Η ιστορία της Naughty Dog – Ένα ταξίδι 37 ετών

O κύκλος της Naughty Dog στο PS4 κλείνει με τρία παιχνίδια μέσα στην περίοδο 2016-2020. Μια σειρά αλλαγών χαρακτηρίζουν το στούντιο και επηρεάζουν κάλλιστα τη νοοτροπία με την οποία δημιουργούν τα βιντεοπαιχνίδια τους. Ξεκινάμε φυσικά με την τελευταία περιπέτεια ενός θρυλικού χαρακτήρα.

Uncharted 4: A Thief’s End – 10/5/2016 – SCE

Το παιχνίδι που πέρασε από σαράντα κύματα και το χαρακτήρισε η αποχώρηση της Amy Hennig από το στούντιο. Η παραγωγή του τίτλου ξεκίνησε από το 2011 με παραγωγό την Amy. Αυτή έκανε την εισαγωγή του αδερφού του Nathan, Sam σεναριακά, με κορύφωση την εχθρότητα των δύο αδερφών στο τέλος. Τα πράγματα όμως τα έφερε έτσι η μοίρα, που η Amy Henning έφυγε το 2014 και τον τίτλο ανέλαβε το δίδυμο του The Last of Us. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να διαγραφεί η έχθρα μεταξύ των δύο αδερφών και το ψευδές μεταφυσικό στοιχείο που απάρτιζε τη σειρά. Εν ολίγοις, το Uncharted 4 χρησιμοποίησε τον κόσμο του, ώστε να εμβαθύνει στον ψυχισμό του Nathan Drake, περιβάλλοντας τον από ένα καστ που κάθε άτομο ξεχωριστά αντικατόπτριζε έναν οικογενειακό δεσμό μαζί του. Το κύκνειο άσμα του ήρωα περιείχε καλύτερη δράση, ιστορία και συναισθηματικό φορτίο από τα προηγούμενα, όντας αυτό που δεν κατάφερε το Uncharted 3. Ήταν ο λόγος να αγοράσει κανείς το PS4! Ο τίτλος έκανε τον κόσμο να περιμένει με ακόμα μεγαλύτερη ανυπομονησία το επόμενο παιχνίδι της Naughty Dog.

Uncharted: The Lost Legacy – 23/8/2017 – SCE

Εδώ τα πράγματα ξεκινούν και μπερδεύονται λιγάκι. Ο κόσμος περίμενε φυσικά την επόμενη σπουδαία κυκλοφορία της Naughty Dog, αλλά αυτό τη δεδομένη χρονική στιγμή είχε ακόμα χρόνο μπροστά του. To The Lost Legacy ξεκίνησε ως DLC του Uncharted 4 μόνο και μόνο για να αποκτήσει δική του υπόσταση λόγω του μεγέθους του. Ήταν μια προσπάθεια του στούντιο να εξερευνήσει αφηγηματικές ιδέες, αν και το μεγαλύτερο του ατού ήταν το πως αντιμετώπισε τον ημιανοιχτό κόσμο χωρίς την χρήση quest marker. Αυτός είναι και ο λόγος που ίσως κάποτε να θέλαμε ένα πλήρες open world narrative game από το στούντιο. Δύσκολο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Η ιστορία βασίστηκε πάνω στην Chloe και την Nadine αποδεικνύοντας τη δύναμη της γραφής του σεναρίου και των χαρακτήρων της. Αν έκανε κάτι καλά, αυτό ήταν ότι έθεσε τα θεμέλια για το πως πρέπει να κατευθυνθεί η σειρά, αν χρειαστεί, δίχως τον κίνδυνο να αναιρέσει προϋπάρχοντα γεγονότα. Παράλληλα, έδειξε την ανάγκη για μικρά, χορταστικά ΑΑΑ παιχνίδια, κόντρα στην τάση των open world των 40+ ωρών.

Η υπομονή του κοινού όμως τελείωνε σιγά σιγά και το στούντιο έπρεπε να δώσει αυτό που έταζε. Το επόμενο κεφάλαιο της εμπειρίας που ταρακούνησε την βιομηχανία. Παρά τις ανέλπιστα υψηλές προσδοκίες του κοινού στους ώμους της, η ιστορία έπρεπε να συνεχίσει.

