Παιχνίδια παίξαμε φέτος αρκετά, δεν είχαμε κανένα παράπονο. Η βιομηχανία ξεκίνησε πάλι να στέκεται στα πόδια της, οι κονσόλες επιτέλους επανήλθαν σιγά σιγά στα ράφια και όσοι ήθελαν να φτιάξουν έναν υπολογιστή κατάφεραν να βρουν μια κάρτα γραφικών σε λογική τιμή. Ρόδινα δεν ακούγονται όλα; Αμ, δε! Αρκετές φαίνεται να ήταν οι απογοητεύσεις του 2022, τόσο από πλευράς τίτλων, όσο και από κινήσεις των τριών μεγάλων εταιρειών του console gaming. Δεν μιλάμε φυσικά για απλά “κακά” παιχνίδια. Με αυτά περνάς καλά, ενίοτε. Αναφερόμαστε σε αυτό το συναίσθημα που καταρρέει όλες μας τις προσδοκίες, δημιουργεί ένα βλέμμα απορίας στο πρόσωπο μας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε: “Πως τους ήρθε;”, “Porqua?” και “Έλεος κάπου δηλαδή!”. Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά, πνίξτε το αίσθημα κόμπου στο λαιμό σας και προσπαθήστε να απολαύσετε τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις του 2022.
Πότε ρε συ Nintendo; ΠΟΤΕ
Είναι η Nintendo δημοφιλής; Άπειρα. Εκμεταλλεύτηκε άρτια την έλλειψη κονσολών για να πουλήσει το Switch; Άψογα! Έχει καλά παιχνίδια; Μα φυσικά! Γιατί όμως καταστρέφει τις κυκλοφορίες τις με τέτοιον τρόπο; Η Nintendo φέτος έκανε ένα υπέροχο σερί τίτλων που θα θέλαμε να δοκιμάσουμε, αλλά πλέον η υποχωρήσεις που γίνονται στον τεχνικό τομέα βγάζουν μάτι. Το θέμα δεν είναι μόνο η αδύναμη κονσόλα, αλλά και η ανεπάρκεια των στούντιο να τρέξουν τα παιχνίδια τους, έστω στα 720p. Για παράδειγμα, δείτε το Bayonetta 3 και την καταστροφή που λέγεται Pokemon: Scarlet/Violet. Oι δημιουργοί δεν έχουν μόνο την ανάγκη να εξελίσσονται σε επίπεδο ιδεών, αλλά να εκφράζονται και μέσω των τεχνικών αναβαθμίσεων. Πράγμα που η εταιρεία οφείλει να το καταλάβει και να φέρει μια νέα λύση στο τραπέζι. Περιμένουμε πολλά περισσότερα το 2023!
Sony και ξερό ψωμί!
Ο τίτλος δεν δηλώνει τόσο υποστήριξη στη Sony, όσο το τι θα τρώμε με τα λεφτά που αναγκαζόμαστε να χαλάμε για την ίδια. Εκεί που η εταιρεία καταφέρνει να μένει σταθερά στην πρώτη θέση των προτιμήσεων, δεν ισχύει το ίδιο για το πόσο γενικά δημοφιλής είναι. Μια σειρά κινήσεων φέτος μπέρδεψε αρκετά το αγοραστικό της κοινό και δικαιολογημένα βέβαια. Να πούμε για τα 10 ευρώ της αναβάθμισης των PS4 τίτλων σε PS5 εκδόσεις; Το ύψιστο Tier της συνδρομητικής PS Plus -το Premium-, που ούτε premium είναι, ούτε έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει; Tην αδυναμία να ανανεώσεις την συνδρομή αλλά να κατέβεις επίπεδο αν επιθυμείς; Ή, για το τέλος, την αύξηση της κονσόλας κατά 50 ευρώ, κάτι που γίνεται πρώτη φόρα στην ιστορία του μέσου, που σε συνδυασμό με το πρόβλημα των bundles στα ελληνικά καταστήματα, δυσχεραίνει πάρα πολύ το έργο των καταναλωτών προς εύρεση και αγορά ενός PS5. Δεν περιμένουμε απλά καλύτερη πρόοδο για μια εταιρεία που φέτος φάνηκε να αντιδρά στις εξελίξεις, παρά να δρα και να τις δημιουργεί.
