Η σειρά Resident Evil θεωρείται δικαίως μια από τις καλύτερες στο gaming. Δικαίως, γιατί ήταν αυτή που κατάφερε να φέρει αποτελεσματικά το στοιχείο του τρόμου στην τρίτη διάσταση, αλλά και -γενικότερα- στο ίδιο το μέσο των βιντεοπαιχνιδιών. Παιχνίδια όπως τα Alone in the Dark και Clock Tower ήδη προσέφεραν ατμόσφαιρα και ανατριχίλες στους απανταχού παίχτες, αλλά χρειάστηκε μια απόπειρα που συγκρίνεται μόνο με το σάλο που έκαναν οι ταινίες ζόμπι του George Romero και η χρυσή εποχή των Slasher ταινιών της δεκαετίας του 70-80. Η Β-Μοvie αισθητική, σε συνδυασμό με τα, όσο το δυνατόν για την εποχή, ρεαλιστικά γραφικά, αλλά και η ωμή απεικόνιση της βίας, δημιούργησαν ένα παιχνίδι που δεν είχε όμοιο του. Η αποδοχή του από το κοινό ήταν μοναδική και ο δημιουργός του Shinji Mikami βρισκόταν στο επίκεντρο ως ο άρχοντας του τρόμου, με τον κόσμο να αναμένει την επόμενη δημιουργία του. Οι εποχές φυσικά αλλάζουν και ο τρόμος από γενιά σε γενιά μεταβάλλεται, παρόλα αυτά η σειρά των 24 παιχνιδιών (συνυπολογίζοντας τις επανεκδόσεις) φαίνεται να είναι πιο δυνατή από ποτέ. Εφόσον λοιπόν αναμένουμε το Resident Evil Village κάτω από την σκιά της επιβλητικής κυρίας Alcina Dimitrescu, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα 5 αγαπημένα μου Resident Evil!
Όπως και στην αντίστοιχη λίστα με τα 5 αγαπημένα μου Assassin’s Creed, έτσι και αυτή η λίστα αποτελεί ξεκάθαρα προσωπική μου επιλογή και δεν στηρίζεται στις βαθμολογίες που έχουν πάρει οι παρακάτω τίτλοι, αλλά κυρίως στο τι με έκαναν να βιώσω και τη θέση που κατέχουν στην καρδιά μου. Υποψήφιος μπορεί να είναι οποιοδήποτε τίτλος της σειράς. Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε!
Ακούστε με παρακαλώ! Αν μιλούσαμε για το Resident Evil 2, για το πρώτο PlayStation, σίγουρα θα έπαιρνε μια καλύτερη θέση. Ο τίτλος αποδεικνύει ότι δεν έχει ξεχάσει έκεινα τα χαρακτηριστικά που το έκαναν επιτυχημένο και είναι ο πρώτος που εξελίσσει το χειρισμό και τους μηχανισμούς του Resident Evil 4 με μια προσέγγιση πιο επικεντρωμένη στην επιβίωση. Τεράστιο πλεονέκτημα του τίτλου φυσικά, ο Mister X. Ο τρόμος και η ένταση που καταφέρνει και προκαλεί είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, άμεσα εξαρτώμενο από τον τρόπο που παίζει ο παίχτης. Η προσοχή που επιδεικνύουμε, επιβραβεύεται με τη δυσκολία του να μας βρει, ενώ οι βιαστικές αλά John Rambo τακτικές έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Πλέον το αστυνομικό τμήμα είναι ένα οργανικό περιβάλλον και ο χαρακτήρας του ως ένα παλαιότερο μουσείο, βοηθά στο να σβήσει η δυσπιστία μας για την πληθώρα γρίφων μέσα σε αυτό. Για μένα, ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι ακόμα και μετά το Resident Evil VII, υπήρχε κάποιος στην Capcom που καταλάβαινε τι είναι αυτό που κάνει ένα τρίτου προσώπου Resident Εvil τρομακτικό, πέρα από τις ανούσιες συνέχειες, επικεντρωμένες λανθασμένα στο κομμάτι της δράσης. Η πρώτη μου επαφή με το δεύτερο παιχνίδι της σειράς ήταν στα 7 μου χρόνια, χαζεύοντας τον ξάδερφο μου που το έπαιζε. Για την ηλικία εκείνη, αυτό που αντίκριζα ήταν κάτι εφιαλτικό. 22 χρόνια μετά, το remake του Resident Evil 2 κατάφερε και μου δημιούργησε τα ίδια ακριβώς συναισθήματα, πάνω σε μια ανανεωμένη παλέτα. Είναι μια αναβάθμιση, σεβούμενη το θρυλικό στάτους του πρωτότυπου παιχνιδιού, αναβαθμίζοντας το στα σημεία αυτά που υπολειπόταν. Ένα αριστουργηματικό 9/10!