Η σειρά Resident Evil θεωρείται δικαίως μια από τις καλύτερες στο gaming. Δικαίως, γιατί ήταν αυτή που κατάφερε να φέρει αποτελεσματικά το στοιχείο του τρόμου στην τρίτη διάσταση, αλλά και -γενικότερα- στο ίδιο το μέσο των βιντεοπαιχνιδιών. Παιχνίδια όπως τα Alone in the Dark και Clock Tower ήδη προσέφεραν ατμόσφαιρα και ανατριχίλες στους απανταχού παίχτες, αλλά χρειάστηκε μια απόπειρα που συγκρίνεται μόνο με το σάλο που έκαναν οι ταινίες ζόμπι του George Romero και η χρυσή εποχή των Slasher ταινιών της δεκαετίας του 70-80. Η Β-Μοvie αισθητική, σε συνδυασμό με τα, όσο το δυνατόν για την εποχή, ρεαλιστικά γραφικά, αλλά και η ωμή απεικόνιση της βίας, δημιούργησαν ένα παιχνίδι που δεν είχε όμοιο του. Η αποδοχή του από το κοινό ήταν μοναδική και ο δημιουργός του Shinji Mikami βρισκόταν στο επίκεντρο ως ο άρχοντας του τρόμου, με τον κόσμο να αναμένει την επόμενη δημιουργία του. Οι εποχές φυσικά αλλάζουν και ο τρόμος από γενιά σε γενιά μεταβάλλεται, παρόλα αυτά η σειρά των 24 παιχνιδιών (συνυπολογίζοντας τις επανεκδόσεις) φαίνεται να είναι πιο δυνατή από ποτέ. Εφόσον λοιπόν αναμένουμε το Resident Evil Village κάτω από την σκιά της επιβλητικής κυρίας Alcina Dimitrescu, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα 5 αγαπημένα μου Resident Evil!
Όπως και στην αντίστοιχη λίστα με τα 5 αγαπημένα μου Assassin’s Creed, έτσι και αυτή η λίστα αποτελεί ξεκάθαρα προσωπική μου επιλογή και δεν στηρίζεται στις βαθμολογίες που έχουν πάρει οι παρακάτω τίτλοι, αλλά κυρίως στο τι με έκαναν να βιώσω και τη θέση που κατέχουν στην καρδιά μου. Υποψήφιος μπορεί να είναι οποιοδήποτε τίτλος της σειράς. Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε!
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι το Resident Evil 3 (2020) το μισώ. Είναι η απόδειξη του πως να μην δημιουργείς ένα remake, αν πρώτα δεν μπορείς να κατανοήσεις για ποιο λόγο το φτιάχνεις, αλλά και ποια ήταν εκείνα τα χαρακτηριστικά του πρωτότυπου παιχνδιού που το έκαναν αυτό που είναι. Αυτό το φανταχτερό action γραμμικό συνονθύλευμα υπερβολικών σκηνών και εκατομμύρια πολυγώνων στην οθόνη μας, δεν μπορεί να φτάσει ούτε στο ελάχιστο τη μαζεμένη και ολοκληρωμένη εμπειρία της εποχής του PlayStation. Η αίσθηση του λαβύρινθου που αφήνει η πόλη της Raccoon City, μας κάνει να νιώθουμε ότι ξετυλίγουμε το μίτο της Αριάδνης υπό την απειλή του Nemesis που λειτουργεί σαν ένας άλλος Μινώταυρος. Η δυνατότητα των επιλογών μας δίνει έναυσμα για πολλαπλά playthrough, πράγμα που υποβοηθάται από την σχετικά μικρή -όχι όμως σε περιεχόμενο- διάρκεια του τίτλου. Ο τομέας της δράσης αυξάνεται χωρίς να θυσιάζεται το κομμάτι της επιβίωσης, δίνοντας μας περισσότερα όπλα στην κατοχή μας, αλλά ανεβάζοντας και το επίπεδο δυσκολίας των εχθρών. Η μόνιμη αυτή αίσθηση της καταδίωξης και απομόνωσης, ενώ ψάχνουμε απεγνωσμένα να διαφύγουμε από την πόλη, προσφέρει βάθος στην φυσιογνωμία του Κάρλος που λειτουργεί σαν φάρος στη μέση του ωκεανού, με το κομμάτι στον πύργο του ρολογιού να κορυφώνει τον τίτλο. H Jill Valentine έχει ήδη το backstory του πρώτου παιχνιδιού και η εμπειρία της δεν χρειάζεται όνειρα και PTSD για να λάμψει στα μάτια του παίχτη. Ένα μικρό διαμάντι που ποτέ δεν αναλύθηκε με τη δέουσα προσοχή που του άξιζε. 8/10.
