Το Prince of Persia: Τhe Sands of Time αποτελεί το re-imagining του Jordan Mechner, μιας σειράς πρωτοπόρας, αλλά αδύναμης να εξελιχθεί στο 3D περιβάλλον της εποχής των 90s. Η UbiSoft ήταν η εταιρεία που αναβίωσε το franchise, καταφέρνοντας να μας παραδώσει ένα δυνατό reboot, το οποίο στέκεται επάξια στο βάθρο των καλύτερων παιχνιδιών που έχουν υπάρξει.
Κάνοντας μια γρήγορη μίνι κριτική, το Sands of Time καταφέρνει και επαναπροσδιορίζει το είδος των παιχνιδιών πλατφόρμας εισάγοντας τον μηχανισμό της αναστροφής του χρόνου. Ο μηχανισμός αυτός διορθώνει τα λάθη του παίχτη, αλλά και του παιχνιδιού (περιορισμοί που οφείλονται στην εποχή), δημιουργώντας δυσκολία δίχως τον εκνευρισμό των κακών checkpoints. Παράλληλα, οι μηχανισμοί του είναι ο πυρήνας της ιστορίας, η οποία απλά, με αρχή, μέση και τέλος εξερευνά το ταξίδι ενός ήρωα από την αλαζονεία στην ανιδιοτέλεια. Η απουσία ονόματος λειτουργεί διττά. Αφενός, σχετιζόμαστε καλύτερα μαζί του, αφετέρου με τον τίτλο του, του προσδίδουμε τον ανάλογο χαρακτήρα. Η ιστορία έξυπνα χρησιμοποιεί το περιβάλλον για να ειπωθεί, δανειζόμενη εκλεπτυσμένα λεπτομέρειες από παιχνίδια όπως το Ico. Nα τονίσουμε, ότι το Rewind μαζί με το Bullet-Time του Max Payne είναι από τα πιο επαναστατικά στοιχεία των παιχνιδιών της εποχής. Η αρτιότητα του τίτλου έγινε δεκτή με χαμηλές πωλήσεις, αρκετές όμως για να μας χαρίσουν μια συνέχεια ενταγμένη στο νιχιλιστικό-εφηβικό κλίμα της εποχής. Η τριλογία αυτή των Prince of Persia ενσωματώνει, παρόλα αυτά, μια ολοκληρωμένη ιστορία, η οποία καταφέρνει έξυπνα να μεταφέρει τα μηνύματα που θέλει να περάσει, όλα περιτυλιγμένα από ψυχαγωγικό gameplay.

H επιτυχία της σειράς οδήγησε στην ύπαρξη του παιχνιδιού-λάβαρου της εταιρείας. Τo Assassin Creed. Η ιδέα ήταν, ότι το action κομμάτι θα προοριζόταν σε μια ρεαλιστική ιστορική σειρά, ενώ ο μυστικιστικός χαρακτήρας θα μεταφραζόταν καλύτερα σε ένα παραμυθένιο platformer, που θα κρατά το ίδιο όνομα. Εγένετο το Prince of Persia (2008), ένα reboot του re-imagining της σειράς του 1989. Το ύφος του κατά τα άλλα αρκετά καλού παιχνιδιού αποξένωσε τους φαν, με αποτέλεσμα ο τίτλος να πασχίσει για τα αναμενόμενα. Μια τελευταία προσπάθεια έγινε με το Prince of Persia: Forgotten Sands και μετά η σειρά εξαφανίστηκε. Δικαιολογημένα.