Θα περιμένω πάλι του χρόνου Microsoft
Το 2021, η Microsoft φάνηκε να κάνει την μεγάλη στροφή σε μια κακή πορεία στο gaming. Eίδαμε αποκλειστικά, νέο Halo, εξαγορές και ένα line up σε γενικές γραμμές, που δεν ντρεπόμαστε να πούμε ότι ζηλέψαμε λιγάκι. Φέτος; Τίποτα. Πέρα από το εξαιρετικό The Pentiment, η εταιρεία είχε μια χλιαρή πορεία και φυσικά κατάφερε να καταστρέψει το Halo: Infinite, με το να μην ασχοληθεί με το multiplayer επαρκώς και να μην συμπεριλάβει local co op. Είναι τα 12 terraflops φαίνεται η αιτία. Πέρα από την πλάκα, μια σωρεία προβλημάτων αναδεικνύονται από την MS, που από ότι φαίνεται, δεν αρκεί να πετάς λεφτά για ένα καλό αποτέλεσμα. Από την άλλη πλευρά, το Gamepass αποτελεί καλύτερη λύση από το PS Plus Extra, ακόμα και στην παρούσα φάση και πρέπει να δεχτούμε το γεγονός ότι το gaming γίνεται προσβάσιμο. Αυτό που δεν βλέπουμε και απουσιάζουν είναι τα κίνητρα και μια εντυπωσιακή ποιότητα στους τίτλους.
Εξαγοραί εκδρομαί ο Μήτσος
Τι σχέση έχει η παραλλαγή ενός θρυλικού δίσκου, με το μπαράζ εξαγορών αριστερά και δεξιά; Το γεγονός ότι όλοι ασχολούνται μαζί τους. Κι ενώ στην πρώτη περίπτωση, η ακρόαση ενός δίσκου θα φέρει ένα συναισθηματικό, ή εν τέλει παραγωγικό για εμάς αποτέλεσμα, η συνεχής άλα καφενείο ενασχόληση με τα δεύτερα, δεν έχει καμία απολύτως ουσία. Οι gamers το 2022 κατάφεραν να γίνουν οικονομολόγοι, επιτυχημένοι μεγάλο-καπιταλιστές, οπαδοί, bookers στοιχημάτων σχετικά με τα προγνωστικά των εξαγορών και σε γενικές γραμμές, οτιδήποτε πέρα από gamers. O διάλογος φέτος γύριζε επίμονα γύρω από άρρητες έννοιες “καλών” και “κακών” εταιρειών, την έντονη εκπροσώπηση συμπαθών/αντιπαθητικών επικοινωνιακών φιγούρων και είχε μια τάση να φεύγει μακριά από όλα τα ουσιαστικά προβλήματα της βιομηχανίας. Οι υπερωρίες είναι περισσότερες από ποτέ, οι τιμολογιακές πολιτικές δικαιολογούνται μόνο σε επίπεδο αμοιβών CEO, κατηγορίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις πέρασαν απαρατήρητες κάτω από το hype της εξαγοράς Activision/Blizzard, ενώ το ΑΑΑ gaming, όσο εντυπωσιακό και να φαίνεται, κρίνεται ολίγον τι ανεπαρκές σε σημεία και κονσερβοποιημένο. Για να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, ένα συγκλονιστικό παιχνίδι που κυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια (το The Last of Us Part II) φαίνεται να τρόμαξε τη μαμά εταιρεία, η οποία στρέφεται σε πιο ασφαλή μονοπάτια. Ίσως, όποτε οι εταιρείες στρέφουν το δάχτυλο, να κοιτάμε κι εμείς από την άλλη. Δεν είναι πρωτάθλημα. Gaming είναι.