τα τελευταία “τερτίπια” του franchise. Κρίμα που η τεχνητή νοημοσύνη είναι για μία ακόμη φορά αστεία και δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο στις απαιτήσεις ενός τίτλου που βασίζεται στο stealth. Οι εχθροί σας έχουν χάσει με το που βγείτε από το οπτικό τους πεδίο, βρίσκουν ένα πτώμα και δεν αλλάζουν στο ελάχιστο την προκαθορισμένη τους ρουτίνα ή μπορεί και να δούνε δολοφονία μπροστά στα μάτια τους και να μην προλάβουν καν να αντιδράσουν προτού δολοφονηθούν. Πραγματικά απαράδεκτο.
Ευτυχισμένο το 2009
Ας είμαστε ειλικρινείς, η μάχη δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο των Assassin’s Creed. Τα 3 RPG και κυρίως το Vahalla ήταν αυτά που έκαναν κάποια βήματα μπροστά και έφεραν ένα ολοκληρωμένο, αν και βασικό, σύστημα μάχης. Ε, εδώ η Ubisoft αποφάσισε να μας προσφέρει ένα παιχνίδι που παίζει ακριβώς όπως τα AC της γενιάς του PS3. Ένα parry και μία αντεπίθεση αρκούν για την αντιμετώπιση μεγάλων ομάδων αντιπάλων, οι οποίοι μας έρχονται ένας – ένας για να μη μας ενοχλήσουν ιδιαίτερα. Το combat είναι τόσο ξεγυμνωμένο από οποιουδήποτε τύπου συστήματα, που εάν το stealth δεν πετύχει, τα πάντα καταρρέουν. Καταλαβαίνουμε πως το παιχνίδι προωθεί το stealth με κάθε ευκαιρία, αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για ένα σύστημα μάχης επιπέδου Assassin’s Creed II. Τα 15 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει δεν έχουν φερθεί καλά σε όλα τα συστήματα της τότε φιλοσοφίας των AC και το combat είναι το ηχηρότερο παράδειγμα αυτού.
Άλλαξε ρούχα ο Μανωλιός…
Άλλαξε ρούχα ο Μανωλιός…Γενικότερα, μην περιμένετε κάποια πρωτοτυπία ή κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στην πορεία της σειράς. Το game design είναι πλήρως τετριμμένο και κουβαλά μαζί του tailing αποστολές, ανάβαση και synchronization σε viewpoints, “καθιστό” eavesdropping, escorts, τα πάντα φωνάζουν “μία από τα ίδια”. Η εταιρεία οφείλει να αποτινάξει από τα παιχνίδια της όλους αυτούς τους αναχρονισμούς, οι οποίοι ειλικρινά μετά από 10+ τίτλους έχουν καταντήσει γραφικοί. Βρεθήκαμε επίσης αντιμέτωποι με 2 προβληματικές αποστολές, που μας ανάγκασαν να κάνουμε reload το παιχνίδι για να ξεφύγουμε από τα εν λόγω bugs, αφού οι χαρακτήρες που επρόκειτο να μας ακολουθήσουν, αποφάσισαν να τραβήξουν το δικό τους μονοπάτι και να ανεξαρτητοποιηθούν. Ίσως τα πρώτα patches να επιληφθούν της κατάστασης.
Το setting “κουβαλάει”
Το setting “κουβαλάει”Νομίζω πως ο πραγματικός πρωταγωνιστής κάθε Assassin’s Creed είναι το ίδιο του το setting και το Mirage δεν αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Η Βαγδάτη του 9ου αιώνα είναι ένα πραγματικά ταιριαστό setting, με τη δομή της να συνεισφέρει πολύ στις καλοσχεδιασμένες αποστολές που αναφέραμε ήδη. Παρότι η πόλη δεν διακρίνεται από ιδιαίτερη οπτική ποικιλομορφία, τα παζάρια, οι γιγαντιαίες βιβλιοθήκες και τα πλημμυρισμένα από κόσμο σοκάκια μας κάνουν να ελπίζουμε πως το Discovery Mode θα προστεθεί με κάποιο update. Ακόμη κι αν αυτό δεν συμβεί όμως, το πλούσιο codex του παιχνιδιού παρουσιάζει τρομερό ενδιαφέρον, σε μία εποχή που η Βαγδάτη ήταν ένα πραγματικό πολιτιστικό φαινόμενο, κάτι που αποτυπώνεται και επί της οθόνης. Αξίζει να σημειωθεί πως οι εκτάσεις στα πέριξ της πόλης είναι προσβάσιμες, αν και πάνε κάπως χαμένες, αφού το σενάριο δεν σας δίνει επαρκείς λόγους να τους αφιερώσετε χρόνο.
Φυσικά, ο σχεδιασμός της πόλης είναι τέτοιος που επαναφέρει το χαρακτηριστικό σύστημα parkour της σειράς σε πρωταρχικό ρόλο, κάτι που είχε χαθεί ειδικά στα εντελώς “οριζόντια” RPG. Βεβαίως, δεν παρουσιάζει μεγάλες διαφορές με το αντίστοιχο σύστημα του Valhalla, έχει όμως εμπλουτιστεί με διάφορα animations και μία ρευστότητα που έλειπε από τη σειρά. Ο νεαρός Basim κινείται με πολύ μεγαλύτερη χάρη και άνεση από τον “βαρύ” Eivor, χωρίς όμως να απουσιάζουν και κάποια λαθάκια στην υλοποίηση της συνταγής, τα οποία όμως μάλλον αποτελούν ψήγματα για το σύνολο της εμπειρίας. Οφείλουμε να τονίσουμε οτι το παρκούρ δεν είναι στο επίπεδο των Unity και Syndicate, των 2 τίτλων που είχαν εξυψώσει τρομερά τον συγκεκριμένο τομέα και είχαν πολλές περισσότερες αρετές απ’ όσες τους πιστώνονται. Αλλά αυτή είναι συζήτηση για κάποια άλλη φορά.
