Η σειρά Resident Evil θεωρείται δικαίως μια από τις καλύτερες στο gaming. Δικαίως, γιατί ήταν αυτή που κατάφερε να φέρει αποτελεσματικά το στοιχείο του τρόμου στην τρίτη διάσταση, αλλά και -γενικότερα- στο ίδιο το μέσο των βιντεοπαιχνιδιών. Παιχνίδια όπως τα Alone in the Dark και Clock Tower ήδη προσέφεραν ατμόσφαιρα και ανατριχίλες στους απανταχού παίχτες, αλλά χρειάστηκε μια απόπειρα που συγκρίνεται μόνο με το σάλο που έκαναν οι ταινίες ζόμπι του George Romero και η χρυσή εποχή των Slasher ταινιών της δεκαετίας του 70-80. Η Β-Μοvie αισθητική, σε συνδυασμό με τα, όσο το δυνατόν για την εποχή, ρεαλιστικά γραφικά, αλλά και η ωμή απεικόνιση της βίας, δημιούργησαν ένα παιχνίδι που δεν είχε όμοιο του. Η αποδοχή του από το κοινό ήταν μοναδική και ο δημιουργός του Shinji Mikami βρισκόταν στο επίκεντρο ως ο άρχοντας του τρόμου, με τον κόσμο να αναμένει την επόμενη δημιουργία του. Οι εποχές φυσικά αλλάζουν και ο τρόμος από γενιά σε γενιά μεταβάλλεται, παρόλα αυτά η σειρά των 24 παιχνιδιών (συνυπολογίζοντας τις επανεκδόσεις) φαίνεται να είναι πιο δυνατή από ποτέ. Εφόσον λοιπόν αναμένουμε το Resident Evil Village κάτω από την σκιά της επιβλητικής κυρίας Alcina Dimitrescu, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα 5 αγαπημένα μου Resident Evil!
Όπως και στην αντίστοιχη λίστα με τα 5 αγαπημένα μου Assassin’s Creed, έτσι και αυτή η λίστα αποτελεί ξεκάθαρα προσωπική μου επιλογή και δεν στηρίζεται στις βαθμολογίες που έχουν πάρει οι παρακάτω τίτλοι, αλλά κυρίως στο τι με έκαναν να βιώσω και τη θέση που κατέχουν στην καρδιά μου. Υποψήφιος μπορεί να είναι οποιοδήποτε τίτλος της σειράς. Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε!
Πραγματικά δεν μπορώ να διαλέξω. Από τη μια, ο τίτλος που κυκλοφόρησε στο PlayStation με έχει στιγματίσει, ακόμα και τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Είναι μια ζωντανή απόδειξη του πως οι τεχνολογικοί περιορισμοί της εποχής δημιουργούν προβλήματα προς επίλυση και είναι αυτή η διαδικασία της εύρεσης λύσεων που καταφέρνει και απογειώνει έναν τίτλο. Από την σταθερή κάμερα που δίνει μια κινηματογραφική χροιά, την μουσική που λειτουργεί μέσω των πειραμάτων του Pavlov και παίζει με τις προσδοκίες του παίχτη, έως και τον χειρισμό που αποτρέπει την ταχύτητα και ευχέρεια κινήσεων δίνοντας την βαρειά αίσθηση της κίνησης, όπως στους εφιάλτες. Από την άλλη πλευρά, η κυκλοφορία του στο GameCube μας δίνει έναν πιο σκοτεινό τίτλο, ίσως πιο κοντά στο όραμα του Mekami εμπλουτίζοντας το αίσθημα της απομώνωσης και κλειστοφοβίας. Αν δεν υπήρχε αυτό το remake δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για τα αντίστοιχα παιχνίδια του 2019 και 2020. Πραγματικά, μια απόφαση που είναι πολύ δύσκολη, οπότε θα επιλέξουμε να μπουν και τα δύο στην τρίτη αυτή θέση. 6/10 PSOne και 8/10 GameCube.