Το Agatha Christie – Hercule Poirot: The London Case αποτελεί sequel του Agatha Christie – Hercule Poirot: The First Cases, το οποίο μας έρχεται και πάλι δια χειρός Blazin Griffin και με publisher την Microids. Το παιχνίδι κινείται στα γνωστά μονοπάτια και του πρώτου, με τα ίδια θετικά και αρνητικά του. Εδώ αναλαμβάνουμε για ακόμη μια φορά το ρόλο του Ηρακλή Πουαρό, παρέα με τον συνέταιρο του Άρθουρ Χέιστινγκς και καλούμαστε να λύσουμε το μυστήριο ενός κλεμμένου πίνακα πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες ενός μουσείου και μπροστά στα μάτια πολλών μαρτύρων, που φαίνεται πως όλοι έχουν κάτι να κρύψουν.
Ο τίτλος τεχνικά κινείται στα ρηχά επίπεδα του προκατόχου του. Με σαφή προσανατολισμό σε mobile συσκευές, έχουμε μια ισομετρική κάμερα, με το R1 και L1 να μας δίνουν τη δυνατότητα να αλλάζουμε γωνία θέασης, ώστε να μπορούμε να δούμε και τους 4 τοίχους του δωματίου. Οι χώροι που κινούμαστε έχουν μια καλή ποικιλία και βρίθουν λεπτομέρειας στον σχεδιασμό. Από τις αίθουσες του Μουσείου, καμαρίνια, διαμερίσματα, γραφεία και πλοία, οι χώροι έχουν όμορφο σχεδιασμό και προσδίδουν τη αίσθηση ενός πανέμορφου επιτραπέζιου παιχνιδιού. Οι χαρακτήρες μας από την άλλη έχουν πολύ βασικό σχεδιασμό, φωτισμοί και σκιάσεις απουσιάζουν και γενικά τα πράγματα είναι πολύ λιτά και στατικά, με απουσία animations εκτός του περπατήματος. Η μουσική δεν έχει να μας πει κάτι και το voice acting είναι διφορούμενο καθώς βασικοί χαρακτήρες τα πάνε καλά αλλά τρίτοι όχι και τόσο. Γενικά, όπως προείπα, οι mobile καταβολές του τίτλου κάνουν μπαμ και δεν μπορούν να το στηρίξουν δίπλα σε άλλες αντίστοιχες προσπάθειες του είδους, ακόμα και παιχνιδιών προηγούμενες γενεών ή ακόμα και του ίδιου ήρωα (βλέπε ABC Murders), τουλάχιστον ο επόμενος τίτλος που έρχεται τον Οκτώβριο θα είναι ένα ολοκληρωμένο 3d adventure (Murder on Orient Express).
Εκεί που στηρίζεται το παιχνίδι, είναι στην ιστορία μυστηρίου του και στο gameplay του. Η ιστορία του κινείται σε ικανοποιητικά επίπεδα και μας βάζει στο πετσί του μυστηρίου και του “who dunnit” πίσω από την κλοπή του διάσημου πίνακα και κυρίως, πως αυτή έγινε. Θα μπλεχτείτε σε σωρεία διαλόγων και προσώπων για να βγάλετε άκρη και θα επενδύσετε αρκετά από τη φαιά ουσία σας στο να προσπαθήσετε να μαντέψετε τι γίνεται στη βασική, όσο και στις μικρότερες εμβόλιμες ιστορίες που θα συναντήσετε. Διαθέτει αρχή μέση και ένα ικανοποιητικό τέλος, που θα σας αφήσει την αίσθηση πως διαβάσατε ένα κλασσικό μυθιστόρημα του διάσημου επιθεωρητή. Το gameplay κινείται όμως και αυτό σε ρηχά επίπεδα, ουσιαστικά αυτό που κάνετε κάθε φορά είναι να μπαίνετε σε ένα νέο δωμάτιο, να σκανάρετε και να αντιδράτε με όλα τα σημεία ενδιαφέροντος για να σας ανοίξουν όλοι οι πιθανοί διάλογοι με τους χαρακτήρες που συναντάτε και μετά στο mind palace να συνδέετε (πολλές φορές απλά με trial & error) τα στοιχεία που έχετε συγκεντρώσει και να πάτε παρακάτω. Είναι ιδιαίτερα περιορισμένο το gameplay και ίσως πέρα από 2-3 σημεία που μπορεί να χρειαστεί λίγο παραπάνω σκέψη, δεν ένιωσα να μου προσφέρει κάτι παραπάνω πέραν διεκπεραιωτικών διαδικασιών και πέρα δώθε διαλόγων.
Κλείνοντας, το Agatha Christie – Hercule Poirot: The London Case αποτελεί μια σύντομη (3-5 ωρών) και βασική εμπειρία, που στοχεύει κυρίως στους λάτρεις του είδους που καταναλώνουν κάθε παρόμοια κυκλοφορία, σαν και εμένα δηλαδή. Ενώ προσφέρει μια αξιόλογη ιστορία μυστηρίου, με καλή αφήγηση και κεντρικούς χαρακτήρες και ιδιαίτερα ιντριγκαδόρικο σε σημεία, ίσα που καταφέρνει να ξεπεράσει τη μετριότητα με τον mobile τεχνικό τομέα του, τους διεκπεραιωτικούς μηχανισμούς του, τη βαριά κίνηση του Πουαρό, τους ατελείωτους διαλόγους και τη έλλειψη γρίφων και άλλων μηχανισμών gameplay. Είναι κρίμα για το όνομα του Ηρακλή Πουαρό, που σίγουρα αξίζει κάτι καλύτερο και με αγωνία πλέον περιμένω το Agatha Christie: Murder on the Orient Express, το οποίο βέβαια έρχεται από το εσωτερικό στούντιο της Microids.
