Παιχνίδια παίξαμε φέτος αρκετά, δεν είχαμε κανένα παράπονο. Η βιομηχανία ξεκίνησε πάλι να στέκεται στα πόδια της, οι κονσόλες επιτέλους επανήλθαν σιγά σιγά στα ράφια και όσοι ήθελαν να φτιάξουν έναν υπολογιστή κατάφεραν να βρουν μια κάρτα γραφικών σε λογική τιμή. Ρόδινα δεν ακούγονται όλα; Αμ, δε! Αρκετές φαίνεται να ήταν οι απογοητεύσεις του 2022, τόσο από πλευράς τίτλων, όσο και από κινήσεις των τριών μεγάλων εταιρειών του console gaming. Δεν μιλάμε φυσικά για απλά “κακά” παιχνίδια. Με αυτά περνάς καλά, ενίοτε. Αναφερόμαστε σε αυτό το συναίσθημα που καταρρέει όλες μας τις προσδοκίες, δημιουργεί ένα βλέμμα απορίας στο πρόσωπο μας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε: “Πως τους ήρθε;”, “Porqua?” και “Έλεος κάπου δηλαδή!”. Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά, πνίξτε το αίσθημα κόμπου στο λαιμό σας και προσπαθήστε να απολαύσετε τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις του 2022.
Overwatch 2
Τι να ειπωθεί για αυτήν την καταστροφή κολοσσιαίου μεγέθους; Το Overwatch ήταν τόσο καλό που ανακηρύχθηκε παιχνίδι της χρονιάς το 2016. Ο τίτλος έσφυζε από χαρακτήρα και ζωντάνια, δημιούργησε ένα μεγάλο κοινό σε σύντομο χρονικό διάστημα και κατάφερε να εδραιώσει για τα καλά τα loot boxes σε επίπεδο mainstream. Έκτοτε, ο τίτλος άρχισε να πέφτει από τις προτιμήσεις του κόσμου, τόσο σε casual, όσο και σε esports επίπεδο. Ο λόγος γι’ αυτό ήταν μια σειρά κινήσεων από την Blizzard σε επίπεδο ενημερώσεων, που εν τέλει δεν κρίθηκαν επαρκής για να κρατήσουν το Overwatch ζωντανό. Η μόνη σωτηρία, ήταν το Overwach 2. Η εταιρεία υποσχέθηκε single player campaign, free to play multiplayer και αλλαγές που θα άλλαζαν την ισορροπία μεταξύ των ρόλων και των χαρακτήρων. Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν ξανά το Overwatch, με αλλαγές στην χρωματική παλέτα των ίδιων χαρτών, τα εμμένουσα προβλήματα στο balance και ένα season pass. Damnit Blizzard…
Babylon’s Fall
Οι εταιρείες αντιμετωπίζουν πάντα -με τον έναν, ή με τον άλλο τρόπο- οικονομικές δυσκολίες. Μια καλή λύση αποτελεί ένας τίτλος που θα λειτουργεί ως GaaS (Game as a Service) και θα επιφέρει μια συνεχή χρηματική ροή, μέσα από τα season pass και τις λοιπές μικρό-συναλλαγές. Δεν λειτούργησε όμως τόσο καλά για την Platinum Games. To στούντιο που μας έχει δώσει τίτλους, όπως τα Bayonetta και Nier: Automata, μας προσέφερε ένα παιχνίδι που η ίδια του αναφορά προκαλεί μια τρύπα στο χωροχρονικό συνεχές. Ρωτήστε για το Babylon’s Fall και το καλύτερο που θα πάρετε ως απάντηση, πιθανότατα θα είναι μια μακρινή ανάμνηση ενός κάτι. Ο τίτλος είχε μια υπόνοια ιδεών και του έλλειπε η “ψυχή”, αλλά και η τεχνογνωσία του στούντιο για ένα τέτοιο είδος παιχνιδιού. Ξεχάστηκε, κυριολεκτικά την επόμενη μέρα κυκλοφορίας του.
Callisto Protocol
Το Dead Space είναι αριστούργημα. Τέλος. Το Callisto Protocol είναι μια υπερτιμημένη ιδέα. Ο δημιουργός του τίτλου κατάφερε να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, τάσσοντας μας την επόμενη μεγάλη εμπειρία τρόμου και προσφέροντας μας ένα wanna be Resident Evil 4 στο διάστημα, με στοχευμένα κακό χειρισμό μπας και αγχωθούμε λίγο. Ο παίχτης καλείται να τα βάλει με το παιχνίδι αυτό καθαυτό και όχι την εμπειρία που δύναται να προσφέρει, καθώς ανά πάσα ώρα και στιγμή θα έρθουμε αντιμέτωποι με κλισέ ιδέες, κακοσχεδιασμένα επίπεδα και ενοχλητικές στιγμές τρόμου. Ο τεχνικός τομέας όμως ήταν αψεγάδιαστος. Παρόλα αυτά, όπου ακούς πολλά κεράσια…
Gotham Knights
…Κράτα και μικρό καλάθι. Το ίδιο ισχύει σε αυτήν την “άτυπη” συνέχεια/επιστροφή στην Gotham City. Ο τίτλος περιέχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που απεχθανόμαστε από τα σύγχρονα βιντεοπαιχνίδια. Νούμερα παντού, σε πόντους εμπειρίας, ζημιάς, στα ρούχα, στους δρόμους, στα ταβάνια και στα πεζοδρόμια. Ένας τεχνικός τομέας χείριστος, με τον τίτλο να μην κυκλοφορεί στις κονσόλες τις προηγούμενης γενιάς, αλλά ούτε και στο Xbox Series S, λόγω των “αυξημένων τεχνικών απαιτήσεων”. H πραγματικότητα ήταν φυσικά διαφορετική, καθώς καμία κονσόλα δεν κρατούσε πίσω τον τίτλο, αλλά όλα ήταν αποτέλεσμα μιας κακής μηχανής γραφικών που ήταν σχεδόν εξολοκλήρου CPU based και απασχολούσε την κάρτα γραφικών στο ελάχιστο. Τουλάχιστον, την άδεια και άσχημη Gotham την στόλιζε μια επαρκής ιστορία και ένα βατό co op. Τουλάχιστον. Πάμε παρακάτω.
New Tales from the Borderlands
Μπλιάχ. Ανούσιο, ακατανόητο, άψυχο και άβολο, το NEW Tales from the Borderlands είναι ότι και μια συνέχεια σε ένα επιτυχημένο slasher thriller. Αρπαχτή. Κρίμα, γιατί περιμέναμε πολλά από τη συνέχεια ενός τόσου διασκεδαστικού τίτλου, αλλά και από την ίδια αναβίωση της Telltale. Υπάρχει μια σαφέστατη έλλειψη στόχου και μια ανεπάρκεια στο να κατανοήσουν οι δημιουργοί το τι κάνει τον πρωτότυπο τίτλο να δουλέψει. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα κακό όνειρο.