Ερχόμαστε, λοιπόν, δέκα χρόνια αργότερα και πάνω στο hype των remake/remaster, έρχεται η UbiSoft με την δική της ιδέα. Prince of Persia: The Sands of Times Remake. H παρουσίαση του έγινε με ένα trailer, υποψήφιο για τα δέκα πράγματα που δεν πρέπει να δείχνει ένα trailer. Μέσα σε αυτό, με εμφανώς καλύτερα -αλλά όχι τόσο καλά- γραφικά, βουτάμε στην έλλειψη ξεκάθαρου στόχου, την αδυναμία προσέγγισης του τι έκανε τον τίτλο αυτό που είναι, αλλά και το μονοπάτι των αλλαγών έτσι ώστε να απευθύνεται στο σύγχρονο κοινό. Η παρουσίαση έμοιαζε με spin off τίτλο που επρόκειτο να κυκλοφορήσει στα κινητά, με ένα φτωχά animated wallpaper του Prince. To σύντομο βίντεο έδειχνε αλλαγές στα μοντέλα των χαρακτήρων, θέλοντας να διαφοροποιήσουν την Farah, για να δείχνει την καταγωγή της, αλλά όχι τον Prince, έτσι ώστε να ταυτίζεται με τους πάντες. Αυτό δηλώνει αστοχία μετάφρασης του ύφους του πρώτου παιχνιδιού. Μια έλλειψη μελέτης του πρωτότυπου τίτλου, για να χαθούν όλα τα συστατικά που τον έκαναν αυτό που είναι, στη μετάφραση. Αναλογικά, θυμίζει το Warcraft III: Reforged και το πως η πρόφαση για remake, έκρυβε ακόμα την ανασφάλεια του να χάσει η Blizzard μια δεύτερη DotA, από ένα παιδί που απλά έπαιζε με το map editor. Έτσι κι εδώ, η UbiSoft φαίνεται να θέλει να σπάσει ακόμα περισσότερο τα franchise της, σερβίροντας κάθε χρόνο μια αναβαθμισμένη έκδοση καταλόγου αλυσίδας fast food. Πρόχειρο φαγητό δηλαδή.
Ποιοι είναι οι λόγοι, όμως, για τέτοιες, πρόχειρες τουλάχιστον από τα στοιχεία που έχουμε, δουλειές; Πέρα από το κέρδος, που είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο, υπάρχει άλλος ένας. Η διατήρηση ή/και ενίσχυση της υστεροφημίας που έχει η κοινή γνώμη για το στούντιο. Παραδείγματα, όπως η επανένταξη της EA στο Steam και η κυκλοφορία του Command & Conquer: Remastered Collection, η οποία εξομάλυνε το κράξιμο για τα απαράδεκτα sports games και τις επιθετικές τακτικές ενάντια στους καταναλωτές. Ή ακόμα, η Activision με την απίστευτη ικανότητα να προσφέρει ποιοτικά remake όπως τα Crash Bandicoot και Tony Hawk Pro Skater. Όσον αφορά την EA, το Mass Effect Trilogy Remaster είναι ένα μεγάλο στοίχημα για την αποκατάσταση, τόσο της ΕΑ, όσο της αποδεκατισμένης BioWare, ξανά στον χάρτη.

Η επίθεση στη νοσταλγία που προσπαθεί να πετύχει με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια, δηλώνει επίσης την αμετάκλητη άρνηση σε κάθε μορφής ρίσκου, που καταπιέζει το ταλέντο και την δημιουργικότητα των συνοδών στούντιο. Κάνει επίσης, κακό στους τίτλους που υπέστησαν αυτήν την αναδιαμόρφωση. Αφαιρείται το πέπλο της νοσταλγίας από τον παίχτη και απέναντι του κρίνει έναν τίτλο, προϊόν της εποχής του, με σύγχρονα δεδομένα. Αυτή η βίαιη εξομάλυνση, καταδικάζει τη χρονικότητα του τίτλου, τον φέρνει άδικα στο προσκήνιο και δημιουργεί μια κακώς πικρή γεύση. Κοινώς, αφήστε τα παλιά παιχνίδια στη θέση τους.
Εν κατακλείδι, καλά remake/remaster υπάρχουν, αλλά πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες τείνουν να εξερευνούν δρόμους και ιδέες, δεν καθίστανται απαραίτητα. Από την άλλη πλευρά, η συχνή τους προώθηση κάνει περισσότερο καλό στη βιομηχανία, παρά κακό, αφού δίνουν την εντύπωση δημιουργικής στειρότητας, εταιρικής ανικανότητας και διαφημιστικής γελοιότητας. Το Prince of Persia: The Sand of Time Remake περικλύει. με ένα trailer κιόλας, όλες αυτές τις “αρετές“. UbiSoft, μια μικρή παράκληση: Άσε το Beyond Good and Evil στα αυγά του…
Εγώ όταν είδα (στα γρήγορα) το trailer νόμιζα πως έδειχνε το παλιό.. Αργότερα διάβασα ότι έτσι είναι το παιχνίδι.. Τεχνική αρμεγματος στο μεγαλείο της.