Το τι θεωρείται καλό ή κακό είναι καθαρά υποκειμενικό. Φυσικά, δεν αναιρούμε το γεγονός ότι η κριτική είναι μια διαδικασία με κανόνες, που οφείλει να σεβαστεί την εξελικτική πορεία της εκάστοτε τέχνης, αλλά και να κρίνει την πορεία μετάβασης της κεντρικής ιδέας από το μυαλό του δημιουργού στο κοινό και το πως αυτή εν τέλη μεταφράζεται, παραποιείται και μεταφέρεται σε αυτό. Παρόλα αυτά, η αντίληψη μας για ένα βιβλίο, ταινία, ή/και παιχνίδι είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που δεν ανταποκρίνεται σε διιστικές αντιλήψεις περί “άσπρου-μαύρου”, παρά σε ένα πλήθος κριτηρίων όπως η γνώση, η εμπειρία, η συναισθηματική κατάσταση και εν τέλη η ανάγκη ενός συγκεκριμένου βιώματος. Αφού βγάλαμε λοιπόν όλη αυτήν την κοσμοθεωρία από την μέση, ήρθε η ώρα να απαλύνουμε τον πόνο μας για τη ματαιότητα της ύπαρξης στρέφοντας το βλέμμα μας αλλού. Σε αυτό το σκοτεινό μέρος, όπου ταινίες και βιντεοπαιχνίδια συγκρούονται υπό το άγρυπνο βλέμμα των κριτικών, έτοιμων να καταδικάσουν οτιδήποτε δεν είναι Bergman, Tarkovsky, Trier, Eggers, Aronofsky, Nolan, ή ακόμα και Inarritu (!?). Θα ανοίξουμε το χρονοντούλαπο της ιστορίας και θα ξεθάψουμε 5 ταινίες βασισμένες σε βιντεοπαιχνίδια, που δεν είναι τόσο κακές, όσο θυμόμαστε.
Ψηφίστε τις αγαπημένες σας ταινίες βασισμένες σε videogames στο νέο PSaddicts’ Choice πατώντας εδώ.
H πιο πιστή ταινία στη λίστα μας, βασισμένη στο πρωτότυπο υλικό. Το Silent Hill καταφέρνει να αποτυπώσει πολύ όμορφα την ατμόσφαιρα των παιχνιδιών, δίνοντας παράλληλα μια ιστορία με συνοχή. Επίσης, είναι από τις λίγες ταινίες που ο Sean Bean δεν πεθαίνει στο τέλος (spoilers). Όλο το cast φαίνεται να περνάει πολύ καλά και αυτό αποτυπώνεται στις ερμηνείες που κάνουν καλά τη δουλειά τους. Μεγάλο ατού είναι η ύπαρξη του Pyramid Head, αλλά και τα ειδικά εφέ, που δεν είναι διάχυτα αλλά μπαίνουν ακριβώς τις στιγμές που χρειάζονται. Ο σκηνοθέτης είναι γνωστός για την “Αδελφότητα των Λύκων” κάτι που φαίνεται από τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας, που αφιερώνεται στην εγκαθίδρυση των σχέσεων μεταξύ των χαρακτήρων. Η ταινία δεν είναι τόσο τρομακτική, όσο αποπνέει το συναίσθημα του εγκλωβισμού. Για το τέλος αφήσαμε το soundtrack, το οποίο σέβεται εξ’ ολοκλήρου τη δουλειά του Akira Yamaoka και συνθέτει ένα βασικό θέμα, το οποίο θα σας μείνει μετά την ταινία.