Τόσο – όσο
Επιστρέφοντας στη διάρκεια του τίτλου, η μέση ενασχόληση με τη βασική ιστορία κυμαίνεται στις 15 ώρες, ενώ αν θέλετε να κυνηγήσετε το παράπλευρο υλικό, μάλλον θα πρέπει να περιμένετε κάτι πιο κοντά στις 20. Δεν υπάρχουν πολλά να κάνει κάποιος εκτός του σεναρίου, πέρα από κάποια contracts που βρίσκει στα 4 Assassin Bureaus και τα Tales of Bahgdad. Τα Tales είναι κάποιες σύντομες ιστορίες που συναντώνται στον κόσμο και αποτελούν ευχάριστους περισπασμούς από τις αναμετρήσεις με τους Templars. Πέρα από αυτά, υπάρχουν μερικοί γρίφοι προς εύρεση θησαυρών, κάποια collectibles για όσους κυνηγήσουν το 100% και την πλατίνα, χωρίς να έχουν κάτι περισσότερο να προσφέρουν. Ευτυχώς, η Ubisoft φρόντισε να μην “μπουκώσει” τον τίτλο με περιεχόμενο και τον χάρτη με εικονίδια, παραδίδοντας μία πολύ πιο focused εμπειρία.
Κάτι που εκτιμήσαμε πολύ είναι πως το παιχνίδι μας επιτρέπει να το ολοκληρώσουμε χωρίς να ασχοληθούμε καθόλου με loot, ρουχισμό και upgrades. Ναι, υπάρχουν όπλα προς αναζήτηση, οπλισμός με διαφορετικά perks, αναβαθμίσεις στα όπλα και τα εργαλεία όπως τα throwable knives, για όποιον θελήσει να ασχοληθεί, αλλά ακόμη κι εκεί, τα κουκιά είναι μετρημένα. Το leveling system έχει αφαιρεθεί πλήρως, όπως προφανώς και τα levels των εχθρών και των περιοχών, ενώ στη διάθεση του παίκτη βρίσκονται και 3 απλουστευμένα skill trees, που επίσης όμως δεν καταναλώνουν μεγάλο μέρος του χρόνου του. Έτσι, εάν τυχόν θέλετε να προσεγγίσετε το Mirage ως RPG, μάλλον θα πρέπει να στραφείτε σε άλλες κατευθύνσεις.
Next-gen πότε;
Το παιχνίδι είναι αρκετά όμορφο, κάτι που οφείλεται κυρίως στο πολύ καλαίσθητο εικαστικό που έχει επιλεχθεί για την οπτική απόδοση του setting. Η απόδοση του τίτλου είναι ιδανική στο performance mode, ενώ τα 30 fps του quality mode σίγουρα δεν προτείνονται. Τεχνικά υπάρχουν αρκετές ατασθαλίες, από τον σχεδιασμό των προσώπων των χαρακτήρων και κάποια οπτικά glitches, έως NPCs που κολλάνε σε γωνίες ή που ακόμη περνάνε μέσα από κλειστές πόρτες, αν και πιο σπάνια. Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι που να φωνάζει next-gen, κάτι που ελπίζουμε πως θα συμβεί από το επόμενο παιχνίδι της σειράς. Στα ηχητικά, δεν υπάρχει κάτι που να πήγε στραβά, ενώ το σύντομο soundtrack τονίζει την παρουσία του όταν απαιτείται, με πολύ όμορφες μελωδίες. Στα του voice-acting, ΦΤΑΝΕΙ με τα Αγγλικά και τη σπαστή προφορά, ειλικρινά φέρνει το τελικό αποτέλεσμα στα όρια του τραγελαφικού. Και αυτόνομα αν το δούμε βέβαια, δεν παρατηρήσαμε κάποια ερμηνεία να ξεχωρίζει, οι ηθοποιοί όμως σε γενικές γραμμές κάνουν τη δουλειά τους ικανοποιητικά.
Συνοψίζοντας
Εν κατακλείδι, το Mirage είναι το πρώτο, αλλά όχι και τόσο σταθερό, βήμα προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Το παιχνίδι κουβαλά πολλές από τις παθογένειες της Ubisoft και παρότι θέλει πολύ να θυμίσει τις εποχές της τριλογίας του Ezio, η πολύ αδύναμη γραφή του και η περίεργη δόμηση του βασικού σεναρίου του το κρατάνε πίσω. Το δημιουργικό τέλμα της εταιρείας δεν ολοκληρώνεται ούτε εδώ, η χρυσή τομή σε καμία περίπτωση δεν έχει βρεθεί, όμως η έμφαση στο stealth, το πιο “μετρημένο” περιεχόμενο και η επιστροφή του τάγματος στο επίκεντρο της αφήγησης είναι στοιχεία που μας επιτρέπουν να αισιοδοξούμε, έστω και ελαφρώς.
Το ψηφιακό αντίτυπο μας παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