The Last of Us Part II – 19/6/2020 -SCE

Μια καταστροφή. Αυτό θα στιγματίσει το παιχνίδι. To The Last of Us Part II ανακοινώθηκε στις 4 Δεκεμβρίου το 2016, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Druckmann επεξεργαζόταν τη συνέχεια από το 2014. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν αρκετό για να υλοποιήσει το όραμα του σχετικά με το παιχνίδι. Βέβαια, δεν είχε λογαριάσει το ύψος των προσδοκιών που είχε το κοινό. Ο τίτλος κλήθηκε να περάσει από σαράντα κύματα, συμπεριλαμβανομένου της αποχώρησης του Bruce Straley, την πανδημία, την αναβολή του multiplayer κομματιού Factions, τις κατηγορίες για έντονες υπερωρίες, αλλά και ένα φοβερό κύμα από διαρροές που μαρτύρησε την ιστορία όλου του τίτλο και ξεσήκωσε τον κόσμο ενάντια του. Προκάλεσε μέχρι και την καθυστέρηση του Ghost of Tsushima κατά έναν περίπου μήνα, για να μην συμπέσουν μαζί. Αποτέλεσμα;

Το καλύτερο παιχνίδι της χρονιάς και ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών.

Η συνέχεια…;

Δυστυχώς όμως, το αναίτιο κύμα αντιδράσεων που βασίστηκε σε φανταστικές ατζέντες, την απουσία του fan service προς εξυπηρέτηση της ιστορίας και των χαρακτήρων και την επιλογή να μην κυκλοφορήσει ως τυποποιημένη συνέχεια είχε σαν αποτέλεσμα να μην ευδοκιμήσουν οι ουσιώδεις συζητήσεις για τον τίτλο. Τα δύο στρατόπεδα του μηδέν και του δέκα που δημιουργήθηκαν, αναλώθηκαν τόσο πολύ στον αποπνικτικό νιχιλισμό που εξέπεμπε το παιχνίδι, ξεχνώντας τα εξής πράγματα:

α) To πόσο προσβάσιμος ήταν ο τίτλος για τους πάντες, σε βαθμό που το τερμάτισαν άτομα χωρίς όραση, πράγμα που αναβαθμίζει τα βιντεοπαιχνίδια πέρα από ένα απλό μέσο εικόνας και ήχου, αλλά δημιουργεί και την ανάγκη να υιοθετηθούν ανάλογες επιλογές από ακόμα περισσότερα παιχνίδια.

β) Την εξέλιξη των αφηγηματικών μεθόδων του στούντιο καθ’όλη τη διάρκεια της ιστορίας του, που με το The Last of Us Part II έφτασαν στο απόγειο τους. Η Naughty Dog ερχόταν κάθε φορά σαν ένας μάγος, δείχνοντας μας ένα κόλπο που γινόταν ολοένα και καλύτερο, πιο βελτιωμένο. Δεν παύει να ήταν όμως το ίδιο κόλπο και εδώ αρχίζει να φαίνεται η ανάγκη για μια νέα IP μακρυά από τα δύο πασίγνωστα της franchise. Μια IP που θα την κάνει να νιώσει άβολα και να πάρει ρίσκα. Γιατί εκεί είναι το μυστικό της επιτυχίας της…

Κλείνοντας, είναι πολλά αυτά που παραλείψαμε να πούμε, αλλά είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ένα κείμενο πλήρες και περιεκτικό συνάμα, δίχως να γίνει στυγνό σε αισθητική. Η σχέση της Naughty Dog με την Insomniac και ο υγιείς ανταγωνισμός τους, που έθεσε τις βάσεις για τα Worldwide Studios, για παράδειγμα, δεν είχε την τιμητική της. Αυτό που θέλαμε να δώσουμε, ήταν ένα ταξίδι με το στούντιο που συντρόφεψε πολλούς από εμάς στα πρώτα βήματα με το gaming. Από τον Crash, τους Jak and Daxter, τον Nate, έως και τους Joel και Ellie, που μας προσέφεραν πολλές εμπειρίες και αναμνήσεις.

Naughty Dog, σε ευχαριστούμε!